บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 17 หน้า 3

หม่อมเจ้าหญิงภรณีนอนหลับอยู่บนเตียง...กระสับกระส่ายเพราะกำลังฝันร้าย  

หม่อมเจ้าหญิงภรณีเปลือยท่อนบน...ปล่อยผมสยาย...นอนหลับพริ้มยิ้มหวาน   เธอพลิกตัวไปจะกอดปรุง  แต่พบว่าปรุงหายไปแล้ว “ปรุง! ปรุงหายไปไหน” หญิงสาวได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังมาจากหน้าเรือน  หม่อมเจ้าหญิงภรณีรวบผ้าขึ้นปิดหน้าอก..ลุกมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นปรุงสะพายผ้าห่อเสื้อผ้าลงจากเรือนแล้วเดินออกไปทางหลังวัง “ปรุง !” หม่อมเจ้าหญิงภรณีลุกตาม   

หม่อมเจ้าหญิงภรณีนุ่งกระโจมอกวิ่งลงมาจากเรือน ร้องไห้และตะโกนเรียกปรุง “ปรุง! ปรุงจะไปไหน !” แต่เธอสะดุดก้อนหินล้มลง “โอ๊ย !” หญิงสาวลุกขึ้นไม่ไหวเพราะเจ็บข้อเท้า เธอมองตามทางที่ปรุงเดินไป เห็นด้านหลังของปรุงเดินหายไปในความมืด  

หม่อมเจ้าหญิงภรณีร้องไห้แทบขาดใจ...ยื่นมือไปข้างหน้าร่ำร้องหาชายคนรัก “ปรุงกลับมาหาชั้น เอาชั้นไปด้วย  ชั้นอยากอยู่กับปรุง !” 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีวัยชราละเมอฝันร้าย...น้ำตานองหน้า...มือไขว่คว้าในอากาศ “ปรุงกลับมา! อย่าทิ้งชั้นไป อย่าทิ้งชั้นไป!” 

นุชเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้อง เห็นอาการหม่อมเจ้าหญิงภรณีละเมอก็รีบเข้าไปหา “ท่านทวด! ท่านทวดเป็นอะไรคะ”  

“ชั้นฝันว่าพระลักษณวงษ์ของชั้นหายไป”   

“อย่าเศร้าเลยค่ะ  แม่หนูเคยบอกว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี ถ้าท่านทวดฝันว่าของรักหายไป แสดงว่าท่านทวดกำลังจะได้ของรักกลับคืนมาค่ะ”    

“ถ้าเขากลับมาจริงๆ ก็ดี ชั้นจะได้นอนตายตาหลับสักที” หม่อมเจ้าหญิงภรณีมองไปหุ่นพระลักษณวงษ์ด้วยความคิดถึงจับใจ    

พระปราบนั่งสมาธิอยู่ใต้กลดร่มธุธงค์ พระปราบลืมตาแล้วเอ่ยกับตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “อีกไม่นาน วงล้อของกรรมก็จะนำพาให้เราทุกคนได้กลับมาพบเจอกัน” 

วันต่อมา ที่วังติณชาติ เกล้ามาศยืนทอดสายตาออกไปที่ริมสระน้ำ...ใช้ความคิดเรื่องเสียงหัวเราะของริ้วทอง

อินทวงศ์กับลูกน้องถือกระดาษวาดแบบแปลนคุยงานวางแผนปรับปรุงวังกันอยู่ที่ริมสระน้ำ สักพักทั้งสองคนจึงกลับเข้ามาเกล้ามาศ “สรุปตามนี้นะครับคุณมาศ ผมจะแค่ทำความสะอาดสระบัว ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอของตัวตึก  จะไม่มีการทุบรื้อสิ่งปลูกสร้างใดๆ ของวัง เพราะว่าอยากรักษาความงดงามของวังติณชาติเอาไว้”