บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 9
อินทวงศ์คุยโทรศัพท์กับสร้อยดาว “เอากล่องกำไลเก็บไว้ให้ดีนะดาว ระวังอย่าให้คุณย่าเห็น” อินทวงศ์วางสายมือถือ แล้วหันไปหาเกล้ามาศที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “คุณนิลให้เลขาฯเอากำไลไปคืนที่บ้านผมแล้วครับ”
“ถ้าเรารู้ประวัติของกำไลวงนั้น อาจจะช่วยให้เรารู้ว่า "ใคร" ติดตามมากับกำไล”
อินทวงศ์คิดก่อนพูด “คุณป้าไลยเคยบอกผมว่ากำไลวงนั้นมีอายุเกือบร้อยปี แต่ไม่ได้บอกว่าใครเป็นคนทำกำไลขึ้นมา ใช่แล้ว! ผมลืมไปเลย ในกำไลสลักชื่อเอาไว้ด้วย คุณป้าไลยบอกว่าน่าจะชื่อเจ้าของคนแรก”
“ชื่ออะไรคะ”
“ริ้วทองครับ”
เกล้ามาศคิดตาม“ริ้วทอง ชั้นคุ้นชื่อนี้จังเลย เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน” เกล้ามาศเดินไปที่ริมหน้าต่างขณะใช้ความคิด แล้วสายตาก็มองผ่านหน้าต่างออกไปเห็นหลังคาเรือนไทยของหม่อมเจ้าหญิงภรณีจึงนึกขึ้นมาได้ ว่าย่าทวดเคยเล่าเรื่องหม่อมเจ้าหญิงรัมภาให้ฟัง
“นี่แหละที่เป็นข้อเสียของน้องหญิง มั่นใจในความคิดตัวเองมากเกินไป เวลารักใครก็รักมากเวลาเกลียดใครก็เกลียดแรง โดยเฉพาะกับริ้วทอง”
เกล้ามาศคิดออกแล้วก็มีสีหน้าอึ้งตะลึงงัน“ชื่อเดียวกัน!”
อินทวงศ์สังเกตเห็นสีหน้าของเกล้ามาศ “มีอะไรหรือเปล่าครับ”
เกล้ามาศมองหน้าอินทวงศ์อย่างไม่แน่ใจแล้วตัดสินใจพูดขึ้นว่า “ไม่มีค่ะ”
อินทวงศ์ไม่เชื่อ แต่ไม่คาดคั้นต่อเพราะรู้ว่าเกล้ามาศไม่อยากพูดความจริงกับเขา
พริมโพล่งถามเกล้ามาศ “แกโกหกคุณต๊ะเขาทำไม แค่บอกไปว่าชื่อริ้วทองเป็นชื่อคู่อริของท่านทวดรัมภา ไม่เห็นจะเป็นอะไร”
“ชั้นไม่อยากพูดเรื่องบรรพบุรุษตัวเองให้คนอื่นฟัง”
“คุณต๊ะไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นคนที่แกรับปากเขาไปแล้วว่าจะให้เขาช่วยแกแก้ปัญหาเรื่องกำไลผี”
“ก็ตอนนั้นชั้นยังไม่รู้...ว่าเรื่องจะมาเกี่ยวข้องกับท่านทวดรัมภา แล้วอีกอย่างนะพริม...ชั้นมาคิดดู...คุณต๊ะเขามีแฟนอยู่แล้ว มันคงจะไม่ดีถ้าเขาจะมายุ่งวุ่นวายกับชั้นมากๆ”
พริมแซว “กลัวใจตัวเองหวั่นไหวหรือจ๊ะ”
“กลัวถูกมองว่าเป็นมือที่สามต่างหากล่ะ แค่ชั้นกับเขาเป็นข่าวด้วยกันทุกวันก็แย่มากพออยู่แล้ว”
“เชื่อชั้นเถอะ...ไม่มีอะไรแย่เท่าเรื่องกำไลที่แกเจออยู่ตอนนี้หรอก”
เกล้ามาศหน้าเครียด พริมเข้าไปโอบกอดเกล้ามาศ “ไม่ต้องเครียด ชั้นจะอยู่ข้างแกเอง ผีจะมาสู้คนดีและสวยอย่างเราได้ยังไงเนอะ” เกล้ามาศยิ้มออก พริมเอ่ยต่อ “สรุปว่าตอนนี้มีความเป็นไปได้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ว่า...ผีตนนั้นคือ ริ้วทอง”