บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 9 หน้า 2
“อีกหนึ่งเปอร์เซ็นต์หายไปไหน”
“เผื่อไว้ว่าท่านทวดรัมภาอาจจะไม่ได้มีปัญหากับริ้วทองคนเดียวไง เพราะฉะนั้นก่อนอื่นเลย...เราต้องแน่ใจให้ได้ก่อนว่าเรื่องที่ชื่อในกำไลตรงกับชื่อคู่ปรับท่านทวดรัมภาเป็นแค่เรื่องบังเอิญ...หรือว่าเป็นริ้วทองคนเดียวกันจริงๆ”
เกล้ามาศพยักหน้าเห็นด้วย
สนามบินสุวรรณภูมิ อาร์มยืนชะเง้อมองเข้าไปข้างในอย่างร้อนใจ “ทำไมยังไม่ออกมาอีก อยากจะไปหามาศใจจะขาด” อาร์มยกมือถือขึ้นดูรูปของมะลิ รูปหน้าใกล้ของมะลิยิ้มหวานสวยพริ้ง “แต่งซะสวย คงจะใช้ไม่ต่ำกว่าสิบแอพ”
อาร์มสอดส่ายสายตามองหา จนกระทั่งหันไปหยุดที่ด้านหนึ่ง อาร์มเห็นมะลิในชุดตามแฟชั่นนิยมใส่รองเท้าบูทส้นแหลมเดินลากกระเป๋ามาตามทาง อาร์มตะลึงกับความสวยที่เหมือนในรูปเป๊ะ มะลิก็เห็นอาร์มยืนอยู่ ฉีกยิ้มกว้าง แล้ววิ่งเข้ามาหา “พี่อาร์ม! พี่อาร์มใช่ไหมคะ” มะลิโชว์รูปอาร์มในมือถือ “คุณลุงส่งรูปพี่อาร์มมาให้มะลิ” เธอบอกก่อนจะสังเกตเห็นสีหน้าของอาร์ม “พี่อาร์มเป็นอะไรคะ ทำไมมองหน้ามะลิแบบนั้น”
อาร์มโกหกทันที “ผมแปลกใจว่าคุณหน้าฝรั่งแต่ทำไมชื่อซะไทย ไปกันได้แหละ”
“เดี๋ยวค่ะ มะลิขอแวะไปซื้อกาแฟก่อน มะลิยังปรับเวลาไม่ได้ ง่วงมาก”
“คุณมาเลทไปตั้งเกือบชั่วโมง คุณไม่ควรจะให้ผมเสียเวลาคอยคุณอีกแม้แต่วินาทีเดียว คำว่ามารยาทรู้จักไหม”
มะลิไม่พอใจ “เครื่องบินดีเลย์ไม่ใช่ความผิดของมะลินี่คะ ถ้าพี่อาร์มรีบมากนัก กลับไปก่อนเลยก็ได้ค่ะ มะลิกลับเองได้” เธอเดินลากกระเป๋าออกไปเลย
มะลิเดินหน้าบึ้งลากกระเป๋ามาตามทาง อาร์มเดินตามมาดึงแขนมะลิ “อย่ามาทำอวดเก่งหน่อยเลย เพิ่งมาเมืองไทยครั้งแรก รู้เหรอว่าจะไปบ้านผมยังไง”
“คุณแม่สอนมาว่าทางอยู่ที่ปากค่ะ มะลิถามใครเอาก็ได้”
อาร์มจำใจยอม “ผมยอมก็ได้ ผมให้เวลาคุณซื้อกาแฟสิบนาที เท่านั้น"
มะลิยิ้มออก “มะลิคิดแล้วว่าพี่อาร์มต้องไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระยำ”
“ระกำ!”
“ค่ะ ระกำ” เธอหันไปเห็นมุมสวย “ว้าว...สวยจัง”มะลิหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเซลฟี่ตัวเองกับมุมสวย อาร์มเอือม
อินทวงศ์เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับคุยโทรศัพท์มือถือ “ถ้าคุณมาศอยากได้รูปกำไล เดี๋ยวผมจะถ่ายรูปส่งไปให้”
เกล้ามาศคุยโทรศัพท์ พริมยืนฟังอยู่ด้วยและกระซิบบอกเกล้ามาศ “ให้เขาถ่ายเน้นๆ ตรงชื่อริ้วทองด้วย”
เกล้ามาศบอกอินทวงศ์ “รบกวนคุณต๊ะช่วยถ่ายเน้นๆ ชื่อที่สลักอยู่ในกำไลด้วยนะคะ ขอหลายๆรูปหน่อยนะคะ ชั้นจะส่งไปให้ยัยพริมช่วยดู”