บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 28 หน้า 2

“แต่ถ้าแม่ไม่ไปจะเสียมารยาท เพราะถึงอย่างไรท่านก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่แม่นับถือ” 

“เช่นนั้นชายไปกับท่านแม่”

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ ชายไม่ค่อยสบาย เข้านอนพักผ่อนเถิด แม่จะระวังตัวให้ดี ชายไม่ต้องเป็นห่วง”  

หม่อมเจ้าดิเรกพยักหน้าจำใจยอม ล้อมเพชรแอบมองอยู่ด้านหนึ่ง 

ที่วังติณชาติ หม่อมเจ้าหญิงถมยาเดินเข้ามาในวัง   

คนใช้เดินออกมาหาและยกมือไหว้ทำความเคารพ “เชิญประทับก่อนเพคะ หม่อมชั้นจะไปทูลเสด็จฯ ว่าท่านมาถึงแล้ว”  

หม่อมเจ้าหญิงถมยาพยักหน้ารับ คนใช้เดินขึ้นไปทางชั้นสองของวัง      

คนใช้เดินถือถาดใส่ถ้วยน้ำชาสามชุด แก้วเปล่า 1 ใบ  และขนมคุกกี้เดินนำหน้าเจิม เจิมถือถาดวางกากระเบื้องใส่น้ำร้อนและเหยือกน้ำเปล่าลอยดอกมะลิ  แต่เจิมไม่เดินตามคนใช้ไป เจิมเดินเลี้ยวไป หม่อมเจ้าหญิงรัมภายืนคอยอยู่แล้ว เจิมนำถาดวางไว้บนโต๊ะ  แล้วเดินไปดูต้นทางให้รัมภา  เมื่อไม่เห็นใครผ่านมาแถวนี้ก็หันมาพยักหน้าส่งสัญญาณให้หม่อมเจ้าหญิงรัมภา หญิงสาวนำขวดใส่น้ำมนต์ที่เหน็บไว้กับเอวออกมามองด้วยแววตามุ่งมั่น

หม่อมเจ้าหญิงรัมภานำขวดมาพนมมือไหว้ แล้วเปิดฝาขวดน้ำมนต์เหยาะลงในถ้วยกาน้ำชา   

“ท่านหญิงกับเสด็จฯ เสวยน้ำมนต์จากหมอเข้าไปด้วย  ไม่เป็นไรใช่ไหมมังคะ”

“ไม่เป็นอะไร  หมอคำบอกว่าน้ำมนต์จะมีฤทธิ์เฉพาะกับผู้ที่ถูกเล่นของใส่ รีบยกออกไปเถิด เดี๋ยวท่านน้าจะสงสัย”    

“มังคะ”  

เจิมวางถาดวางกาน้ำชากับเหยือกน้ำเปล่า เจิมรินชาใส่ถ้วย3ถ้วยสำหรับหม่อมเจ้าหญิงรัมภา เสด็จ และหม่อมเจ้าหญิงถมยา แต่ของเสด็จฯ มีแก้วน้ำเปล่าใส่น้ำตั้งเคียงคู่ด้วย  

“เสด็จฯ มีธุระอะไรกับหม่อมชั้นหรือเพคะ ถึงต้องให้คนไปรับกะทันหัน” 

“เอาไว้ค่อยคุยกัน กินของว่างก่อนเถิด ขนมฝรั่งพวกนี้ หญิงณีทำเองเชียวนะ”

หม่อมเจ้าหญิงถมยามองจานขนม..ถ้วยน้ำชา..และหน้าหม่อมเจ้าหญิงรัมภาอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนปฏิเสธอย่างรักษามารยาทว่า “ไม่เป็นไรเพคะ  หม่อมชั้นเพิ่งรับประทานของว่างมาจากวัง ยังแน่นท้องอยู่เลย หม่อมชั้นร้อนใจเรื่องธุระของเสด็จมากกว่า” 

เสด็จฯ กับรัมภาสบตากันอย่างหนักใจ แล้วเสด็จฯก็ค่อยหันไปพูดกับหม่อมเจ้าหญิงถมยา..พยายามทำตัวให้เป็นปกติ “ชั้นแค่อยากจะถามเรื่องดิเรก ได้ยินว่ามีเมียใหม่เป็นลูกสาวร้านขายทอง”  

“เพคะ ชื่อล้อมเพชร” หม่อมเจ้าหญิงถมยายิ้ม..ความลุ่มหลงจากมนต์เสน่ห์ไม่ได้ทำให้หม่อมเจ้าหญิงถมยารู้สึกผิดใดๆ 

“แล้วริ้วทองเล่า...ดิเรกเอาไปทิ้งไว้ไหน” หม่อมเจ้าหญิงถมยาหุบยิ้มเมื่อเอ่ยถึงชื่อริ้วทอง “ที่ชั้นถามเพราะว่าเห็นใจริ้วทอง ชั้นเป็นคนพาริ้วทองกับครอบครัวเข้ามาอยู่ที่นี่ เหมือนพาพ่อแม่เขามาตาย ชั้นก็ไม่อยากเห็นริ้วทองถูกทิ้งถูกขว้าง”    

“ริ้วทองคบชู้ทำตัวไม่เหมาะสมกับตำแหน่งสะใภ้ศุภมาศเพคะ”