บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 3 หน้า 2
เสียงเพลงสังขาราดังมาจากการสีซออู้ของอาร์ม...อาร์มยังสีซอไม่ค่อยเก่งจึงฟังไม่ค่อยลื่น ตัวซอสั่นตลอดเวลาแต่ความมั่นใจเกินร้อย เกล้ามาศนั่งฟังอย่างเอาใจช่วยให้อาร์มเล่นจบ แล้วอาร์มก็เล่นจบ
“เป็นไง...มีอึ้งเลยใช่ม้า...ไม่คิดล่ะซีว่าคนอย่างผมจะสีซอให้มาศฟังได้” เกล้ามาศชะงักไปกับคำพูดของอาร์ม อาร์มจึงรู้ตัว รีบร้องแก้ตัว “เฮ้ย! ผมไม่ได้ว่ามาศเป็นควายนะ”
“ชั้นรู้น่ะ แล้วนี่นึกยังไงอยู่ๆ ถึงมาหัดเล่นซอให้ชั้นฟัง”
“ผมหาข้อมูลมาเขาว่าเพลงสังขาราที่ผมเล่นเมื่อกี้เป็นเพลงที่นิยมใช้ประกอบการแสดงหุ่นกระบอก ผมก็เลยไปเรียนมาเพื่อมาศ..เอ่อ...เพื่อท่านทวดโดยเฉพาะ”
“ขอบใจอาร์มมากนะ แต่ชั้นว่าเอาไว้เล่นให้ท่านทวดฟังวันหลังดีกว่า เพราะก่อนท่านทวดจะเข้านอน ท่านทวดเครียดมากเรื่องที่ชั้นทำหัวหุ่นกระบอกหลุดมาก”
“มาศก็เครียดเหมือนกันใช่ไหม”
“ชั้นก็แค่ไม่สบายใจ”
“โธ่...มาศอย่าคิดมากไปสิ มันก็เป็นแค่อุบัติเหตุธรรมดา” อาร์มพูดไปก็หมุนขยับสายปรับเสียงซออู้ไป “ถ้าให้ผมเดานะ...คนโบราณก็คงจะอยากให้คนเชิดหุ่นเชิดอย่างระมัดระวัง ไม่เล่นแรงจนชิ้นส่วนของหุ่นหลุด มาศไม่ได้มีเคราะห์ร้ายอะไรทั้งนั้น”
เปาะ ! สายซอขาดผึง ทำเอาเกล้ามาศกับอาร์มอึ้งไปเลย
ริ้วทองถูกมัดแน่นด้วยเชือกอาคมสีดำนั่งอยู่ในความมืด ริ้วทองพยายามจะขยับเชือกที่ตัวและข้อมือหมายจะให้เชือกหลุด แต่ยิ่งขยับ...เส้นเชือกก็ยิ่งเสียดสีผิวที่มีรอยแผลเหวอะหวะช้ำเลือดช้ำหนองอยู่แล้วให้ยิ่งเป็นแผลลึก...สร้างความเจ็บปวดให้ริ้วทองจนน้ำตาเอ่อ “โอ๊ย!” ริ้วทองมองไปที่ข้อมือตัวเอง...เห็นว่ามีรอยแผลเหวอะหวะเกิดรอบข้อมือ...ทำให้นึกถึงที่เคยถูกรัมภาตัดข้อมือ ริ้วทองโกรธอาฆาตแค้น “อีรัมภา! อีพวกติณชาติ! พวกมึงทำให้กูเจ็บ กูขอสาบาน...ถ้ากูหลุดออกไป...กูจะทำให้พวกมึงเจ็บปวดกว่ากูร้อยเท่าพันเท่า !”
ขณะที่ใบหน้าของริ้วทองเต็มไปด้วยอาฆาตแค้นอยู่นั้น จู่ๆ น้ำตาของริ้วทองก็ไหลเป็นสายออกมาเอง ริ้วทองประหลาดใจ “น้ำตา? ทำไมน้ำตาไหล? เกิดอะไรขึ้น ท่านชาย !!!” เธอแหงนหน้าขึ้นด้านบน ร่ำร้องหาอย่างมีความหวัง “ท่านชายมาหาหม่อมชั้นแล้วใช่ไหมเพคะ”
รถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดหน้าตึก แล้วอินทวงศ์ก็เปิดประตูลงจากรถ เท้าอินทวงศ์เหยียบลงบนพื้นของวังติณชาติ
ริ้วทองรู้สึกได้ถึงการมาของชายคนรักก็ยิ่งร่ำร้อง “ท่านชาย ! ท่านชายจริงๆ ท่าชายมาหาริ้วแล้ว ท่านชายมาช่วยริ้ว”
อินทวงศ์ยืนมองไปรอบๆ วังติณชาติอย่างคุ้นตาทั้งที่เขาไม่เคยมาที่นี่เลย “ทำไมรู้สึกเหมือนเคยมาที่นี่” สิ้นคำเสียงดนตรีไทยวงเครื่องสายดังแว่วๆ จากทางด้านหลังของวัง...อินทวงศ์หันไปมองทางเสียง
นุชวิ่งออกมาจากด้านในตึกเข้าไปต้อนรับ “สวัสดีค่ะ คุณต๊ะที่คุณนิลนัดไว้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“คุณนิลเชิญให้เข้าไปข้างในเลยค่ะ”