บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 3 หน้า 4
“เอ...แต่เสียงที่ผมได้ยิน น่าจะมีเครื่องดนตรีมากกว่าซอตัวเดียว”
“งั้นก็คงเป็นเสียงเพลงที่ยัยมาศเปิดให้ท่านทวดฟังมั้งคะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง “น้าว่าเดี๋ยวน้าพาคุณต๊ะเดินชมรอบๆ วังดีกว่า เผื่อจะได้ไอเดียออกแบบ”
อินทวงศ์เดินตามอินทนิล แต่ก็ยังไม่วายหันมามองที่สระน้ำอย่างติดใจสงสัยถึงสิ่งที่สัมผัสได้
ริ้วทองแหงนหน้าร่ำร้องหาท่านชาย “ท่านชาย...ท่านชายอยู่ไหน...หม่อมชั้นอยู่ตรงนี้เพคะ” ริ้วทองเริ่มเหนื่อยหมดหวัง “พ่อจ๋า...แม่จ๋า...พี่ปรุงช่วยดลใจให้ท่านชายมาช่วยริ้วออกไปที ริ้วทรมานเหลือเกิน” ริ้วทองเศร้า
อาร์มพยายามจะหมุนสายเอ็นของซออู้ให้ตึงแต่ทำไม่สำเร็จสักที อาร์มปาดเหงื่อที่แตกพลั่กๆ แต่ก็มุ่งมั่นจะทำให้ได้
เกล้ามาศนั่งมองอาร์มอย่างเห็นใจ“ไม่ต้องซ่อมหรอกอาร์ม เอาไว้วันหลังค่อยมาเล่นให้ท่านทวดฟังใหม่ก็ได้”
“ไม่ได้ วันนี้ผมตั้งใจมาแล้วว่าจะให้ท่านทวดฟังเพลงสังขาราให้ได้ ถ้าความตั้งใจของผมยังไม่สำเร็จ กลับไปนอนไม่หลับแน่”
“ถ้าเล่นให้ท่านทวดฟังไม่ได้ งั้นก็เปิดให้ท่านทวดฟังเลยไหม เสิร์ชหาเพลงในเน็ตก็น่าจะมี”
“จริงด้วย! มาศฉลาดจังเลย สมแล้วที่จบด๊อกเตอร์” อาร์มวางซอลงแล้วหยิบมือถือออกมากดเสิร์ชหาเพลง “นี่ไง เจอแล้ว” อาร์มกดเล่น...เพลงสังขาราที่บรรเลงด้วยซออู้อย่างที่นิยมใช้ประกอบการแสดงหุ่นกระบอกดังขึ้นจากมือถือ
หม่อมเจ้าหญิงภรณีนอนหลับอยู่บนเตียงแล้วรู้สึกตัวตื่น “นุช...นุช...ชั้นหิวน้ำ เอาน้ำให้ชั้นหน่อย” แต่นุชไม่อยู่ในห้อง เธอจึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู พอประตูเปิดออกทำให้ได้ยินเสียงทำนองเพลงสังขาราจากมือถือของอาร์ม หม่อมเจ้าหญิงภรณีชะงักแล้วหยุดฟัง “หุ่นกระบอก”
หม่อมเจ้าหญิงภรณียิ้มและแววตาสุกใสเมื่อนึกถึงภาพความสุขในอดีตที่เคยได้ชมหุ่นกระบอกที่เธอชื่นชอบ และมีความรักครั้งเดียวในชีวิตกับชายผู้เชิดหุ่นกระบอก สักครู่...หม่อมเจ้าหญิงภรณีก็ชำเลืองหันไปที่โต๊ะใกล้ประตู...เห็นหุ่นกระบอกนางยี่สุ่นหัวหลุดที่มีส่วนหัวอยู่ข้างตัววางอยู่บนถาดบุผ้าอย่างดีเตรียมซ่อมแซม
หุ่นกระบอกหัวหลุดนั้นทำให้รอยยิ้มของหม่อมเจ้าหญิงภรณีแปรเปลี่ยนเป็นความสะพรึงกลัว...ภาพความน่ากลัวในอดีตย้อนกลับมาในความทรงจำ
ในอดีต ริ้วทองเชิดหุ่นกระบอก แต่หัวหลุดขณะกำลังแสดง หม่อมเจ้าหญิงภรณี หม่อมเจ้าหญิงรัมภา หม่อมเจ้าดิเรกและทุกคนที่นั่งดูหุ่นกระบอกต่างอึ้งตกใจ