บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 4 หน้า 3

“กูทำตาข่ายดักสัตว์ไว้ กะว่าจะได้สัตว์ป่ามากินเนื้อ ไม่คิดว่าจะโชคดีได้ของดีกว่าสัตว์” โจรฟาดดาบลงบนเชือกที่ขึงตาข่ายกับต้นไม้  ตาข่ายหล่นลงมา ร่างริ้วทองกระแทกพื้น..นอนแผ่หมดแรง...สีหน้าสะลึมสะลือเจ็บปวด “สิ้นฤทธิ์แล้วสิมึง ยอมเป็นเมียพวกกูดีๆ เสียตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัว”   

ริ้วทองร้องครางเสียงแผ่ว  “ อย่า...อย่า...ทำอะไรชั้น” 

โจรเข้าไปนั่งคร่อมร่างของริ้วทองแล้วดึงกระชากเสื้อริ้วทอง ริ้วทองร้องไห้และพยายามยกมือปัดป้องและดึงเสื้อตัวเองเอาไว้ ทำให้เศษเสื้อริ้วทองขาดติดมือของโจรเผยให้เห็นผิวขาวเนียน พวกโจรมองตาวาวอย่างหื่นกระหาย   โจรคนแรกปาเศษเสื้อที่ติดมือทิ้งไปแล้วกำลังจะปลดกางเกงตัวเอง ขณะที่โจรสองคนช่วยกันล็อคแขนของริ้วทอง    

ริ้วทองร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด “อย่า...อย่า !!”   

ทันใดนั้นที่พุ่มไม้ใกล้ๆ เกิดการเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง พวกโจรหันขวับไปมอง แต่สิ่งที่อยู่หลังพุ่มไม้นิ่งสงบ โจรย่างสามขุมเข้าไปใกล้พุ่มไม้  กระชับดาบในมือให้มั่น จู่ๆ หม่อมเจ้าดิเรกก็ขี่ม้าพุ่งข้ามออกมาจากพุ่มไม้พร้อมกับฟาดท่อนไม้ในมือใส่หน้าโจร มันหน้าหงายเลือดจากปากและจมูกพุ่งกระฉูด ดาบหลุดมือกระเด็นลอยขึ้นฟ้า  

หม่อมเจ้าดิเรกคว้าดาบไว้แล้วบังคับม้าให้หยุด  ก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้า “ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้ !”    

โจรที่เหลือไม่ยอม เข้าไปต่อสู้กับหม่อมเจ้าดิเรก เขาสู้ได้อย่างคล่องแคล่ว ริ้วทองพยุงตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับต้นไม้..มือดึงเสื้อที่ขาดวิ่นของตัวเองมาปกปิดร่างกาย...สายตามองชายแปลกหน้าที่กำลังสู้กับไอ้พวกสัตว์นรกเพื่อช่วยเธอ   

หม่อมเจ้าดิเรกพลาดท่าโดนพวกมันเล่นงานบ้าง  แต่เขาก็ไม่ย่อท้อ สู้ยิบตาจนกระทั่งพวกโจรสู้ไม่ไหวเป็นฝ่ายล่าถอยออกไปหมดทุกคน 

หม่อมเจ้าดิเรกปราดเข้าไปหาริ้วทอง...เห็นว่าเสื้อของริ้วทองขาด...จึงปลดผ้าที่คาดอยู่กับเอวมากางห่มร่างให้ริ้วทองพร้อมกับปลอบใจ “ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว”   

ริ้วทองเห็นสายตาอบอุ่นของหม่อมเจ้าดิเรกเป็นภาพสุดท้าย ก่อนจะสลบเหมือดไปในอ้อมกอดของเขา

ปรุง รวย และผู้ชายในคณะหุ่นกระบอกอีก 2-3 คน มือข้างหนึ่งถือไม้คบเพลิง อีกข้างถือมีดดาบเข้ามาตะโกนร้องเรียกหาริ้วทองมาแต่ไกล แขนปรุงมีผ้าพันแผล “ริ้ว! ริ้วทอง ริ้ว!”

ทุกคนเดินเข้ามาถึงบริเวณที่มีกับดักสัตว์ ชายคนหนึ่งขี้ “ดูนั่น!”   

ปรุงหันไปเห็นอะไรบางอย่างที่พุ่มไม้จึงเข้าหยิบขึ้นมาดู...แล้วมือไม้สั่นเทา...น้ำตาเอ่อคลอเบ้าเมื่อจำได้ว่าเศษผ้านั้นได้ “เสื้อของริ้ว !” 

รวยเข้ามาดูผ้าในมือของปรุง แล้วล้มทั้งยืนทันทีที่แน่ใจว่าเป็นเสื้อของริ้วทอง ปรุงกับคนอื่นต้องช่วยกันรับร่างของรวย รวยร้องไห้ “โธ่...ริ้ว! ริ้วทองลูกพ่อ ทำเวรทำกรรมอะไรมา ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”   

“ไอ้ปรุงขอสาบาน ใครหน้าไหนที่มันกล้าแตะต้องริ้วทองแม้แต่ปลายเล็บ ชั้นจะฆ่ามันด้วยมือของชั้นเอง!” มือปรุงกำเศษผ้าเอาไว้แน่นจนเส้นเลือดปูด