บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 15
นางรื่นร้องไห้โฮและใช้มือตีริ้วทอง “เรายังโดนดูถูกไม่พอใช่ไหม! ถึงต้องทำตัวเป็นหญิงใจง่ายให้พวกมันดูถูกได้อีก” ริ้วทองยืนร้องไห้ให้แม่ตีเพราะรู้ว่าตัวเองผิด รวยยืนนิ่ง รื่นกระหน่ำตีริ้วทองไม่หยุด
ปรุงเข้าไปห้ามนางรื่น “พอเถิดจ้ะแม่” ปรุงมองริ้วทองด้วยสายตาผิดหวัง “ตีให้ตายคามือไปก็เท่านั้น” นางรื่นร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ปรุงประคองร่างนางรื่นเอาไว้
“พ่อจ๋า แม่จ๋า ชั้นเลวที่ใจง่าย แต่ชั้นกับท่านชายดิเรกรักกันมาก ท่านชายก็สัญญาแล้วว่าจะเลี้ยงดูชั้นอย่างดี พ่อกับแม่อย่าโกรธชั้นเลยนะ นะจ๊ะพ่อ” นายรวยยังยืนหันหลังนิ่งๆ ไม่ตอบโต้ ทำเอาริ้วทองใจเสียจึงคลานเข่าเข้าไปซบหน้ากับขาของนายรวย “พ่อพูดกับชั้นบ้างสิ ถ้าพ่อโกรธชั้น พ่อจะตบจะตีชั้นก็ได้”
นายรวยก้มหน้าลงมองริ้วทองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ข่มความเสียใจและผิดหวังกับลูกสาวเอาไว้ ทว่าสิ่งเดียวที่ข่มเอาไว้ไม่ได้คือน้ำตา “พ่อไม่โกรธเอ็งดอกริ้ว พ่อรักเอ็ง พ่อไม่อยากให้เอ็งมีบาปติดตัว ลูกที่ทำให้พ่อแม่เสียใจบาปหนาเสียยิ่งกว่าอะไร” ริ้วทองยิ่งร้องไห้เสียใจ “พ่อพาเอ็งมาอยู่ที่นี่ หวังจะให้เอ็งมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ถ้ามันทำให้จิตใจของเอ็งต่ำทรามลง เราก็กลับไปอยู่บ้านเรากันเถิด เก็บของพระอาทิตย์ขึ้นเราจะกลับนครสวรรค์”
ริ้วทองอึ้ง นายรวยประคองนางรื่นแทนปรุงแล้วพาเดินออกไป ริ้วทองยังยืนอึ้งอยู่อย่างงั้น
ปรุงเข้าไปกระชากแขนของริ้วทอง “ไปริ้ว”
“ชั้นไม่ไป ชั้นจะอยู่ที่นี่”
ปรุงไม่ฟังดึงแขนริ้วทองไปเลย
ปรุงกระชากแขนริ้วทองมา ริ้วทองพยายามดิ้นขัดขืนและร่ำร้องอ้อนวอนปรุง “พี่ปรุงปล่อยชั้น! ชั้นไม่กลับ! ชั้นจะอยู่ที่นี่กับผัวของชั้น!” ประโยคสุดท้ายทำให้ความอดทนของปรุงขาดผึง! ปรุงโกรธจัดจึงเหวี่ยงร่างริ้วทองลงไปกระแทกกับต้นไม้ “โอ๊ย !”
ปรุงตามเข้าไปกระชากดึงตัวริ้วทองเข้ามาใกล้ แล้วพูดตะคอกใส่หน้า ระบายความรู้สึกหมดเปลือก“ผีตนใดเข้าสิงเอ็ง เอ็งถึงเปลี่ยนไปได้อย่างนี้”
“ชั้นยังเป็นริ้วทองคนเดิม”
“ไม่ใช่! ริ้วทองน้องพี่น่ารัก รักตัวเอง รักพ่อแม่เหนือสิ่งใด ไม่ใช่หญิงใจง่าย เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อแม่อย่างเอ็ง!” ปรุงพูดไปพร้อมกับเขย่าร่างริ้วทองอย่างแรง ริ้วทองร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด
หม่อมเจ้าดิเรกวิ่งเข้ามาเห็นก็ตกใจ “ริ้วทอง!” หม่อมเจ้าดิเรกวิ่งเข้าไปผลักปรุงกระเด็นไปล้มลงกับพื้น ปรุงหันขวับมามองหม่อมเจ้าดิเรกอย่างเกลียดชัง “ริ้วทองเป็นอะไรหรือเปล่า”