บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 15 หน้า 2

“ไม่เพคะ” เธอมองไปที่ด้านหลังของหม่อมเจ้าดิเรกแล้วร้อง“ท่านชายระวัง!” 

หม่อมเจ้าดิเรกหันขวับไปมอง พร้อมๆ กับที่ปรุงปราดเข้ามาชก แต่หม่อมเจ้าดิเรกหลบทัน ปรุงชกอากาศเซไป แต่ก็ยังกลับมาจะชกอีกพร้อมกับผรุสวาท “มึงหยามน้ำใจพ่อแม่กู!” 

หม่อมเจ้าดิเรกหลบทัน สองชายหนุ่มชกกันไปมาสักพัก ท่ามกลางการร้องห้ามของริ้วทอง ปรุงถูกหม่อมเจ้าดิเรกชกกระเด็นล้มกลิ้งไปเจอท่อนไม้ก็คว้าขึ้นมาจะเอาฟาดอีกฝ่าย แต่ริ้วทองเอาตัวเข้าไปขวางไว้   

ริ้วทองหน้าตาเอาจริง“ถ้าพี่ปรุงแตะต้องผัวของชั้น พี่ก็จะไม่ใช่พี่ชายของชั้นอีกต่อไป!” 

ปรุงชะงักไม้ ริ้วทองจ้องหน้าปรุงอย่างเอาจริง ปรุงยอมปาไม้ทิ้งไปแล้วคว้าข้อมือของริ้วทอง “กลับ!” 

ริ้วทองสะบัดมือปรุงออก“ชั้นไม่ไป” เธอวิ่งเข้าไปกอดหม่อมเจ้าดิเรก“ท่านชายช่วยหม่อมชั้นด้วย พ่อจะพาหม่อมชั้นกลับนครสวรรค์”  

หม่อมเจ้าดิเรกตกใจแล้วหันไปพูดกับปรุง“ชั้นฝากบอกพ่อรวยแม่รื่นว่าชั้นจะพาริ้วทองไปกราบขอขมาและสู่ขอริ้วทอง เพราะนับตั้งแต่นี้ไป ริ้วทองจะไม่ไปไหนทั้งนั้น  ริ้วทองอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของชั้น” 

หม่อมเจ้าหญิงถมยาโพล่งขึ้น “ไม่ได้! สะใภ้ของวังศุภมาศจะต้องเป็นหญิงรัมภาคนเดียวเท่านั้น!” 

พวกเจ้านั่งอยู่บนเก้าอี้  ริ้วทองนั่งก้มหน้าพับเพียบอยู่กับพื้นใกล้หม่อมเจ้าดิเรก    

“เวลานี้ใครๆ ก็รู้กันแล้วว่าริ้วทองเป็นเมียของชาย”  

“ผู้ชายจะมีเมียบ่าวเมียไพร่กันบ้างไม่มีใครถือสาดอก”

“แต่ชายถือ” 

“ชาย!” 

“ท่านแม่ก็ทราบนี่คะ ชายตั้งใจจะมีผัวเดียวเมียเดียว ชายจะไม่มีหลายเมียให้ผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายทุกข์ระทมใจ    ริ้วทองก็คือคนที่ชายเลือกแล้ว ชายจะแต่งงานกับริ้วทองคนเดียวเท่านั้น”   

หม่อมเจ้าหญิงถมยาโมโห “ชายหลงมันถึงเพียงนี้เชียวรึ !”  

“ถมยา ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่เถิดนะ” องค์หญิงดวงใจพยายมประนีประนอม“ดีไม่ดีตอนนี้หญิงรัมภาอาจจะไม่ได้อยากลงเอยกับคนของเราแล้ว ปล่อยตามใจชายดิเรกไปเถิด เท่านี้ก็อับอายผู้คนมากพออยู่แล้ว”  

หม่อมเจ้าหญิงถมยาจำใจ  “ก็ได้ ชายอยากจะเอาใครเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เชิญ แต่ต้องอยู่ในฐานะเมียบ่าวจะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้น ถ้าชายยังจะดื้อดึงเห็นคนอื่นดีกว่าแม่ ชายก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่!” หม่อมเจ้าหญิงถมยาเดินออกไป    องค์ชายศุภมาศประคององค์หญิงดวงใจออกไป หม่อมเจ้าดิเรกมองตามครอบครัวไปด้วยความไม่สบายใจ  

ริ้วทองคลานเข่าเข้าไปก้มกราบเท้าหม่อมเจ้าดิเรก เขาตกใจย่อตัวลงจับตัวริ้วทอง “ริ้วทำอะไร” 

“หม่อมชั้นซึ้งใจเสียเหลือเกินที่ท่านชายมั่นคงในความรักที่มอบให้หม่อมชั้น”   

“ริ้วเป็นเมียชั้นนี่นา เรื่องท่านแม่ริ้วไม่ต้องกังวลไปนะ ชั้นจะพูดกับท่านแม่ให้เอง”