บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 19

หม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินฉับๆ มาตามทาง...ใบหน้าของเธอนิ่งเฉยแต่น้ำตาไหลพราก..ตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ   ในหัวคิดถึงแต่ภาพบาดตาของริ้วทองกับผัวของเธอ! หญิงสาวโกรธจนสติแตก...ความเก็บกดที่อยู่ภายในถูกแสดงออกมา...หม่อมเจ้าหญิงภรณีดึงทึ้งต้นไม้ไม่ยั้งมือ  ไม่สนใจว่ากิ่งไม้จะบาดมือจนเลือดไหล แล้วกัดหลังมือตัวเองก่อนจะกรี๊ดในลำคอเพื่อป้องกันไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป หญิงสาวกัดมือตัวเองจนเลือดซิบ  เมื่อสาแก่ใจแล้วเธอก็ปล่อยมือออกแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นร้องไห้โฮ  

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเพิ่งกลับจากทำงานกำลังเดินเข้าไปในตึกใหญ่ เจิมถือหนังสือและกระเป๋าเอกสารของหม่อมเจ้าหญิงรัมภา สายตาของเจิมมองไปที่ถนนหน้าวัง เจิมแปลกใจ “รถท่านชายดิเรก !” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหันมองตาม “ท่านชายมาส่งนังริ้วทองที่นี่  เพราะว่าท่านจะเสด็จไปทำงานที่สงขลา  แล้วก็เพิ่งจะเสด็จกลับไปเมื่อสักครู่ใหญ่นี้เอง เสด็จกลับมาทำไมอีก”    

หม่อมเจ้าดิเรกเดินรีบร้อนเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าของผู้ใหญ่ใบขนาดกลาง หม่อมเจ้าหญิงรัมภายกมือไหว้

หม่อมเจ้าดิเรกรับไหว้ “ริ้วทองลืมกระเป๋าอีกใบไว้ในรถ   เจิมให้ใครไปตามริ้วทองมาหาชั้น” เขามองนาฬิกาข้อมือแล้วเปลี่ยนใจ “ชั้นไปหาเองเลยดีกว่า  ประเดี๋ยวจะไม่ทันเวลารถไฟ” 

หม่อมเจ้าดิเรกกำลังจะเดินออกไปทางเรือนพักนายรวย แต่หม่อมเจ้าหญิงรัมภาห้ามไว้ด้วยความห่วงใยต่อหม่อมเจ้าดิเรกอย่างแท้จริง “เจ้าพี่คะ...น้องให้ใครเอากระเป๋าไปให้ริ้วทองเองค่ะ เจ้าพี่จะได้ไม่ต้องเสียเวลา” หม่อมเจ้าดิเรกมีสีหน้าอึดอัด “น้องไม่ทำลายกระเป๋าของริ้วทองดอกค่ะ มันไร้แก่นสาร” 

“พี่รบกวนน้องรัมภาด้วย แล้วพี่จะซื้อขนมบูตูที่น้องชอบมาฝาก”  

“ขอให้เจ้าพี่เดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยก็พอค่ะ” แววตาของหม่อมเจ้าหญิงรัมภามีความห่วงใยระคนเศร้า   

หม่อมเจ้าดิเรกยิ้มนิดๆ ให้หม่อมเจ้าหญิงรัมภา   

หม่อมเจ้าหญิงภรณีน้ำตานองหน้าวิ่งไปที่ตึกใหญ่ “เจ้าพี่ดิเรก!” แต่เธอชนเข้าไปกับบัวถือชามใส่แกงเดินผ่านมา ทั้งสองล้มระเนระนาด น้ำแกงราดใส่ตัวหม่อมเจ้าหญิงภรณี 

“ขอประทานอภัยมังคะท่านหญิง หม่อมชั้นเช็ดให้นะมังคะ” บัวกุลีกุจอใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองที่เหน็บเอวไว้เช็ดเสื้อให้

หม่อมเจ้าหญิงภรณีผลักบัวออกและตะคอกบัวอย่างเกรี้ยวกราด “ไปให้พ้น!” เธอรีบลุกวิ่งออกไป “เจ้าพี่ดิเรก !” 

บัวตกใจเกิดมาไม่เคยเจอหม่อมเจ้าหญิงภรณีเป็นแบบนี้