บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 14 หน้า 2
นกขมิ้นหยิกเอว “น้องตรึง พูดอะไรน่าเกลียด ไปแช่งเขาทำไม”
“ก็ฉันพูดความจริง” ตรึงจิตบอกกับบัว “พรุ่งนี้ก็สบายแล้วนะบัว”
ทุกคนพร้อมกัน “ดีใจด้วยนะบัว”
บัวยิ้มเจื่อน “ฉันขอบคุณพวกพี่ ๆ ทุกคนมากนะจ๊ะที่อุตส่าห์มาอวยพรให้ฉัน...”
“น้องบัวจะเป็นเจ้าสาวในวันพรุ่งนี้แล้ว พี่นกขมิ้นว่าน้องบัวรีบเข้านอนดีกว่านะ”
“ใช่ พรุ่งนี้ฤกษ์รับตัวตีสี่กว่าใช่มั้ย งั้นก็ต้องตื่นตีสามมาแต่งตัวน่ะสิ เอางี้ เดี๋ยวฉันเสียสละตัวเอง มาแต่งหน้าแต่งตัวให้เองนะ รับรองงานสวยพริ้ง เจ้าบ่าวเห็นจะต้องตะลึง”
นกขมิ้นกระซิบ “ทำไมดีกับน้องบัวจังอ่ะ?”
ตรึงจิตกระซิบกลับ “ก็ฉันไม่ได้โง่เหมือนพี่ไง นังบัวมันกำลังจะสบายแล้ว เราจะได้สบายไปด้วยไง”
นกขมิ้นเข้าใจ “อ๋อ เราจะได้ไปสบายแล้ว” ตรึงจิตเซ็งนกขมิ้นมาก หันมองซ้ายขวา ไม่เห็นดำเกิงก็เอะใจ
“เออ...แล้วไอ้เกิ่งละ พักนี้มันหายหัวไปไหน ไม่ค่อยเห็นมันเลยเหงาหูชอบกล” ซินแสหลอได้ยินรีบหันมาสำทับ
“จริงด้วย คืนนี้อีต้องเป็นคนถือตะเกียงนำขบวนไปที่บ้านเจ้าบ่าวด้วยนะ ป่านนี้ยังไม่มาเตรียมตัวอีก”
“ไม่เป็นไร ไอ้เกิ่งไม่อยู่ ฉันถือตะเกียงแทนให้ก็ได้”
“อยากได้อั่งเปาเพิ่มละซิ เสียใจ ตะเกียงน้ำมันเป็นสัญลักษณ์ของการมีลูกชาย เพราะฉะนั้น ต้องใช้ชายแท้ถือเว้ย ผู้ชายปลอมๆอย่างลื้อถือไม่ได้!!!”
“จบเลย...” นกขมิ้นเซ็ง ขณะที่บัวกับเจียงสบตากัน กังวลใจเรื่องดำเกิง
หลังโรงงิ้ว ดำเกิงนั่งซึมอยู่ข้างรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวที่มีผ้าคลุมไว้ บัวก้าวเข้ามาแล้วนั่งลงข้างดำเกิง ดำเกิงพยายามปรับสีหน้าให้ดีขึ้น แต่ก็ยังเศร้าอยู่ดี
“เกิ่ง...”
“เกิ่งไม่อยากให้ถึงคืนนี้เลย ไม่อยากเลยจริงๆ”
“บัวรู้นะว่าเกิ่งเป็นทุกข์เรื่องบัว บัวขอได้มั้ย กลับมาเป็นหมือนเดิมเถอะนะ อย่าเป็นแบบนี้เลย...”
“จะให้เกิ่งยิ้มแย้มมีความสุข เกิ่งทำไม่ได้หรอกนะ”
“บัวไม่ได้บอกให้เกิ่งยิ้มแย้มมีความสุข แต่บัวไม่อยากให้เกิ่งเป็นทุกข์จนไม่เป็นอันทำอะไรแบบนี้ ยังไงชีวิตมันก็ต้องเดินหน้า” บัวพยายามเข้มแข็ง “เหมือนที่บัวกำลังทำ...”
“เกิ่งช่วยอะไรบัวไม่ได้เลย เกิ่งมันไม่เอาไหน ไม่เอาไหนๆๆๆๆ” ดำเกิงตีตัวเองรัวๆ ดัง อักๆๆๆ บัวคว้ามือดำเกิงพัลวัน “เกิ่ง! อย่าทำอย่างนี้เลย บัวขอให้เกิ่งหยุด!!!”