บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 14 หน้า 3
บัวจับมือดำเกิงไว้แน่น ดำเกิงมองหน้าบัว น้ำตาไหล บัวเองก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกัน
“ทำไมเกิ่งจะช่วยบัวไม่ได้ เกิ่งช่วยบัวได้แน่ๆ แค่อยู่ข้างๆบัว คอยให้กำลังใจบัวเหมือนเคย สิ่งที่บัวกำลังจะต้องเจอมันหนักหนามากนะเกิ่ง บัวต้องการกำลังใจจากคนที่บัวรู้ว่า จะไม่มีวันทิ้งบัวไปไหนอย่างอาป๊า ซินแส แล้วก็...เกิ่ง เพราะฉะนั้น บัวขอร้อง เลิกโทษตัวเอง เลิกคิดฟุ้งซ่าน เราต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง เราก็ต้องทน”
ดำเกิงร้องไห้ “ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เกิ่งไม่เข้าใจ ทำไมต้องเป็นแบบนี้...”
“มันเป็นไปแล้วเกิ่ง เรามีหน้าที่ต้องข้ามผ่านมันไปให้ได้ และเกิ่งจะอยู่ข้างบัวใช่มั้ย?”
“เกิ่งอยู่ข้างบัวทุกลมหายใจอยู่แล้ว”
“บัวจะผ่านเรื่องนี้ไปได้แน่ ถ้ามีป๊า มีเกิ่งอยู่เคียงข้าง ทุกคนคือเหตุผลที่ทำให้บัวเข้มแข็งนะ เราจะผ่านมันไปด้วยกันใช่มั้ยเกิ่ง” ดำเกิงยอมเข้าใจ “อืม เราจะผ่านมันไปด้วยกัน เกิ่งจะไม่มีวันทิ้งบัวเด็ดขาด เกิ่งสัญญา”
ดำเกิงจับมือบัวแน่น ราวกับจะไม่ยอมปล่อยให้บัวห่างไปไหนอีก
หัวค่ำ โถงบ้านเจียง ซินแสหลอยังคงง่วนอยู่กับการจัดของแต่งงานให้พร้อม เจียงช่วยสิ่งที่ทำได้เล็กๆน้อยๆ
บัวกับดำเกิงก้าวเข้ามา เจียง ซินแสหลอหันมอง “อาป๊า ซินแส...เกิ่งมาแล้วจ๊ะ”
ดำเกิงมองหน้าเจียง ดำเกิงอยากจะพูดแต่อัดอั้นพูดไม่ออก “อาป๊า...”
“อั้วดีใจที่ได้เห็นหน้าลื้อ... คนเราเกิดมา ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง แม้มันจะยากลำบากทั้งกายและใจ แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและควรทำ เราก็ต้องทำ จริงมั้ยอาเกิ่ง?”
“จ๊ะป๊า อั๊วรู้ อั๊วเข้าใจ...”
“งั้นก็ไปเตรียมตัวได้แล้ว อาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ ให้สมศักดิ์ศรีลูกชายเถ้าแก่เจียงของคณะไซป้อนะ...”
“จ๊ะ ซินแส...” ดำเกิงมองหน้าบัว บัวยิ้มให้ดำเกิง ดำเกิงตัดใจเดินเข้าหลังบ้านไป บัวมองหน้ากับเจียง
ห้องบัว บัวหยิบชุดแต่งงานออกมาดูพร้อมกับทำใจ “ถึงเวลาแล้วซินะ....”
ห้องยิ่งจันทร์ ใบหน้าสวยงามของยิ่งจันทร์ในกระจกที่กำลังถูกเติมแต่งโดยช่างแต่งหน้า แสงเดือนคอยควบคุมไม่ห่าง แสงเดือนภูมิใจสุด ๆ “สวยมาก สวยไม่มีที่ติ สวยเหมือนแม่”
“สีปากไม่จืดไปหรือคะ ?”
“สวยแล้วค่ะลูก ถ้าแดงกว่านี้เดี๋ยวจะเหมือนนางอิจฉาในละครนะจ๊ะ วันนี้หนูเป็นเจ้าสาวที่สวยและโชคดีที่สุดในประเทศไทยเลยนะคะ หนูจะได้ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ”
“โอ๊ย! บรรเจิดเริ่ดสแมนแตนอะไรอย่างนี้คะคุณแม่”