บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 14 หน้า 5
“ดีเลยค่ะ พี่จันทร์จะได้เข้าใจว่า พี่ติกลับใจ รักและเห็นค่าของพี่ยิ่งจันทร์คนเดียวแล้วแน่ๆ”
“เออ...จริงด้วย” ไชโยล้วงแหวนออกมาจากสูท แล้วส่งให้ชยุติ
“แกเอาไปแล้วสวมติดนิ้วไว้เลยนะ หนูยิ่งจันทร์จะได้เป็นเจ้าสาวที่มีความสุขที่สุด”
ชยุติยิ้มนิดๆไม่ตอบ มาลัยรีบตัดบท “จะไปกันได้หรือยัง?”
“ไปครับอาม่า...”
“รีบไปรีบกลับมานะหลานติ ตอนเช้านักข่าวคงจะมากันเต็มบ้านแล้ว อย่าปล่อยให้นักข่าวรอนะ”
“ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรีบกลับมาพร้อมสะใภ้ของทุกคนเลยครับ”
ชยุติรับคำแล้วขึ้นรถไปพร้อมกับมาลัย โดยชูดวงเป็นคนขับ ขบวนรถเจ้าบ่าวเคลื่อนออกไป
“อาม่านี่แปลกนะคะ ไม่ชอบพี่ยิ่งจันทร์ แต่เร่งพี่ติให้รีบไปรับตัวมา ราวกับอยากเจอซะเต็มประดา”
“คนแก่ก็อย่างนี้แหละ ตอนแรกก็ทำตั้งแง่ แต่พอจะเห็นหลานได้เป็นฝั่งเป็นฝา ก็ตื่นเต้นจนลืมเกลียด”
“นี่ถ้าหนูยิ่งจันทร์มีเหลนชายให้อาม้าอุ้มอีกนะ ขี้คร้านจะทั้งรักทั้งหลงเหลนกับสะใภ้เข้าไปอีกแน่ๆเลยค่ะ อิๆๆๆ”
“จริงด้วยๆๆ” วลี วลัย ไชโย กนกวิภา จี๊ด จ๊าดมองตามมีความสุขสุดๆ
ห้องบัว บัวในชุดเจ้าสาวสวยงาม
“เรียบร้อย ยังไงแต่งงานแล้วก็อย่าลืมกันนะบัว...” ตรึงจิตย้ำ เจียงเข้ามาพร้อมหีบไม้ใส่ปิ่นใบเล็ก ตรึงจิตออกไป
“ป๊า...” เจียงมองบัวตะลึง “สวยมาก...สวยเหมือนแม่ของลื้อ...”
“อาป๊า...”
“อั๊วไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? นี่ลื้อกำลังจะแต่งงานแล้วจริงๆสินะ...”
“บางที บัวก็อยากให้มันเป็นแค่ความฝัน...”
“อย่าพูดอย่างนี้อาบัว วันนี้เป็นวันดี เป็นวันมงคลของชีวิตลื้อ ลื้อจะต้องยิ้ม ยิ้มให้กว้างที่สุด ให้สมกับของขวัญที่อั๊วกำลังจะมอบให้ลื้อ...”
“ของขวัญ?” เจียงส่งหีบไม้ใบเล็กๆให้บัว บัวรับมาแล้วค่อยๆเปิดออก เห็นปิ่นของเหมยหลิน และรูปถ่ายของเหมยหลินอยู่ข้างใน บัวมองหน้าเจียงเป็นเชิงถาม “อาเหมยหลิน อาม้าของลื้ออาบัว...”
บัวน้ำตาทะลัก รู้สึกปีติอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นหน้าแม่ของตัวเองครั้งแรกในชีวิต
บัวหยิบรูปขึ้นมากอด “อาม้า...” เจียงมองบัว พาลซาบซึ้งน้ำตาคลอไปด้วย