บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 3 หน้า 2
“ไข่ต่างหาก”
บัวกับดำเกิงถียง “ไก่”
“ไข่”
บนรถสามล้อถีบ บัวต่อว่าชยุติ “จะกี่ปีๆ คุณนี่ยังหัวดื้อเหมือนเดิมเลยนะ”
“คุณก็เหมือนกันนั่นแหละ ดื้อตาใสไม่เคยเปลี่ยน” บัวค้อนชยุติน้อยๆ ชยุติขำ รถสามล้อเลี้ยวเข้าไปในซอย
โรงงิ้ว ตรึงจิตโอดครวญ ตัวช้ำไปหมด ขาก็ยังเจ็บไม่หาย นกขมิ้นคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ ซินแสหลอมองดูสภาพของตรึงจิตแล้วก็ส่ายหน้า เจียงเอ็ด “อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องใส่ตัวตลอด”
“แหม...ป๊า ก็มันยั่วโมโหฉันก่อนนี่ ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ จะให้ฉันทนฟังมันด่าข้างเดียวได้ยังไงกัน!!”
“ดูสภาพแล้ว คืนนี้อาตรึงจิตอีคงเล่นงิ้วไม่ไหว”
“ไหวสิครู ทำไมจะไม่ไหวคอยดูนะ”
ตรึงจิตพยายามลุกขึ้นร้องงิ้ว ร่ายรำแบบขากะเผลกๆ ดูแล้วตลกมากกว่าอ่อนช้อยงดงาม
“ไอ๊หยา... รำขาเป๋เป็นหมาถูกรถทับแบบนี้ ใครจะมาดูลื้อ”
“ถ้าวันนี้ไม่ได้แสดงอีก คงไม่มีเงินผ่อนค่าดอกเสี่ยธานีแน่ๆ”
“เอายังไงดีซินแส สภาพเจ๊ตรึงจิตเป็นแบบนี้ยังไงก็เล่นไม่ไหวหรอก งั้นคืนนี้ป๊าก็ให้บัวเล่นงิ้วขัดตาทัพไปก่อนสิ”
“ไม่ได้นะป๊า ฉันไม่ยอมจริงๆด้วย อูยยยยย...” ตรึงจิตโอดโอย เจ็บแผล ลงไปนั่งกองกับเก้าอี้
“เจ็บตัวขนาดนี้ ยังจะอวดดีอีก” ซินแสหลออ้อนวอนเจียง “เฮียเจียงให้อาบัวขึ้นเวทีคืนนี้เถอะ”
“อั๊วะบอกว่าไม่ก็คือไม่” เจียงพูดจบก็เดินออกไป ซินแสหลอได้แต่ส่ายหน้าในความดื้อรั้นของเจียง
มหาวิทยาลัย กนกวิภาหงุดหงิดเดินบ่นมากับเพื่อน
“เฮ้อ เซ็งเป็นบ้า ใกล้สอบแล้ว ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักกะตัว”
“กลัวอะไร อย่างดีก็แค่ติด F”
“เฮ้อเซ็ง วันนี้ก็ต้องรีบกลับบ้าน คืนนี้เลยไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกฉันเที่ยวเผื่อเธอนะ กนก See you !” เพื่อนทั้งสองเดินออกไปกนกวิภากวาดตามองหาชยุติ
“พี่ติไปไหนเนี่ยทำไมป่านนี้ยังไม่มารับอีก” กนกวิภาเดินเซ็งๆ ไปเจอรถชยุติจอดยางแบนอยู่ “นั่นรถพี่ตินี่”
กนกวิภามองหาชยุติ เห็นล้อรถยางแบน
ซอยในชุมชนหลังโรงงิ้ว บัวกับชยุติเดินคุยกันมาในซอย “ทำไมเมื่อกี้คุณไม่ลงบ้านคุณ”