บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 8 หน้า 2
“ฉันอยากจะบอกคุณว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันอยากให้คุณเลิกตามตอแยฉันซะที”
“บัว...”
“ไม่ว่าคุณจะมีใครหรือไม่มี ฉันก็ไม่เคยสนใจ คุณไม่ต้องมาอธิบายอะไรทั้งนั้น เรื่องของคุณไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย ขอตัวนะคะ” บัวพูดจบก็ลุกเดินออกไปเลย ชยุติเหวอ “บัว! เดี๋ยวก่อนบัว”
อีกโต๊ะร้านอาหารเดียวกัน เพื่อนกนกวิภา ฟังกนกวิภาเล่าจบแล้ว “อ้อ...อย่างนี้นี่เอง
“มันน่าหงุดหงิดใช่มั้ยละ?”
“เอาน่า อย่าไปใส่ใจ กับพวกไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนั้นเลย กินข้าวกันดีกว่า”
กนกวิภาก้มหน้าดูเมนู เพื่อนกนกวิภาโบกมือเรียกบริกร จังหวะนั้นบัวก็เดินจ้ำผ่านมา พร้อมกับชยุติที่เดินตามมาติดๆ เพื่อนกนกวิภาจำได้ “อุ๊ย... ยายหนกนั่นพี่ชายเธอนี่”
“ไหน?” กนกวิภาหันไปมองเห็นหลังชยุติเดินตามบัวออกจากร้าน “พี่ติจริงๆด้วย...” กนกวิภาครุ่นคิด ไม่พอใจ
บัวเดินเร็วมาตามทาง ชยุติจ้ำตามมาอย่างไม่ลดละ “บัว!! บัว!! บัว!!”
บัวไม่ยอมหยุดเดิน ชยุติตัดสินใจวิ่งมาตัดหน้า บัวชะงัก “บัวคุยกันให้รู้เรื่องก่อนซิ”
“ฉันคุยรู้เรื่องแล้ว คุณน่ะฟังรู้เรื่องหรือเปล่า?”
“รู้ แต่ผมไม่เข้าใจ ทำบัวต้องทำแบบนี้ด้วย?”
“คุณไม่ต้องเข้าใจหรอก แค่รับรู้และทำตามก็พอ”
“แต่เราก็เป็นเพื่อนกันนี่นา ตั้งแต่เด็กเราก็เล่นด้วยกัน กินด้วยกัน ทำไมตอนนี้ถึงเจอหน้าแล้วก็พูดคุยกันอย่างนั้นไม่ได้?”
“เพราะตอนนั้นเราเป็นเด็ก แต่นี่เราโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่ ชีวิตก็มีเงื่อนไขมากขึ้น”
“ระหว่างเรามันมีเงื่อนไขอะไรเหรอบัว?” บัวสะอึก เจ็บเหมือนกันแต่ต้องพูดออกมา
“เราสองคนต่างกัน ทั้งฐานะทางสังคม และฐานะทางการเงิน ความคิดการใช้ชีวิตของเราทุกอย่างต่างกันหมด ฉันไม่อยากมีปัญหา”
“แต่ว่า...”
“เลิกตอแยฉันซะทีเถอะ ก่อนที่ฉันจะให้คุณไม่ได้ แม้กระทั่งคนรู้จัก”
ชยุติสะอึก บัวเดินออกไปทันที ปล่อยให้ชยุติยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
บัวรีบจ้ำเข้ามาในตรอก หันหลังไปมองไม่เห็นชยุติตามมาก็หยุดนิ่ง หัวใจทั้งเจ็บปวดและสับสน