บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 7 หน้า 3
ดำเกิงโกรธจัด บัวมองดำเกิงดุ “เกิ่ง!” ดำเกิงยอมนิ่ง บัวหันไปคุยกัยตรึงจิต
“เจ๊ตรึงจิต...ถ้าบัวทำอะไรให้เจ๊ไม่พอใจ บัวก็ขอโทษ แต่การที่เจ๊เผาชุดบัว มันไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย หนำซ้ำชุดอื่นๆก็พลอยไหม้ไฟไปหมด รวมทั้งชุดของเจ๊ด้วย...”
ตรึงจิตฉุกคิด “เออ...จริงวะ”
“คนที่เดือดร้อนก็ไม่ใช่แค่บัว แต่เจ๊และทุกคนในคณะก็เดือดร้อนด้วย”
“จริงด้วย...”
ดำเกิงแทรกขึ้น “ความเสียหายครั้งนี้มันมากมายเกินกว่าที่เจ๊จะรับผิดชอบไหว รู้ไว้ด้วย!!”
“พอๆ ที่จริงพวกเราก็ไม่ใช่คนไกล คนกันเองทั้งนั้น มีอะไรค่อยๆ พูดกันก็ได้” ตรึงจิตเบาลงหลังจากคิดได้
ตรึงจิตเสียงอ่อย “แล้วจะเอายังไง...”
“ถามได้ เรื่องนี้จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ขี้อิจฉาดีนัก”
“เกิ่ง ใจเย็นสิ เราอยู่คณะเดียวกัน ก็เปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกัน อีกอย่างเรายังต้องพึ่งเจ๊ตรึงจิตอีกนะเกิ่ง คิดให้ดีสิ”
“โว้ย....ก็ได้แต่เจ๊ต้องไปขอขมาอาป๊า ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเจ๊ไปแน่” ดำเกิงทุบกำแพงดังปัง เดินหงุดหงิดออกไป
ห้องโถงบ้านเจียง เจียงยื่นกำไลหยกให้ซินแสหลอ
“ซินแส พรุ่งนี้ลื้อเอากำไลหยกนี่ไปขายที่ร้านแต่เช้านะ แล้วก็แวะเอาเงินไปเสียค่าปรับให้ศาลเจ้าสักที”
“กำไลหยกนั่นสมบัติติดตัวเฮียตั้งแต่โล้สำเภามาไม่ใช่เหรอ”
“สมบัตินอกกาย ไม่ตายก็หาเอาใหม่ได้ ช่างมันเถอะซินแส”
“อั๊วว่าอั๊วจะไปขอร้องเถ่านั้งบอกอีว่าเป็นเหตุสุดวิสัยอย่างน้อย ได้เงินคืนมาครึ่งนึงก็ยังดี”
ซินแสหลอยื่นกำไลหยกคืนเจียง เจียงไม่รับ “อย่าเลย ซินแส ในเมื่อเราทำความเสียหายให้เขาเราต้องชดใช้นะ”
“อาตรึงจิตนี่อีแสบจริงๆ อ่ะ แค่คืนเดียวนี่สูญเงินเกือบแสนแล้วไหนต้องมาจ่ายค่าตัวพวกเด็กๆ อีกโฮยยยยแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปเหลือล่ะฮะ อาเจียง”
“ป๊า....แล้วบัวจะทำงานพิเศษ หาเงินมาช่วยป๊านะจ๊ะ”
“อั๊วไม่มีวันให้คนในคณะของอั๊วต้องอดตายหรอก พวกลื้อทุกคนไม่ต้องกลัวนะ...อาบัวก็เหมือนกัน ลื้อมีหน้าที่เล่นงิ้วกับเรียนหนังสือ ส่วนเรื่องหาเงินเนี่ย เป็นหน้าที่ของอั๊วเอง”
ซินแสหลอจำใจพยักหน้ารับเจียง หันมาที่ประตูดำเกิงลากตรึงจิตฝ่าชาวคณะมาขอโทษเจียง
“อ้าว แล้วนี่ลื้อมายืนมุงอะไรกันเนี่ยเฮอะ” ตรึงจิตเดินเข้ามานั่งคุกเข่าไหว้ขอโทษเจียง