บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 7 หน้า 4
“อาตรึงจิต”
“ฉันผิดไปแล้วอาป๊า ฉัน..ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันด้วยนะ”
ตรึงจิตแกล้งปาดน้ำตาเสียใจ เจียงได้แต่ถอนหายใจไม่รู้คณะงิ้วจะเป็นยังไงต่อ
“เรื่องมันแล้วไปแล้ว ช่างมันเถอะ ทีหลังลื้อก็อย่าใจร้อนวู่วามอีกก็แล้วกัน”
“ค่ะ ป๊า”
หลังบ้านเจียง ดำเกิงเอาชุดงิ้วที่ไหม้ลงถังขยะอย่างระบายอารมณ์
“ป๊านะป๊า ไม่น่ายกโทษให้เจ๊ตรึงจิตง่ายๆเลย มันน่าจะหักค่าตัวซะให้เข็ด”
“พี่ตรึงจิตอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้”
“น้อยไปสิ ดูก็รู้ว่าเจ๊ตรึงจิตอิจฉาบัวที่บัวได้เป็นนางเอก ไม่ใช่เจ๊แกน่ะ”
“เขาคงไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้วล่ะ ตอนนี้บัวสงสารป๊ามากกว่า ต้องเอาสมบัติเก่าประจำตระกูลออกมาขาย เอามาจ่ายค่าปรับให้ศาลเจ้า”
“เกิ่งจะหาทางทำงานเพิ่ม จะได้รีบหาเงินไปไถ่ของที่เอาไปตึ๊งที่โรงจำนำออกมา”
“เจ้าประคู๊ณ.... ขอให้เรื่องร้ายๆ ในคณะเรา ผ่านไปด้วยดีทีเถอะ” บัวยกมือไหว้ ขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์
เช้าวันใหม่ ในห้องรับประทานอาหาร บ้านชยุติ ชยุติตกใจเมื่อรู้ข่าวจากจ๊าด ทุกคนกำลังกินข้าวต้มกุ๊ยมื้อเช้าร่วมกันอยู่ “อะไรนะ เมื่อคืนนี้โรงงิ้วไฟไหม้”
“ใช่ ค่ะ เมื่อเช้าจ๊าดไปตลาดมีแต่คนพูดเรื่องนี้”
“แล้วมีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ โชคดี พวกคนงิ้วช่วยกันดับทันซะก่อน”ฆ
วลีโมโห “ชุ่ยจริงๆทำอะไรมักง่าย ฉันเกลียดที่สุด เมื่อไหร่พวกมันจะย้ายออกไปสักที”
“โอ๊ยยยย ฟังแล้วจะเป็นลม ถ้าโรงงิ้วเกิดไฟไหม้ขึ้นมา มันจะไม่ลามมาถึงนี่เหรอ”
“ไหม้ก็ดีสิ เอาให้วอดไปทั้งแถบ จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงไล่ที่”
มาลัยได้ยินความคิดไชโยแล้วถึงกับกินข้าวต่อไม่ลง “คนอื่นเขาเดือดร้อน มีแต่จะคิดซ้ำเติม แย่ แย่ที่สุด”
“ทำไมอาม้าต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนพวกมันด้วย แบบนี้มันเห็นขี้ดีกว่าไส้ชัดๆ”
“ไส้เน่าๆแบบนี้ ขี้ยังดีซะกว่า”
“อาม้า... พวกเรากำลังกินข้าวกันอยู่ พูดเรื่องขี้อยู่นั่นแหละ”
“ทำไม อั๊วจะพูด มีอะไรไหม ขี้ๆๆๆๆ” มาลัยเน้น “เอ๊ะ ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ”