บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 7 หน้า 5
ชยุติเห็นทุกคนเถียงกัน รีบลุกพรวดขึ้น จะออกไป “เอ้าไอ้ตี๋ อิ่มแล้วเหรอ หรือว่ากินต่อไม่ลง”
“เดี๋ยวผมมานะครับ” ชยุติพูดจบก็ลุกพรวดออกไปด้วยความเป็นห่วงบัว
“เห็นมั้ย ตาติ ทนไม่ไหว ลุกออกไปเลย เพราะอาม้าคนเดียว พูดเรื่องขี้อยู่ได้”
วลียังไม่วายโทษมาลัยเป็นต้นเหตุ
กลางซอยเวลาเช้ามีผู้คนสัญจรไปมาพอประมาณ ชยุติดักรอบัวอยู่มุมหนึ่งชะเง้อคอมองผ่านรั้วเข้าไปในบ้านรอพบบัวกะว่าจะถามด้วยความเป็นห่วง จังหวะนั้น ดำเกิงก็มาสะกิดชยุติจากข้างหลัง ชยุติหันมามองยิ้มให้
“เกิ่ง”
“ดำเกิง เกิ่งไว้ให้เรียกเฉพาะคนสนิทเท่านั้น” ดำเกิงเน้น “คนเคยสนิท ห้ามเรียก”
“เหรอ...”
“มาด้อมๆมองทำอะไรแถวนี้?”
“เอ่อ...จะมาถามเรื่องเมื่อคืนน่ะ ได้ยินว่า โรงงิ้วไฟไหม้เหรอ?”
“ใช่”
“แล้ว...” ดำเกิงแทรกทันที “แต่ไม่ต้องยุ่งหรอกนะ พวกเรายังอยู่ดี เชิญ...”
ชยุติอึกอัก หันมองอยากเจอบัว ดำเกิงม้วนตัวมาดักหน้า “เชิญซิ พวกเราสบายดี และมีงานต้องทำอีกเยอะเลย ไม่ได้มีเวลาเดินลอยไปลอยมาเหมือนพวกลูกเศรษฐีหรอก เชิญ!!!”
ชยุติจำใจต้องเดินจากไป ดำเกิงมองตาม ไม่ชอบขี้หน้าชยุติเลย
บ้านชยุติ ผ่านเวลาเล็กน้อย ชยุติกลับเข้ามาในบ้าน..จ๊าดวิ่งปรู๊ดเสนอหน้ามาทันที “คุณตี๋มาพอดีเลยค่ะ”
“มีอะไรเหรอพี่จ๊าด”
“คุณผู้หญิงค่ะ” จ๊าดหน้าตาบิดเบี้ยวทันทีเพราะคันจมูกกะทันหัน จะจามใบหน้าคล้ายคนจะร้องไห้
“อาม้าเป็นอะไร” ชยุติตกใจ จ๊าดหน้าบิดเบี้ยวจนถึงที่สุดได้แต่ชี้ไปห้องนั่งเล่น “ทางโน้นค่ะ”
ชยุติวิ่งเข้าไปทันทีจ๊าดจามอย่างเมามันแล้วจะใจตัวเอง ชยุติเข้ามาในห้องนั่งเล่น ไชโย วลีนั่งอยู่ในห้องท่าทางรื่นรมย์เต็มไปด้วยความสุข ชายสามคนบุคคลิกนำสมัยสไตล์สถาปนิกนั่งเรียงรายจิบกาแฟกันอยู่
“อาม้า...”
วลีหันมายิ้ม “มาแล้วเหรอลูกติ..เข้ามานี่สิลูก”
ชยุติงงๆหันกลับมามองจ๊าดจ๊าดหน้าบิดเบี้ยวอีกทีแล้วจามให้ชยุติเห็น วลีพาชยุติเข้ามา
“นี่คุณสมเดช คุณหว่อง แล้วก็คุณโรเบิร์ต”