บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 19 หน้า 4
“ลื้อต้องทน !!! เพราะการกระทำของลื้อมันยิ่งทำให้บัวเดือดร้อน!! ตอนนี้ไม่รู้ว่าอาคุณตี๋อีเข้าใจอาบัวผิดไปถึงไหนแล้ว!”
“ให้มันเข้าใจผิดก็ดีเหมือนกัน ให้มันเลิกกับบัวได้ยิ่งดี บัวจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในบ้านใหญ่แต่เฮงซวยนั่นอีก!!!” สิ้นคำของดำเกิง เจียงก็ฟาดฝ่ามือเข้าที่หน้าของดำเกิงฉาดใหญ่ ผั้วะ!!! ซินแสหลอตกใจไม่แพ้กัน
ดำเกิงชะงัก หน้าชาไปเลย!!
“ลื้อพูดอย่างนี้ออกมาได้ยังไงอาเกิ่ง!!”
ดำเกิงหลุด “ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเราทุกคนก็เห็นอยู่ ว่าบัวไม่เคยมีความสุขเลยตั้งแต่แต่งงานกับไอ้ตี๋ ถึงบัวจะยิ้ม แต่น้ำก็ไหลออกมาด้วยตลอด ถ้าป๊าจะบอกว่าไม่เห็น นั่นก็เพราะป๊าตั้งใจที่จะปิดตาตัวเองไว้”
“ทำไมอั้วต้องปิดตาด้วย!!??”
“เพราะป๊าจะได้ไม่ต้องรู้สึกไง ที่ป๊าเป็นคนส่งบัวไปลงนรก!!” เจียงชะงักกึก เจ็บหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
“อาเกิ่ง!! ลื้อพูดแรงไปแล้วนะ”
“ฉันพูดความจริง ถ้าฉันจะผิด อาป๊าก็ผิดเหมือนกัน!!”
เจียงหันมองหน้าดำเกิงแน่วแน่ ด้วยแววตาที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด ซินแสหลอกลัวเจียงจะตบหน้าดำเกิงอีก
“เฮียเจียงใจเย็นๆนะ”
เจียงอดกลั้นอย่างที่สุด “จนป่านนี้แล้วยังไม่สำนึก ลื้อมันก็โง่เกินคนแล้ว ไอ้เกิ่ง!!”
ดำเกิงเจ็บปวด...เดินออกไปด้วยความเสียใจอย่างที่สุด เจียงเหมือนจะทรุด ซินแสหลอเข้ามาช่วยประคองพาไปนั่งที่โต๊ะ สีหน้าเจียงเคร่งเครียด
ดำเกิงจ้ำเข้ามาในโรงงิ้ว ต่อยเสาอย่างระบายอารมณ์ ดำเกิงพลุ่งพล่าน
“มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยัง?!!! มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง?!!!”
ดำเกิงยืนหายใจเข้าลึก กำหมัดแน่น ครุ่นคิด
กนกวิภาคุยกับดำเกิงที่ศาลเจ้า “ฉันรู้นะว่าแกอยากได้น้องสาวของแกคืน”
“แล้วไง?”
“ถ้าแกอยากได้น้องสาวคืนก็ร่วมมือกับฉันสิ”
กนกวิภาเยาะเย้ยดำเกิง “ใส่ร้ายหรือไม่ แกควรจะรู้อยู่แก่ใจนะ”
“เธอพูดอะไร?”