บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 19 หน้า 5
“ทำมาตีหน้าซื่อ ก็ แกไม่ใช่เรอะ ที่เล่นชู้กับนังบัวมั่วกันในโรงพยาบาล จนทำให้พี่ติต้องถูกคนหัวเราะเยาะทั่วเมืองที่ถูกเมียสวมเขา”
“ไปซิ๊!!! ไอ้หมาบ้า!!! นี่เห็นแกว่าแกทำผลงานได้ดีนะ เลยไม่เอาน้ำสาดไล่ อิๆๆๆ” กนกวิภาไล่พลางยิ้มเยาะ
ปัจจุบัน ดำเกิงกัดกรามแน่น แค้นกนกวิภา “ยัยกนกวิภา!!”
รถจอดสนิทอยู่หน้าบ้านริมทะเลหลังหนึ่ง บัวหลับอยู่ในรถ ชยุติมองบัวด้วยความรัก ยังไม่อยากปลุก
“ผมขอโทษนะ...ที่ทำให้คุณต้องลำบาก”
ชยุติยื่นมือจะจับแก้มบัว แต่บัวขยับใบหน้าเหมือนคนจะตื่นซะก่อน ชยุติจึงชักมือกลับ บัวตื่นจากหลับใหล หันมองรอบกายแล้วพบว่าเป็นชายทะเลก็ตกใจ “เช้าแล้วเหรอ? ที่นี่ที่ไหน???”
“ที่ที่มีแค่เราสองคน...”
“กรุณาตอบให้ตรงคำถามด้วยค่ะ”
“ก็ได้...” ชยุติตอบใหม่ “ที่ที่เราจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”
“คุณติ!”
“เอาน่า เดี๋ยวคุณก็รู้เอง ว่าที่นี่ คือที่ไหน”
ชยุติยิ้มให้บัวอย่างกรุ้มกริ่มแล้วลงจากรถไป บัวมองตามทั้งเคือง ทั้งหมั่นไส้ ก่อนจะเบนสายตาไปมองบ้านไม้ริมทะเลหลังเล็กๆแต่ดูอบอุ่นที่ตั้งอยู่ตรงหน้า
ตอนเช้า ภายในบ้านพักริมทะเล ประตูบ้านถูกเปิดออกชยุติพาบัวก้าวเข้ามา บัวมองไปรอบๆบ้าน เห็นข้าวของถูกจัดวางอยู่อย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบนัก เตียง และโซฟาหวายมีผ้าคลุมไว้ พร้อมกับฝุ่นที่เคลือบอยู่ บัวเปิดหน้าต่างไปมองวิวด้านนอก แล้วยิ้มบางๆ “บ้านหลังนี้สวยดีนะคะ เล็กๆแต่ดูอบอุ่นมาก”
“อบอุ่นซิบัว เพราะนี่เป็นบ้านแห่งความรักของอากงกับอาม่าของผม”
บัวหันมองชยุติอย่างทึ่งๆ
“เมื่อก่อนตอนพวกท่านโล้สำเภามาถึงแผ่นดินไทยแรกๆ ที่นี่ก็คือบ้านของพวกท่านละ”
“จริงเหรอคะ?” ชยุติยิ้มีความสุข
อดีต กลางคืน มาลัย ตอบชยุติทางโทรศัพท์ เห็นจี๊ดชะเง้อดูต้นทางอยู่ห่างๆ
“จริงซี้...บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่อั้วกับอากงของลื้อได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กัน เป็นบ้านที่ก่อร่างสร้างตัวเราสองคนเลยก็ว่าได้ อั้วยกให้ลื้อสองคนไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันนะ..”