บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 1 หน้า 3
“ทุกคนต้องแต่งตัวให้พร้อมก่อนการแสดงจะเริ่ม” เจียงพูดจบแล้วเดินโกรธออกไป
ซินแสหลอวาน “อาบัว ลื้อไปช่วยอาไหมฟ้าอีแต่งตัวแต่งหน้าหน่อยไป เร็วเข้า”
“พี่ไหมฟ้า เดี๋ยวบัวช่วย” ไหมฟ้ากระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ ตรึงจิตบ่นกับนกขมิ้นไล่หลัง
“อีพวกคางคกขึ้นวอ ขึ้นแท่นเข้าหน่อย พาลไปทั่วไม่เห็นหัวหงอกหัวดำ”
ตรึงจิตเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้แกมระอา
โรงงิ้ว เสียงดนตรีคณะงิ้วดังขึ้น บรรยากาศหน้าโรงงิ้ว แสงไฟจ้าเห็นสีสันจัดจ้านของฉากและการแสดงบนเวทีเรื่องนางพญางูขาว ฉากที่ไป๋ซู่เจิน (ไหมฟ้า) กำลังพร่ำรำพันด้วยความโศกาอาดูรอยู่กับสี่เซียน (นกขมิ้น) เสี่ยวซิง (ตรึงจิต) เข้ามาปลอบไป๋ซูเจินด้วยความหวังดีต่อพี่สาวร่วมสาบาน คนดูโหรงเหรง เก้าอี้ว่างมากกว่าครึ่ง อาแปะ นั่งแทะเม็ดกวยจี๊เนือยๆ อาม่านั่งสัปหงกจนตกเก้าอี้ล้มโครมลงไปกับพื้นแล้วยังฝืนใจลุกขึ้นมานั่งดูต่อ เห็นการแสดงบนเวที ไหมฟ้าชมดชม้ายชายตาให้ท่านกขมิ้น นกขมิ้นเล่นด้วย ส่งหูตาแพรวพราวให้กัน ตรึงจิตอ่านออกว่าสองคนนั้นมีอะไรสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน เข้าไปกระชากแขนไหมฟ้าออกมา แต่ร้องบทงิ้วที่แสดงถึงความปรารถนาดี ไหมฟ้าผลักตรึงจิตออก แล้วโผไปซบอกนกขมิ้น นกขมิ้นยิ้ม โอบกอดตอบ มือลูบไปที่บั้นท้ายของไหมฟ้า ตรึงจิตเห็นแล้วยิ่งเดือด บัวยกกาน้ำชาออกมาจากด้านหลัง บัวรินน้ำชาเสิร์ฟให้ทุกคนตามหน้าที่ที่เป็นกิจวัตร นักดนตรีทุกคนยังคงตั้งอกตั้งใจบรรเลง ประกอบการแสดง เจียง และซินแสหลอ เล่นดนตรีอยู่ในกลุ่มนักดนตรี “น้ำชาจ้ะป๊า น้ำชาจ้ะครู”
“เออ ขอบใจ....” เจียงเปรยกับหลอ “มันเล่นอะไรของมัน ดูแล้วเหมือนโกรธแค้นกันมากกว่าเศร้า”
“นั่นสิเฮีย เล่นไม่เหมือนที่ซ้อมเลยสักนิด ไอ้เกิ่งมันอยู่ไหน เตรียมเปลี่ยนฉากได้แล้ว”
“จ้ะ ครู” บัวรับคำ แล้วมาอีกด้านของหลืบฉาก เห็นดำเกิงนั่งสัปหงกอยู่ น้ำลายยืด “เกิ่ง”
ดำเกิงสะดุ้งตื่น ซดน้ำลายจนแทบสำลัก บัวหัวเราะชอบใจ “เตรียมเปลี่ยนฉากได้แล้ว”
“ไม่ลืมหรอกน่า บัวก็” ดำเกิงในชุดตัวตล รีบทำหน้าที่สาวรอกสำหรับเปลี่ยนฉาก หน้าเวที นางเอกตรึงจิตกอดกันกลมโศกรันทด ไฟติดสลัวลง นางเอก ตรึงจิตผละแยกจากกัน กลับเข้าหลังฉาก ดำเกิง บัว ช่วยกันสาวรอกเก็บฉาก นางเอกชนดำเกิงเพราะหัวเสีย เชือกหลุดมือดำเกิง ภาพเขียนฉากหล่นโครมลงอีก โรงงิ้วปั่นป่วน
หลังโรงงิ้ว ไหมฟ้า ตรึงจิต ปราดเข้าเผชิญหน้ากัน ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“อีหน้าด้าน มึงให้ท่าผัวกูเหรอ”
ไหมฟ้าลอยหน้าแกล้งร้องงิ้วยั่วโมโห “ถ้าใช่ แล้วจะทำไมห๊า....”
ไม่ทันขาดคำ ตรึงจิตปราดเข้าจิกหัวไหมฟ้า แล้วตบจนไหมฟ้าหัวทิ่มคะมำ เครื่องสวมหัวหลุดกระเด็น