บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 1 หน้า 5
“กรี๊ดด…. มึงกล้าว่ากูเหรอ วันนี้ถ้าเลือดมึงไม่กบปาก อย่าเรียกกูว่าอีไหมฟ้า”
“ก็เข้ามาสิวะ มือตีนกูก็มีเหมือนกัน”
นางเอกปราดเข้าตบตรึงจิตอุตลุด..เจียง ซินแสหลอ เซ็งจัด เห็นแววหายนะเรืองรอง คนดูเชียร์เมามันราวกับดูมวยคู่เอก.. นกขมิ้นพยายามเข้าห้ามขวางกลาง
“พอที ..ขอที อย่าทะเลาะกันเลย พี่นกขมิ้นก็รักทั้งสองคนแหละ”
ไหมฟ้า/ตรึงจิต “กรี๊ด..ด…” ทั้งไหมฟ้า ตรึงจิต รุมเข้าตบตีนกขมิ้น
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย มึงนึกว่ามึงหล่อลากดินละสิ โธ่เอ๊ย ไอ้นกกระจอกไม่ทันกินน้ำเอ๊ย”
ไหมฟ้าผละจากนกขมิ้นตรงเข้ามาหาเจียง บัว “นี่นางบัว แกเอาเรื่องฉันไปโพนทะนาเหรอ”
“บัวไม่ได้พูดอะไรเลยเจ๊ บัวเปล่าจ้ะ”
“ไม่มีใครเขาโพนทะนาหรอก เรื่องของแกมันเหมือนปลาเน่าได้กลิ่นไปทั่ว” ตรึงจิตเหน็บ
“ลื้อกินข้าวหม้อเดียวกันแท้ๆ นะ พูดจาดีๆ กันไม่ได้หรือไงห๊ะ ไอ้ที่รำสวยๆ ร้องเพลงเพราะๆ อยู่ทุกวันเนี่ย มันไม่ช่วยขัดเกลาจิตใจลื้อเลยหรือไง”
“แล้วใครมาด่าฉันก่อนล่ะ เกลียดนักพวกที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเนี่ย ทั้งหัวหงอกหัวดำ”
ซินแสหลอต่อว่า “ลื้อน่ะซี้ซั่วใหญ่แล้วนะอาไหมฟ้า ลื้อลืมไปแล้วเหรอ ใครให้น้ำให้ข้าวลื้อกิน ฝึกลื้อจนเป็น
นางเอกที่โด่งดัง ไม่งั้นลื้อน่ะเป็นคนงานก่อสร้างไปแล้ว”
“อ่อ ทุกวันนี้ฉันต้องตอบแทนเล่นงิ้วงกๆ เพื่อส่งเสียคนบางคนเรียนอย่างนั้นเหรอ”
“พี่ไหมฟ้าหมายถึงบัวเหรอจ๊ะ”
“หรือไม่จริง พวกเราก็รู้กันทั้งคณะ ว่าใครใช้เงินเปลืองที่สุด เช้ามาก็ทาแป้งหน้าขาวไปเรียน เย็นมาก็นั่งๆ นอนๆ เป็นคุณนาย”
เจียงโมโห “อาบัวจะทาหน้าขาวหน้าดำมันเกี่ยวอะไรกับลื้อเล่า ถ้าลื้ออยากจะไปลื้อไม่อยากอยู่ ลื้อก็ออกไป ไป!” ไหมฟ้าชี้หน้าเจียง “นี่ป๊าเป็นคนพูดเองนะแล้วอย่ามาง้อฉันแล้วกัน” พูดจบไหมฟ้าก็สะบัดหน้าเดินออกไป
ซินแสหลอตะโกนด่าไล่หลัง “ไปเลย! คนลืมคุณคนอย่างลื้อ ไม่มีวันเจริญ แล้วอย่าซมซานกลับมาก็แล้วกัน” ซินแสหลอด่าเป็นภาษาจีนยาวเหยียดประมาณว่าคนเนรคุณไม่มีวันเจริญ บัวจะวิ่งตามไหมฟ้าไป เจียงห้ามไว้
“พี่ไหมฟ้า พี่ไหมฟ้า”
“ไม่ต้องตามมัน อาบัวไม่ต้องไปตามมัน”
“ป๊า ถ้าไม่มีนางเอกงิ้ว คืนนี้มันก็จบไม่ได้นะ”
“อั๊วจะไปขอโทษคนดูเอง ว่าคืนนี้คณะเรางดการแสดง” เจียงโกรธจนความดันขึ้นเป็นลมหมดสติไป