บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 5 หน้า 2
“ครู... ตั้งแต่เช้าขายของไม่ได้เลยสักบาท วันนี้ฉันขอค้างค่าสอนพิเศษไอ้แดงมันก่อนนะ”
บัวหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “จ้ะ ไม่เป็นไร ไว้คุณป้ามีเมื่อไหร่ ค่อยให้บัวก็ได้จ้ะ”
“ขอบใจมากนะครู เฮ้อ พรุ่งนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะเอาเงินที่ไหนให้ไอ้แดงมันไปโรงเรียน สงสัยต้องให้ไอ้แดงมันหยุดเรียนไปก่อน”
“ช่วงนี้ใกล้สอบไล่แล้ว ถ้าไม่จำเป็นอย่าให้แดงขาดเรียนเลยนะจ๊ะ”
บัวเห็นแม่เด็กแล้วอดใจอ่อนสงสารไม่ได้ ควักแบงก์ยี่สิบบาทยัดใส่มือให้แม่เด็ก
“เอาเงินนี่ให้แดงไปโรงเรียนนะจ๊ะ”
“โถ แม่คุณ... น้ำใจช่างงามเหลือเกิน ขอให้เจริญๆยิ่งๆขึ้นไปนะ” แม่เด็กตื้นตันในน้ำใจที่บัวมีให้
บัวยิ้มบางๆ แม้จะขัดสน แต่ก็สุขใจที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน จิตใจที่งามเปล่งประกายออกมาให้เห็น
ซอยข้างบ้านชยุติ ทางไปโรงงิ้ว ทางเข้าชุมชนเวลาหัวค่ำ ร้านรวงเต็มไปหมด มาลัยเดินมาตามทางในสลัม เด็ก ๆ วิ่งตามกันเป็นพรวน เพราะมาลัยเอาขนมที่ตุนมาจากในครัวแจกให้เด็ก ๆ พัวพันกันนัวเนียเป็นฝูงใหญ่
เด็ก ๆเซ็งแซ่ “อาม่าใจดี อาม่าจะไปไหน”
“ไปดูงิ้ว ไปดูกัน เดี๋ยวอาม่าเลี้ยงกระเพาะปลา”
เด็ก ๆ วิ่งตามมาลัยเป็นขบวนใหญ่ เด็ก ๆ ร้องเรียกชักชวนกันไปดูงิ้ว ชยุติมองด้วยรอยยิ้มแห่งความชื่นชม
“อาม่าใจดีจังครับ เด็ก ๆ ดีใจกันใหญ่”
“เด็กๆพวกนี้น่าสงสาร พ่อแม่หาเช้ากินค่ำกันทั้งนั้น ได้กินมั่งอดมั่งไปตามเรื่อง ไอ้ที่พอทนได้ก็เอาตัวรอดไป ไอ้พวกที่อ่อนแอหน่อยก็เสียผู้เสียคนติดยาเป็นหัวขโมยไป”
“กนกควรจะออกมาเห็นชีวิตเด็กๆพวกนี้ จะได้รู้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน ไม่ต้องอดๆอยากๆ”
“คิดดูสิอาตี๋ บ้านเราใหญ่โตห้าไร่หกไร่ แต่อยู่กันแค่ไม่ถึงสิบคน แต่ที่นี่แค่หลังบ้านเรา..มันตรงกันข้ามเลย ซอกเล็กเท่ารูหนู อัดกันอยู่เป็นร้อย บอกตามตรงว่าอาม่าอายว่ะ”
“อาม่าอายอะไรเหรอครับ”
“ความจนความรวยมันต่างกันเกินไป ไอ้ที่รวยอยู่แล้วก็รวยเอา ๆ ไอ้ที่จนก็จนต่อไปไม่ต้องลืมหน้าอ้าปาก.. อาม่ากับอากงก็เคยจนกันมาก่อน จนขนาดแทบไม่มีข้าวสารจะกรอกหม้อ ถึงวันนี้อาม่าชักจะเกลียดมันแล้วว่ะ ความรวยน่ะ” มาลัยหัวเราะ “ผมภูมิใจในตัวอาม่าจริง ๆ เลยครับ”
เด็ก ๆ ยกชามกระเพาะปลาเข้ามาสะกิดมาลัย ชยุติ “อาม่า งิ้วใกล้จะเริ่มแล้ว ไปดูงิ้วกันเถอะ”
เด็กๆจูงมือมาลัยชักชวนให้ไปดูงิ้ว “รู้แล้วๆ อั๊วจะไปเดี๋ยวนี้.... เห็นไหมล่ะอาตี๋ เด็กๆ ที่นี่มันน่ารักจริง”