บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 10 หน้า 3
“พี่ติ!!” ชยุติตัดสินใจเดินหนีขึ้นชั้นสองไป วลีตวาดเสียงลั่นไม่ลดละ
“ตาติ!! จะไปไหน มาคุยกับม้าให้รู้เรื่องก่อนนะ ตาติ!”
มาลัยเปิดประตูออกมาจากห้อง แทรกขึ้น
“เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันวะ? ไหนว่าบ้านนี้มีแต่ผู้ดีอยู่ไง ทำไมเสียงมันถึงโล้งเล้งยิ่งกว่าโรงงิ้วอีกวะ?!!”
วลีตวาดมาลัย “อาม้าไม่เกี่ยว อย่ามายุ่ง!!” วลีพูดจบก็รีบจ้ำตามชยุติขึ้นบันไดไปทันที วลัย ไชโย กนกวิภารีบตามไป มาลัยสะอึกกับคำพูดของวลี ความน้อยใจแล่นเข้าสู่หัวใจ มาลัยสบตาจี๊ด จ๊าด ชูดวง ที่ยืนมองอยู่ พยายามกลืนความรู้สึกแย่ๆเข้าไปข้างใน
ชยุติเปิดประตูจะเข้าห้อง แต่วลีปราดมาคว้าชยุติไว้ “ตาติ!! ม้าขอห้ามเด็ดขาด ไม่ให้ไปยุ่งกับอีนังบัวนั่นอีก!!”
“ม้าครับ ม้ายังไม่ทันได้รู้จักบัวเลย ทำไมม้าตั้งท่ารังเกียจบัวขนาดนี้ครับ?!”
“ม้าไม่ต้องการรู้จักมัน แค่รู้ว่ามันอยู่ในสลัม แล้วมาตีสนิทกับติ ก็รู้แล้วว่ามันต้องการอะไร?! อีนางงิ้วหิวเงิน!!”
“มันจะเกินไปแล้วนะครับม้า!!”
“ม้าพูดความจริง มันไม่เกินไปสักนิด ถ้าแกยังสับสนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนไหนดี คนไหนร่าน ก็ให้เอาหนูยิ่งจันทร์คู่หมั้นที่แสนดีของแกมาตั้งไว้ในใจ แล้วแกจะรู้ว่า อีนังบัวนั่นมันไม่มีค่าเลยสักนิด”
ชยุติสุดจะทนกับคำพูดของวลี มองหน้าวลีเขม็ง “ครับ ไม่มี...”
วลีกระหยิ่มในใจคิดว่าชยุติฟัง ชยุติยกมือซ้ายขึ้นมา แล้วถอดแหวนที่ยิ่งจันทร์ให้ไว้ออก วลีตาเหลือกเช่น เดียวกับกลุ่ม ไชโย วลัย ที่ดูอยู่อีกมุมหน้าเหวอ ชยุติชูแหวนขึ้นมา “ผมไมมีคู่หมั้นต่างหาก!”
วลีอึ้ง “ตาติ...” ไชโยเข้ามาสมทบ “ไอ้ตี๋ นี่แกทำอะไรของแกวะ?”
“ถ้าของขวัญวันเกิด มันจะกลายมาเป็นของผูกมัดตัวผมละก็” ชยุติเอาแหวนใส่มือไชโย “อาม้ากับอาป๊าก็ช่วยเอาไปคืนยิ่งจันทร์ทีเถอะครับ ผมไม่ต้องการ!!!” ชยุติจะเดินเข้าห้องไป ไชโยตวาดเสียงลั่น ขณะที่วลียืนตัวสั่นพูดไม่ออก “ไอ้ตี๋ แกจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ แกจะให้ฉันกับคุณวลีเอาแหวนไปคืนหนูยิ่งจันทร์ได้ยังไงกันวะ? ไอ้ตี๋ กลับมาเดี๋ยวนี้!!” ชยุติไม่ฟังเสียงปิดประตูลงกลอนใส่ทุกคน ปั้ง!!! จังหวะนั้นเอง วลีก็หน้ามืด เซจะล้ม
“โอ้ย! ฉันจะเป็นล้ม”
วลัย/กนกวิภารีบพุ่งเข้ามา “ว้าย! คุณพี่ / อาม้า!!” ทุกคนรีบประคองวลีไว้
วลัยตะโกน “นังจี๊ดนังจ๊าด! เอายาหอม ยาดมมาให้คุณวลีที” บรรยากาศวุ่นวายสุดๆ
ห้องชยุติ ชยุติยืนพิงประตูอยู่ ได้ยินเสียงความวุ่นวายของนอกแว่วเข้ามา ชยุติถอนใจอย่างอัดอั้น ก่อนจะเดินไปเปิดรูปบัวที่วาดเอาไว้ ชยุติมองบัว สายตาเปี่ยมด้วยความรัก และความรู้สึกผิด “บัว...”