บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 10 หน้า 4
ห้องเจียง เจียงนอนหลับอยู่บนเตียง บัวเก็บถาดยากับน้ำ ก่อนจะหันมาห่มผ้าให้เจียง บัวมองเจียงด้วยความเป็นห่วง บัวดับไฟ แล้วยกถาดออกจากห้องไป
ซินแสหลอกับดำเกิงนั่งซึมอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องเจียง ประตูห้องเปิดออก บัวก้าวออกมาพร้อมกับถาดยาที่เจียงกินไปแล้ว
“เฮียงเจียงหลับแล้วเหรอ?”
“จ๊ะ ซินแส...”
“เฮ้อ...ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ สวรรค์จะเล่นตลกกับพวกเราไปถึงไหน?!”
“เล่นตลกที่ไหน ขำไม่ออกสักนิดเลยซินแส...ยิ่งได้ยินที่หมอบอกว่าป๊า นอกจากความดันสูงแล้ว ยังอาจจะมีอาการของโรคหัวใจร่วมด้วยยิ่งแย่เข้าไปใหญ่”
“ชีช่ำซี้...ถ้าเฮียเจียงเป็นอย่างที่หมอว่าจริงๆ เราจะทำยังไงกันดี อาบัว...อาเกิ่ง...?”
บัวพยายามมีกำลังใจ “อย่าเพิ่งกังวลไปเลยซินแสหมอบอกว่าต้องรอดูอาการ...แสดงว่า ป๊าอาจจะไม่เป็นไรก็ได้ บัวเชื่อว่า คนดีอย่างป๊า เทพเจ้าจะต้องคุ้มครอง”
“อืม...อั้วก็เชื่อย่างนั้น” บัว ดำเกิง ซินแสหลอ มองหน้ากันอย่างให้กำลังใจซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่
“ดึกแล้ว ซินแสกลับไปพักผ่อนเถอะจ๊ะ บัวดูป๊าเอง...”
“เดี๋ยวเกิ่งเดินไปส่งเอง”
ซินแสหลอกับดำเกิงเดินออกจากบ้านไป บัวมองตาม ถอนใจอย่างเหนื่อยๆ ยกถาดจะเดินไปหลังบ้าน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาหยุดยืนที่หน้าบ้าน
“ลืมอะไรเหรอซินแส...” บัวชะงัก เพราะเห็นเป็นชยุติยืนอยู่
“บัว...”
ซอยบ้านบัว ดำเกิงกับซินแสหลอเดินมา
“ลื้อส่งอั้วแค่นี้ก็พออาเกิ่ง กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวอั้วเดินเข้าบ้านเอง”
“ได้แน่นะซินแส?”
“แน่ซิ ถึงอั้วจะแก่แต่ก็แข็งแรงนะ อั้วก็ซ้อมงิ้วทุกวันลื้อก็เห็น”
“อ่ะๆๆ แข็งแรงก็แข็งแรง งั้นก็เดินดีๆนะซินแส”