บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 10 หน้า 5
“ฮ่อๆ ลื้อก็พักนะอาเกิ่ง” ซินแสหลอเดินไปอีกทาง ดำเกิงมองตาม
โถงบ้านเจียง บัวหน้าตึง ชยุติก้าวเข้ามาหาบัว “บัว...อาแปะเจียงเป็นยังไงบ้าง?”
“ออกไป!”
“ไม่ จนกว่าคุณจะยอมปรับความเข้าใจกับผม”
“ฉันไม่มีอะไรจะต้องปรับความเข้าใจกับคุณ ในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้ว”
“เรื่องทนายความที่ถูกส่งมาขอซื้อที่ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆนะ”
“ใครเชื่อก็ออกลูกเป็นลิงแล้วล่ะ คุณก็เหมือนกับครอบครัวของคุณนั่นแหละ ดีแต่เอาเงินฟาดหัวคนจนๆอย่างฉัน แล้วยังจะมาทำเป็นเห็นอกเห็นใจฉันกับอาป๊าอีก หน้าเนื้อใจเสือจริงๆ”
“แต่ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย จะให้ผมไปสาบานวัดไหนก็ได้”
“ไม่ต้องสาบถ-สาบานหรอก เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่เชื่อคุณ ถ้าคุณหวังดีกับฉันจริงๆ ก็ขอให้อยู่ห่างฉันเข้าไว้ เพราะฉันจะได้ไม่เดือดร้อนเพราะคุณอีก ออกไป!!!”
บัวเข้าไปผลักชยุติให้ออกไปจากบ้าน ชยุติยื้อมือบัวไว้ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมไป
“บัว...ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่เชื่อ ออกไป!! ปล่อย!!”
ดำเกิงกลับเข้ามาเห็นพอดีก็เลือดขึ้นหน้า “เฮ้ย!! ไอ้ตี๋ทำอะไรบัว!! ปล่อยบัวนะเว้ย!!”
ดำเกิงพุ่งเข้าไปจับชยุติเหวี่ยงออกอย่างแรง ชยุติลงไปกองกับพื้นดัง อั๊ก!!! “แกทำอะไรบัว หา?!!!”
ดำเกิงง้างหมัดจะพุ่งเข้าต่อยหน้าชยุติ บัวรีบห้ามไว้ “อย่านะเกิ่ง อย่าไปยุ่งกับเขา”
“ก็เห็นอยู่ว่ามันทำไม่ดีกับบัว!!”
“เขาทำอะไรเราไม่ได้หรอก เข้าบ้านกันเถอะ” บัวรีบดันดำเกิงเข้าบ้าน ดำเกิงชี้หน้าคาดโทษชยุติ
“เป็นคนรวยก็อยู่ส่วนคนรวยซิวะ อย่ามายุ่งกับบัว อย่ามายุ่งกับเรา ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน!!!”
ดำเกิงเข้าบ้าน บัวรีบปิดประตูบ้านลงกลอน ชยุติลุกขึ้นมองเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกสุดลำบากใจ
บัวปิดประตูเสร็จก็หันมา ดำเกิงจับมือบัวด้วยความเป็นห่วง
“บัวไม่เป็นไรจริงๆใช่มั้ย? มันไม่ได้ทำอะไรบัวใช่มั้ย?”
บัวดึงมือออก “บัวไม่เป็นไร เขาแค่อยากจะมาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น...”
“บัวอย่าไปฟังนะ พวกเขาเป็นคนบ้านเดียวกัน ยังไงความคิดก็ไม่ต่างกันหรอก พวกคนรวยก็ดูถูกคนจนอย่างพวกเราอยู่วันยันค่ำ”