บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 18
บทประพันธ์ของ : ภราดร ศักดา บทโทรทัศน์ : ยิ่งยศ ปัญญา / สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์
ห้องพักบัว ชยุติยืนอึ้ง ลมหึงขึ้นจนหน้าแดงก่ำที่ได้เห็นบัวกับดำเกิงกอดกันแน่น
“ไม่เป็นไรนะบัว เกิ่งอยู่ตรงนี้แล้ว เกิ่งไม่มีวันทิ้งบัวไปไหนแน่”
บัวซึ่งหันหน้ามาทางประตูเห็นชยุติเข้าก็ชะงัก ตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขายืนอยู่ บัวเกรงใจสามีจึงผละตัวออกจากดำเกิง ขณะดำเกิงยังไม่รู้ว่าชยุติเข้ามา ดำเกิงคว้ามือบัวไปจับแน่น ให้คำมั่น “เกิ่งจะดูแลบัวเอง”
ชยุติแทรกทันที “แต่หน้าที่ดูแลบัว มันเป็นหน้าที่ของฉัน !!!”
ดำเกิงตกใจหันมา “ไอ้ตี๋!” แทนที่จะเกรงใจ ดำเกิงกลับเผชิญหน้ากับชยุติอย่างไม่เกรงกลัว
“หน้าที่ดูแลภรรยา เป็นหน้าที่ของสามีที่ถูกต้องตามกฏหมายเท่านั้น!”
“ถุย! ไม่ต้องมาพูดจาสวยงาม ก็แล้วไอ้คนที่เรียกตัวเองว่าผัว มันหายหัวไปไหนมาวะ?!! ถึงปล่อยให้เมียนอนป่วยอยู่คนเดียวแบบนี้” ชยุติอึ้ง เพราะตัวเองก็เพิ่งถูกหลอกมา วลี วลัย กนกวิภาเข้ามาพูดแทรกทันที
“อย่ามาโยนความผิดให้พี่ตินะ ไม่ว่าจะอยู่คนเดียวหรือจะอยู่กี่คน ถ้าเป็นเมียที่ดีจริงๆ ก็ต้องดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง”
“ไม่ใช่เผลอเป็นไม่ได้ ออกลายออก ดอก...”
“อดรนทนไม่ไหว ถึงขนาดต้องพลอดรักกันในโรงพยาบาลเลยหรือคะ น่าบัดสีจัง”
“อุ๊ยอาอี๊ พูดอะไรอย่างนั้นคะ พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกันนะคะ”
ดำเกิงของขึ้น “หุบปากเน่าๆของพวกแกไปเลยนะ!!!” บัวตัดบท “เกิ่งกลับไปก่อน”
“แต่...”
บัวขอ “เกิ่ง”
กนกวิภาประชดเสียดสี “เพราะใจอยู่ที่นี่ก็เลยไม่อยากไปไหนไกล น่าเห็นใจ”
ชยุติโมโห “ออกกันไปให้หมดนั่นแหละ ออกไป! ม้า อาอี๊ หนก ออกไป !!!”
วลี วลัย กนกวิภาสะดุ้งตกใจ หน้าเหวอ กลัวชยุติพ่นไฟใส่อีกจึงยอมล่าถอยออกไป ดำเกิงมองหน้าชยุติอย่างเอาเรื่อง “ฉันมีเรื่องจะคุยกับบัวสองต่อสอง ในฐานะผัวเมีย ใครไม่เกี่ยวเชิญ!”
“เกิ่งบัวขอ...” ดำเกิงกัดฟันกรอด จำยอม “ดูแลตัวเองนะบัว แล้วเกิ่งจะมาเยี่ยมใหม่” ดำเกิงยอมออกไป
ชยุติมองบัวอย่างไม่พอใจ...