บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 18 หน้า 2
หน้าห้องพักบัว วลี วลัย กนกวิภา ยืนรอถัดจากประตูออกห้องด้วยความดีใจกระดี๊กระด๊า ดำเกิงตามออกมาอารมณ์โมโหยังต่อเนื่อง เดินผ่านหน้าวลี วลัย กนกวิภา ออกไป กนกวิภาเห็นดำเกิงแล้วอดไม่ได้ ปรบมือให้
“เก่งมาก ทำหน้าที่...พี่ชาย...ได้ดีเยี่ยม”
ดำเกิงชะงัก หันมองกนกวิภาที่ทำหน้าเย้ยใส่อย่างเปิดเผย ขณะวลีและวลัยยังยืนขำสะใจไม่หาย
“พวกจิตใจอกุศล !!!” ด่าเสร็จ...ดำเกิงก็เดินไปอย่างเร็ว
“อร๊าย! นี่!! ด่าม้าด่าอี๊ฉันเหรอ !! ไอ้บ้า!”
“อี๊ว่า มันด่าเราทุกคนนั่นแหละหลานหนก”
“ดูท่ามันจะรักนังบัวมากนะ ถึงได้โมโหเหมือนหมาบ้าอย่างนั้น”
“แล้วนังบัวล่ะ รักมันรึเปล่า ???”
“หนกว่าไม่ค่ะ เพราะถ้ารัก มันคงไม่แต่งงานกับพี่ติหรอกค่ะ ไอ้บ้านี่รักข้างเดี๋ยวแหง ๆ”
“ว้ายๆๆ รักเขาข้างเดียวหรือเนี่ย น่าสงสาร...”
“ช่างมันเถอะ สนใจในห้องนี้ดีกว่า อยากจะรู้นักว่าตาติจะจัดการยังไง?”
วลีกับวลัยเข้าแนบหูที่ประตูอย่างอยากรู้อยากเห็น กนกวิภายังมองตามดำเกิงด้วยความหมั่นไส้
ห้องพักบัว ชยุติยังคงจ้องตาบัวอย่างคาดคั้น บัวจ้องตอบนิ่งๆไม่หลบตาเลย ห้องตกอยู่ในความเงียบ
“อะไรคือเรื่องที่ผัวจะคุยกับเมียสองคนคะ? ถ้าไม่มีฉันก็อยากพัก...” ชยุติเสียงแข็งใส่บัวอย่างห้ามไม่อยู่
“อย่ามาประชดผมนะบัว คุณก็รู้ว่าผมจะคุยกับคุณเรื่องอะไร?”
“ฉันไม่รู้...”
“ได้! งั้นผมจะถามคุณว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณกับเกิ่งถึงกอดกันกลมขนาดนั้น”
“แล้วทำไมฉันกับเกิ่งจะกอดกันไม่ได้?” ชยุติอึ้ง “กับผมคุณแทบไม่ให้แตะเนื้อต้องตัว แต่กับเกิ่ง...”
บัวเย็นชา “ก็เรารักกัน เราเป็นพี่น้องกัน เกิ่งคือครอบครัวของฉัน”
“อ๋อ ผมเองสินะที่เป็นส่วนเกิน ใช่มั้ย???”
“ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น....” ชยุติยิ่งฉุนเฉียวไปกันใหญ่ “ผมมันไม่มีค่าในสายตาคุณเลยใช่มั้ย !!!”
“แล้วฉันล่ะ มีค่าในสายตาคุณรึเปล่า”
“คุณมีค่ากับผมเสมอ”
“แล้วหายไปไหนมา”
“ผม...”