บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 18 หน้า 4
“...ถ้าเป็นเมียที่ดีจริงๆ ก็ต้องดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง”
“ไม่ใช่เผลอเป็นไม่ได้ ออกลายออก ดอก...”
“อดรนทนไม่ไหว ถึงขนาดต้องพลอดรักกันในโรงพยาบาลเลยหรือคะ น่าบัดสีจัง...”
ชยุติฉุนเฉียวใส่บัว “ผมมันไม่มีค่าในสายตาคุณเลยใช่มั้ย !!!”
“แล้วฉันล่ะ มีค่าในสายตาคุณรึเปล่า”
“คุณมีค่ากับผมเสมอ”
“แล้วหายไปไหนมา”
“ผม...”
“ตอนที่ฉันเจ็บตอนที่ฉันทุกข์ คุณไม่เคยอยู่เลย แต่คนที่อยู่ข้างๆฉันคอยปลอบฉันเสมอ มีแต่เกิ่งคนเดียวเท่านั้น”
ปัจจุบัน ชยุติกุมหัวตัวเองอย่างเครียดจัด น้ำตาพาลไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ชยุติพยายามอั้น มาลัยก้าวเข้ามายืนมองหลานชายตัวเองในสภาพที่ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็น มาลัยค่อยๆเดินลงมานั่งข้างๆชยุติ ชยุติเงยหน้าขึ้นมองมาลัย “ร้องไห้เถอะ ถ้าอยากร้องก็ร้องเลย..” ชยุติโผเข้ากอดมาลัยแล้วร้องไห้อย่างหนัก...อดกลั้น...ไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยมาลัยกอดปลอบใจหลานชาย
“เราเสียใจ เราร้องได้ แต่เราจะยอมหมดหวังไม่ได้ ลื้ออย่าลืมนะ ว่าทุกปัญหา มันมีทางออกของมันเสมอ”
ชยุติยังคงกอดมาลัยร้องไห้อย่างหนัก สองย่าหลานกอดกันท่ามกลางบ้านหลังใหญ่ที่ไร้ความอบอุ่น
เช้าวันใหม่ จ๊าดมาจ่ายตลาดคันปากยิกๆ จนแม่ค้าทัก
“นี่นังจ๊าด เอาฟันเกาปากแบบนี้ แสดงว่าคันมาก มีเรื่องอยากเล่าใช่มั้ยละ?”
“แหม...ฉันจะไปอยากคุยอยากเล่าเรื่องในบ้านเจ้านายฉันได้ยังไงละป้า?”
“เรื่องเจ้านาย เรื่องอะไรวะ?”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากเล่า”
“โทษที งั้นข้าไม่ฟังก็ได้”
“ฟังเถอะ ทนไม่ไหวแล้วยังไงก็ต้องเล่า”
“อ้าว...”
“ก็เรื่องนังบัวน่ะซิ”
“อ้อ...หนูบัวเขาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านแกแล้วนี่”