บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 11 หน้า 3
“อย่าหนีนะโว๊ย” ตรึงจิตหันมองนกขมิ้น “พี่นกขมิ้น!!!”
“พี่เปล่าจ๊ะพี่เปล่า มันเป็นอุบัติเหตุจ๊ะ โอ๊ยจะอ้วก แหวะ!”
“จะอ้วกอะไร เห็นบดขยี้อยู่ตั้งนาน”
ดำเกิงใส่ไฟ ตรึงจิตกรี๊ดลั่นตรงเข้าไปตบตีนกขมิ้นอย่างโกรธเกรี้ยว ทำให้เจียงรำคาญสุดทน เจียงตะโกน
“หยุด!!!!!!” ทุกคนแยกย้ายกันไปคนละมุม
หลังฉากงิ้ว ใบหน้าสวยงามของบัวหลังแต่งงิ้ว บัวกำลังตั้งสมาธิเพื่อเตรียมขึ้นแสดง ชยุติโผล่มายืนตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มสดใส “สวยจัง” บัวเขินแต่ทำเข้ม
“สู้ ๆนะ...ผมเอาใจช่วย”
“ฉันทำเต็มที่อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง คุ้มเงินค่าจ้างแน่นอน”
ดำเกิงมองเขม่นก่อนเดินเข้ามาขวางหน้าชยุติ กอดอก มองหาเรื่อง “ใครที่ไม่เกี่ยว เชิญ!”
เจียงปราม “เกิ่ง”
ชยุติบอกกับบัว “แล้วเจอกันหน้าเวทีนะ” ชยุติขยิบตาให้บัวแล้วเดินออกไป
ซินแสหลอเร่งเร้า “เอาล่ะ ๆ เตรียมตัวให้พร้อม ได้เวลาแล้ว”
สีหน้าบัวมีแววชุ่มชื่นใจอยู่นิดหน่อย ก่อนจะกลายเป็นสายตาที่เข้มแข็งเจือแววกังวลเหมือนเดิม
การแสดงงิ้วบนเวทีของบัว ดำเกิง เจียง ในบทบาทการแสดงสุดเร้าใจ ขณะคนดูหน้าเวทีไม่ค่อยมีใครสนใจการแสดงสักเท่าไหร่นัก ไชโยคุยกับล้วน วลัยและแสงเดือนเม้ามอยด์กันมัน วลีชะเง้อมองหาจ๊าด แต่ไม่เจอ มีเพียงชยุติและมาลัยเท่านั้นที่ตั้งใจดูงิ้วอย่างไม่คลาดสายตา ยิ่งจันทร์อยากจะลุกออกไปจะแย่ แต่ต้องสร้างภาพเพราะนักข่าวถ่ายรูปอยู่ ยิ่งจันทร์เห็นสายตาชยุติที่มองบัวหยาดเยิ้มก็เกิดหมั่นไส้ ขยับตัวแนบชิด พักหัวบนไหล่ของเขาอย่างออเซาะเพื่อเย้ายั่วให้บัวเสียสมาธิ บัวที่เล่นอยู่บนเวทีเกิดอารมณ์สะดุดเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาได้อย่างมืออาชีพ นักข่าวชื่นชมบัวกันใหญ่พากันไปถ่ายรูปหน้าเวที ทำให้วลีไม่พอใจมาก วลัยก็ฟึดฟัด ส่วนยิ่งจันทร์แทบจะลุกขึ้นกรี๊ด
แสงเดือนเปรย “นี่เหรอนางเอกงิ้วคนนั้น”
ล้อมเผลอ “สวยดีนะ”
ไชโยเผลอด้วย “ฝีมือจัดจ้าน”
วลีปราม “คุณไชโย!”