บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 18
ที่บ้านเวทย์ พิไลถือกระป๋องน้ำกับไม้กวาดเข้ามาในห้อง พิไลวางกระป๋องโครมอย่างหงุดหงิด “โอ๊ย..ทำไมฉันต้องกลับมาทำงานพวกนี้อีกเนี่ย ไอ้เทิดนะไอ้เทิด” พิไลลงมือกวาดเร็วๆ แบบโมโหๆ เสร็จอย่างไว หยิบผ้าในกระป๋องบิดหมาดๆ ลงมือถูเร็วๆ ทั่วๆ ห้อง พิไลถูไปถึงโต๊ะหมู่บูชา ชะงักมองหัวกะโหลกหวาดๆ พิไลจะหันกลับเห็นโอ่งดินเล็กๆ พิไลมองแปลกใจ “นี่มันอะไร” พิไลก้มหน้าไปดูใกล้ๆอย่างพิจารณา “น่ารักจัง โอ่งจิ๋วเหรอ พี่เวทย์เค้าเอาไว้ใส่อะไรเนี่ย”
พิไลหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ เสียงเพทายดังอย่างอ่อนแรง เยือกเย็น “พิไล...พิไลช่วยด้วย”
พิไลตกใจผงะร้องตกใจปล่อยโอ่งดินตกพื้นแตกกระจาย “ว้าย...”
โอ่งดินแตกกระจาย วิญญาณเพทายลอยออกมารวมเป็นรูปร่างอยู่ตรงหน้าพิไล พิไลมองตะลึง “คะ..คุณเพทาย”
“ขอบใจมากนะพิไลที่ช่วยฉัน”
เทิดวิ่งพรวดพราดเข้ามาชะงักมองอย่างตกใจ “ฉิบหายแล้ว” เทิดหันกลับวิ่งออกจากห้องอย่างหวาดกลัว
เพทายหันขวับสีหน้าท่าทางเปลี่ยนเป็นดุร้าย “ไอ้คนชั่ว ถึงทีฉันบ้างล่ะ”
เพทายหายวับไปอย่างรวดเร็ว พิไลตกใจ “ผะ ผี...” พิไลเป็นลมล้มตึงไปสลบไป
เทิดวิ่งหน้าตั้งแต่ต้องเบรกตัวโก่ง เมื่อเพทายมาปรากฏขวางไว้ “แกหนีฉันไม่พ้นเหรอไอ้เทิด”
เทิดยกมือไหว้ท่วมหัว “ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะฉันไม่เกี่ยว”
“ต้องเกี่ยว แกเป็นลูกน้องไอ้หมอผีเวทย์ แกต้องตาย”
เพทายยืดมือยาวพุ่งเข้าบีบคอเทิด เทิดดิ้นขลุกขลักตาเหลือกพยายามร้องขอชีวิต “ยะ..อย่า..โอ๊ย” ขาเทิดลอยขึ้นเหนือพื้นดิน กวัดแกว่งดิ้นรน
ใบหน้าเพทายบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความแค้น “แกต้องตาย”
เสียงแส้กระทบอากาศดังควั๊บ เพทายผงะกรี๊ดร้องเจ็บปวดปล่อยเทิด ตัวเองล้มลงนอนดิ้นพราดๆที่เทิดล้มลงกุมคอตัวเองมองไปด้านหลังเพทาย เทิดร้องดีใจ “พี่เวทย์” เวทย์ยืนถือแส้ในมือ เทิดรีบคลานเร็วๆเข้าไปหาเวทย์ละล่ำละลั่ก “ช่วยฉันด้วยพี่” เวทย์หวดแส้ไปในอากาศอีก
เพทายกรี๊ดร้องเจ็บปวด “โอ๊ย..แก..” เพทายกัดฟันลุกขึ้นจะเข้าหาเวทย์ เวทย์หวดแส้ติดๆกันหลายครั้งอย่างไม่ปรานี ร่างเพทายบิดไปมาอย่างเจ็บปวด “โอ๊ย...”
“เก่งนักใช่มั้ย หึ ข้าอุตส่าห์จะชุบเลี้ยงดีๆไม่ชอบ ชอบทรมานก็ได้เอ้า”
เวทย์หวดแส้อาคมอีก จนเพทายล้มลงหายใจหอบๆยกมือห้ามอ่อนแรง “ฉัน..ฉันยอมแล้ว..” เพทายฟุบนิ่งไป