บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ห้องหุ่น ตอนที่ 24 หน้า 13
14 ตุลาคม 2558 ( 10:23 )
1.3M
1
“จริงค่ะ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตอัม อัมก็ยอม”
สันติหันมามองอัมราอย่างตกใจ “น้องอัม”
พรรณราย อ๊อด ก็มองอัมราอย่างตกใจ
ในห้องนั่งเล่น พิไลวางกระดาษกับปากกาวางตรงหน้าอัมรา เวทย์ยืนมองข้างๆ สีหน้าแปลกใจ “เขียนลงไปสิ ว่าแกขอมอบทรัพย์สินทุกอย่าง ที่เป็นส่วนของแกและไอ้อ๊อดให้ฉันเป็นคนดูแลแล้วฉันจะยอมปล่อยไอ้หุ่นผีพวกนั้น”
เวทย์ดึงพิไลถอยห่างออกไป กระซิบ “เธอจะให้ฉันปล่อยหุ่นพวกนั้นจริงหรอพิไล”
“พี่เวทย์ยังไม่รู้จักฉันดีพออีกเหรอ” พิไลมองเวทย์สีหน้าร้ายกาจเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม เวทย์มองตอบ พยักหน้ายิ้มร้ายพอๆกัน พิไลเดินกลับมาที่อัมราเห็นอัมรายังนั่งนิ่ง “เกิดลังเลเสียดายทรัพย์สมบัติขึ้นมาหรือไง”
“อัมไม่เคยสนใจกับสมบัตินอกกายหรอกค่ะ แต่อัมจะแน่ใจได้ยังไงว่าถ้าอัมยกทุกอย่างให้น้าพิไล แล้วน้าพิไลจะปล่อยคุณพ่อคุณแม่และหุ่นทั้งหมดจริงๆ”
พิไลหันไปมองเวทย์ก่อนหันกลับมาตอบอย่างรวดเร็วเหมือนไม่ใส่ใจ “เอ้า ฉันสาบานก็ได้”
“สาบานว่าอะไรคะ”
“ให้ฉันตายเลยเอ้า” เวทย์สะกิดตกใจ พิไลหันมากระซิบ “ไม่ต้องตกใจไปหรอกพี่เวทย์มีใครเกิดมาแล้วไม่ตายบ้างล่ะ” เวทย์อึ้งๆพิไลหันไปพูดกับอัมรา “ฉันสาบานแล้วไง ที่นี้แกจะเขียนได้หรือยัง”
อัมรานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจหยิบปากกาขึ้นมามองหน้าพิไล สลับกับมองที่กระดาษตรงหน้า
ในห้องหุ่น สันติ พรรณราย อ๊อดปรึกษากันอย่างไม่สบายใจ เพทายยืนเฝ้าหม้อดินอยู่ห่างๆ สันติกระซิบกับพรรณราย “คุณคิดว่าคุณน้าพิไลจะให้น้องอัมไปทำอะไรครับ”
พรรณรายกระซิบตอบ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่หวังว่ายัยอัมคงจะไม่ทำอะไรโง่ๆนะ”
“จะต้องมากระซิบกระซาบกันทำไม ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันไม่ใช่คน”
พรรณรายจ้องเพทายอย่างเกลียดชัง “ฉันไม่ลืมหรอกว่าแกเป็นผีไปแล้ว และก็ไม่ลืมด้วยว่าไม่ว่าจะเป็นคนหรือเป็นผีก็เลวเหมือนเดิม”
เพทายตาเขียววาบขึ้นมาอย่างโกรธแค้นเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วมายืนตรงหน้าพรรณราย “ปากดีมากนักนะแก”
เพทายบีบคอพรรณรายทันที พรรณรายตาเหลือก สันติกับอ๊อดตกใจมาก
รถอาทรขับเข้าบ้านมาดำเกิง บุญเรือน ชิ้นรออยู่รีบวิ่งออกมาทั้งสามคนเห็นอาทรเปิดประตูรถลงมาคนเดียว ดำเกิงถามแปลกใจ “ไหนล่ะคนที่บอกพ่อว่าจะมาช่วยได้”
บุญเรือนชะเง้อมองไปที่รถอีก “ไม่เห็นมีใครมากับลูกสักคน”
ชิ้นรู้สึกร้อนใจ “โธ่เอ๊ย คุณอัม คุณอ๊อดของน้าต้องแย่แน่ๆ”
“คุณคะ ฉันว่าเรารีบไปแจ้งตำรวจดีกว่า”