บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 17
พิไลวิ่งมาอย่างคนกลัวสุดขีด พิไลชะงักตาเหลือก ผีตายทั้งกลมปรากฏร่างขวางหน้าพิไลไว้ ส่งเสียงถามแหบพร่าน่าสยดสยอง “จะหนีไปไหน...”
พิไลกรี๊ดสุดเสียง “ว้าย..ยะ อย่าทำอะไรฉันเลย”
ผีจ้องตากลวงโบ๋แดงฉาน “แกตาย” ผีเคลื่อนเข้าหาพิไลอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนจะถึงตัว ตะกรุดที่คอพิไลเรืองแสงวาบออกมาสาดเข้าใส่ร่างผีตายทั้งกลมอย่างจัง ผีร้องกรี๊ดตัวงอผงะหงาย กระเด็นไปล้มลง พิไลยืนตะลึง
เวทย์กับเทิดวิ่งมา สองคนมองผีที่นอนครวญครางร้องเจ็บปวด เวทย์รีบหยิบเชือกบ่วงอาคมออกมา เหวี่ยงไปคล้องคอผี ถือปลายเชือกไว้ในมือ
ผีสะดุ้งดิ้นพราดๆเจ็บปวด “โอ๊ย....ปวดแสบปวดร้อนเหลือเกิน ฉันยอมแล้ว อย่าทรมานฉันเลย..โอ๊ย”
เวทย์มองพอใจ ก่อนเดินเข้าไปหาผี
เทิดกระซิบพิไลอย่างฉุนๆ “แกวิ่งออกมาจากวงสายสิญจน์ทำไม นี่ถ้าไม่มีตะกรุดของพี่เวทย์ แกตายแน่นังพิไล”
“ก็..ฉัน..ตกใจ เกิดมายังไม่เคยเห็นอะไรน่ากลัวขนาดนี้” พิไลมองไปเห็นผียอมจำนน
เวทย์นั่งลงหน้าผีพูดเด็ดขาด “ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายเอ็ง แต่ถ้าเอ็งยังดื้อดึงอีกเอ็งเจ็บตัวแน่”
“ฉันยอมแล้ว..ฉันกลัวแล้วจ้ะ” ผีกลายร่างกลับเป็นหญิงสาวท้องแก่
เวทย์พอใจหันมาเรียกเทิด “ไอ้เทิด”
เทิดผละจากพิไล เข้าไปหาเวทย์ พิไลยืนมองยังหวาดๆแทนสายตาเห็นเทิดหยิบเทียนมาส่งให้เวทย์ เวทย์รับมาบริกรรมคาถาเป่าพรวดไป เทียนติดสว่าง พิไลทึ่ง เทิดหยิบขวดแก้วเล็กๆออกมาถือไว้ในมือ เวทย์ทำสมาธิพึมพำคาถา ก่อนยื่นเทียนไปที่คางผีท้องแก่ ลมพัดแรง จนกิ่งไม้โอนเอน ท้องฟ้าแปรปรวนอีกครั้ง
เวทย์เคร่งขรึม น่าเกรงขาม ดูมีพลังอำนาจอย่างประหลาด เสียงหมาหอนโหยหวนรับกับเสียงนกกลางคืน บรรยากาศน่าขนลุก ขวดแก้วในมือเทิดมีน้ำมันสีเหลืองค่อยๆปรากฏขึ้นทีละน้อยๆ จนเกือบเต็ม เทียนเกือบหมดเล่ม เวทย์หยุดบริกรรมคาถา หันมามองน้ำมันสีเหลืองในขวดอย่างพอใจ พยักหน้าให้เทิด เทิดรีบปิดจุกขวด
ผีเสียงอ่อนโรย “ท่านได้ของที่ต้องการแล้ว ปล่อยฉันไปได้หรือยัง”
“เอาล่ะ ขอบใจ ข้าจะปล่อยเอ็งกลับไปเดี๋ยวนี้” เวทย์บริกรรมคาถา บ่วงอาคมคลายออก ผีท้องแก่หายวับไปอย่างรวดเร็ว
พิไลรีบวิ่งเข้ามาหาเวทย์อย่างกลัวๆ เทิดส่งขวดน้ำมันให้เวทย์ เวทย์รับมายิ้มกระหยิ่ม พิไลถามขลาดๆ “นี่..นี่มันอะไรจ้ะพี่เวทย์”
“น้ำมันพราย...”