บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 17 หน้า 2
ในงานศพ แขกนั่งสำรวมรอเวลาพระสวด อาทร บุญเรือนช่วยดูแลอ๊อดพูดคุยให้หายเศร้า อาทร จุ๊บช่วยเสิร์ฟน้ำอย่างแข็งขัน ที่เก้าอี้หน้าสุด เดช สันติ อัมรานั่งคุยกันเบาๆ
เดชถอนใจมองสันติ “ขอบใจมากนะอาร์ตที่ช่วยดูแลยัยพรรณ”
“ไม่เป็นไรครับคุณอา”
สันติชะงัก เห็นหลวงตาเดินนำพระลูกวัดเข้ามา “หลวงตามาแล้วครับ”
เดชหันไปมอง ยกมือไหว้ อัมราไหว้ตาม หลวงตาหยุดมองเดชพิจารณา “ไม่มีใครหนีพ้นความตายไปได้หรอกโยมเดช แต่เวลานี้เรายังไม่ตายก็อย่าทำตัวให้เหมือนคนที่ตายแล้ว เพราะไม่เช่นนั้นการที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็จะเหมือนอยู่ไปวันๆมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนตายนะโยม”
เดชอึ้ง หลวงตาเดินไปที่นั่งเตรียมตัวสวด เดชหันไปมองรูปอารีย์อย่างเศร้าใจ “หลวงพ่อพูดถูก ทุกคนก็ต้องตาย แต่การตายของเธอมันเป็นเพราะพี่ พี่ถึงไม่อาจทำใจได้ อารีย์ ไม่มีใครเข้าใจพี่เท่าเธอ เธอรู้ใช่มั้ยว่าทำไมพี่ถึงเป็นแบบนี้”
เดชก้มหน้าสะเทือนใจ
อัมรามองเดชอย่างเป็นห่วง ทำท่าจะพูดอะไรแต่สันติแตะแขนเบาๆเป็นเชิงห้าม อัมรามองเข้าใจ สันติพยักหน้าให้ถอยออกไป อัมราตามสันติออกไป พระเริ่มสวด
สันติเดินนำอัมรามาถึงด้านหน้าศาลา อัมราถอนใจ “อัมสงสารคุณพ่อจังค่ะ คุณพ่อไม่ยอมทานอะไรเลย ตั้งแต่คุณแม่เสีย”
“คงต้องให้เวลาคุณอาบ้าง พี่เชื่อว่าเวลาผ่านไปคุณอาน่าจะดีขึ้น”
ผอบกับพงษ์เดินเข้ามา อัมรารีบไหว้ สันติไหว้ผอบด้วย แต่กับพงษ์แค่ยิ้มให้ พงษ์ทำหน้านิ่งเหมือนไม่เห็น แต่ยิ้มให้อัมรา
“ป้าเสียใจด้วยนะจ้ะหนูอัม โธ่นี่ถ้าไม่มาเห็นกับตาป้าไม่เชื่อเด็ดขาดนะว่าคุณอารีย์จะตายแล้ว ยังสาวยังแส้ รวยก็รวยไม่น่าจะอายุสั้นเลย”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า เชิญคุณป้ากับพี่พงษ์ด้านในเลยค่ะพระท่านกำลังสวดพอดี”
ผอบหันไปส่งสายตากับพงษ์ ก่อนมองสันติหมั่นไส้ หันมาพูดกับอัมราอย่างอ่อนหวาน “ป้าว่าให้พี่พงษ์ยืนรับแขกเป็นเพื่อนหนูอัม น่าจะดูดีกว่าที่จะยืนกับเด็กวัดนะจ้ะ”
สันติอึ้ง อัมราหน้าเสีย พงษ์รีบอาสา “นั่นสิครับ..น้องอัมครับพี่จะยืนเป็นเพื่อนให้เอง” พงษ์มองสันติอย่างดูถูก “ฉันว่านายน่าจะไปช่วยเขาเสิร์ฟน้ำมากกว่ามายืนทำเท่ห์อยู่ตรงนี้นะ”
“สวัสดีครับคุณน้าผอบ” ผอบชะงักหันไปมองอาทรเดินเข้ามามองสองแม่ลูกไม่ค่อยพอใจ แต่พูดยิ้มๆ “เห็นคุณแม่ท่านบ่นๆ ถึงคุณน้าผอบอยู่ว่าหายหน้าหายตาไป ท่านคงมีเรื่องอยากคุยกับคุณน้าเยอะอยู่นะครับ เชิญข้างในเลยดีมั้ยครับ ผมจะพาไป”