บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 17 หน้า 3
“อ๋อ..เอ้อน้าคงไม่ต้องรบกวนพ่อออยหรอกจ้ะ พ่อออยคงมาช่วยหนูอัมรับแขก งั้นตาพงษ์ก็ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนหนูอัมแล้วล่ะลูก เราไปนั่งฟังพระสวดกันเถอะ”
“เชิญด้านในเลยครับ”
“อุ๊ยไม่เป็นไรจ้ะ น้ากับตาพงษ์นั่งข้างนอกดีกว่า ข้างนอกเย็นดี ไปตาพงษ์ไปเร็วลูก” ผอบรีบลากพงษ์ไปนั่งที่เก้าอี้นอกศาลา อาทรมองสะใจ
อัมราแปลกใจ “ทำไมคุณป้าผอบทำท่าเหมือนไม่อยากเจอคุณป้าบุญเรือนละคะ”
“ไม่มีลูกหนี้ที่ไหนอยากจะเจอเจ้าหนี้หรอกครับน้องอัม”
อัมราเพิ่งเข้าใจ สันติยิ้มขำๆ “แล้วนายไปแกล้งเขาทำไม”
“ก็ฉันไม่ชอบนี่หว่า ทำเป็นยกตนข่มคนอื่น นายนี่ก็เหลือเกินยืนเฉยให้เขาพูดจาดูถูกอยู่ได้”
“ฉันไม่เคยอายในสิ่งที่ฉันเป็น และไม่สนใจด้วยว่าใครจะดูถูกฉันยังไง แค่เราเป็นคนดีไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอแล้ว”
“เออพ่อพระเอก ไป..เราเข้าไปฟังพระสวดกันดีกว่า”
สันติกับอัมราเห็นด้วย พากันตามอาทรเข้าไปด้านใน
เวทย์นั่งทำสมาธิอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชา ถือขวดน้ำมันพรายในมือคลึงไปมาพร้อมทั้งบริกรรมคาถาอย่างเคร่งขรึม พิไลกับเทิดนั่งดูอยู่อย่างสงบ ครู่หนึ่งเวทย์ลืมตาหมุนตัวกลับมา พยักหน้าให้พิไล “เข้ามาใกล้ๆสิ” พิไลรีบคลานเข้าไปหา เวทย์ยื่นขวดน้ำมันพรายให้ “เอ้า เอาไป ข้าปลุกเสกให้เรียบร้อยแล้ว”
พิไลรีบรับมา กราบเวทย์ มองขวดน้ำมันพราย ถามซื่อๆ “เอ้อ แล้วฉันจะใช้ยังไงละจ้ะพี่เวทย์”
“พอสบโอกาสก็ให้เทน้ำมันพรายออกมาสักหยดสองหยด แตะตัวผัวเธอ ให้น้ำมันโดนตัวแค่นั้นแหละ ผัวเธอก็จะต้องมนต์จังงังที่ข้าปลุกเสกให้ มันจะรักจะหลงเธออย่างโง่หัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว”
พิไลตาโต “จริงๆเหรอจ๊ะ ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอพี่เวทย์”
“ตอนใช้นะมันง่ายแต่ตอนทำเธอก็เห็นกับตาแล้วนี่ว่าเป็นยังไง”
พิไลนึกได้รีบพยักหน้าสีหน้ายังหวาด “จ้ะๆ พี่”
เทิดเสริม “แกนะโชคดีมากนะพิไลที่พี่เวทย์เมตตา”
พิไลรีบกราบเวทย์ “ฉันขอบคุณพี่เวทย์มากจริงๆนะจ้ะ”
“ไม่เป็นไร...ว่าแต่ได้ดีแล้วก็อย่าลืมที่รับปากข้าซะล่ะ” เวทย์มองทั่วตัวพิไล สายตาโลมเลีย
พิไลรีบยิ้มให้หยอดคำหวาน “โธ่ พี่เวทย์ช่วยฉันขนาดนี้ ฉันไม่มีทางลืมพระคุณของพี่เวทย์อย่างแน่นอนจ้ะ สำเร็จเมื่อไรฉันจะมาสมนาคุณพี่เวทย์ให้ถึงใจเชียว”
เวทย์ยิ้มพอใจ สองคนสบตากันและกัน เทิดมองแอบยิ้มพอใจ
ที่ศาลาวัด ผอบนั่งหน้าหงิก แอบกระซิบพงษ์ “เจ็บใจเจ้าออยจริงๆมันกล้าพูดจาเหน็บแหนมเราได้”
“ให้ผมเอาเพื่อนไปรุมกระทืบมันดีมั้ยแม่”