บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 5
ในห้องนอนอมรา อารีย์หวีผมให้อัมราเสร็จ พรรณรายออกมาจากห้องน้ำมองอย่างรำคาญ เธอเดินไปที่ประตู อารีย์รีบถาม “จะไปไหนล่ะพรรณ”
“ทานน้ำหน่อยค่ะ”
เสียงที่ประตูด้านนอกห้อง สามแม่ลูกชะงักมองหน้ากัน แปลกใจ
อัมรางง “ใครนะคุณพ่อก็ยังไม่กลับนี่”
สามคนหน้าไม่ดี พรรณรายหันไปคว้าไม้แบดที่แขวนไว้ เงื้อขึ้นประตูเปิดเข้ามา สามคนตกใจ
พรรณรายเงื้อไม้ค้าง “แก..”
ชิ้นตกใจ “ว้ายคุณพรรณ อย่าค่ะ น้าเอง”
อารีย์ อัมราถอนใจโล่งอก พรรณรายลดไม้ลงโมโห “บ้าจริงๆน้าชิ้น ดึกแล้วทำไมไม่นอน”
ชิ้นรีบปิดประตูล็อกกลอนเข้ามากระซิบกระซาบ “น้าได้ยินเสียงกุกกักแปลกๆ ข้างล่าง เลยรีบมาบอกค่ะ”
อารีย์ตกใจ “อะไรนะ”
อมราใจเสีย “หรือว่าขโมยค่ะ”
“เป็นไปไม่ได้หรอก อยู่มาตั้งนานบ้านเราเคยมีขโมยที่ไหน พรรณไปดูเอง” พรรณรายทำท่าจะออกไปดู
อารีย์รีบมาดึงตัวไว้ “อย่าลูก อาจจะเป็นขโมยจริงๆ ก็ได้ แม่ว่าเรารีบโทรไปแจ้งตำรวจดีกว่า ชิ้นโทรศัพท์เร็ว”
“โทรศัพท์อยู่ข้างล่างค่ะคุณผู้หญิง”
“งั้นไม่ต้องลง อยู่ในห้องนี้ก่อน ถ้าขโมยเข้ามาจริง อยากได้อะไรให้เขาเอาไป ขอให้พวกเราปลอดภัยก็พอแล้ว” อารีย์รีบคว้ามืออัมรา พรรณรายมาอยู่ด้วยกันใกล้ๆ ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
โชค นัย ยะจี้หุ่นนางรำ กับหุ่นนางพยาบาล เข้ามาในห้องหุ่น สามคนตะลึงมองหุ่นในห้องหุ่น
“แม่เจ้าโว้ยนี่มันอะไรกันเนี่ย” ยะลูบคลำหุ่นเด็กอย่างตื่นเต้น “เหมือนคนจริงๆเลย”
นัยมองหุ่นชาวนา “ปั้นหุ่นเก่งอย่างนี้ถึงได้รวยโคตรๆเลย”
โชคมองหุ่นนักยิงธนู “หุ่นตัวนี้หน้าคุ้นๆ อ๋อ เป็นนักกีฬาทีมชาตินี่” เขาหันมาถามหุ่นนางรำ “แต่ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่..หุ่นทั้งหมดที่เห็น คนที่เป็นแบบตายไปแล้วทุกคน”
ยะมองไปที่หุ่นนางรำ ยะเข้าไปแหงนดู ทำหน้าแปลกใจ “เอ๊ะ..”
โชคตัดบท “เลิกสนใจหุ่นได้แล้วไอ้ยะรีบเก็บข้าวของมีค่าเถอะ”