บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 5 หน้า 4
อารีย์นั่งครุ่นคิดอยู่ที่เตียง เดชออกมาจากห้องน้ำมองแปลกใจ “คิดถึงเรื่องขโมยอยู่เหรอ”
“พี่เดชรู้สึกแปลกๆ มั้ยคะ” เดชเดินมานั่งข้างๆ “พวกขโมยมันโดนใครตี ตามร่างกายก็มีรอยฟกช้ำ คนหนึ่งถึงกับหัวแตก ใครกันคะที่ตีพวกมันน่ะ”
เดชคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “พี่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างที่ตำรวจสันนิษฐานมากกว่า พวกมันคงเสพยาก่อนเข้ามาขโมยของที่บ้านเรา แล้วก็อาจจะหลอน เลยซัดกันเอง” อารีย์นิ่ง เดชปลอบ “อย่าคิดมากเลย นอนเถอะไว้รอผลตรวจพรุ่งนี้ก็รู้” เดชล้มตัวนอน อารีย์นอนตาม
เช้าวันต่อมา ที่โรงพัก เดชเห็นโชค นัย ยะ นั่งตัวสั่นซุกอยู่ที่มุมห้องขัง โวยวาย ท่าทางหวาดกลัว
“ไม่..ไม่..อย่าอย่าเข้ามา ไอ้หุ่นผี”
“กลัวแล้ว..ไป..ไปให้พ้นไอ้ผีบ้า โอ๊ยอย่าตี..อย่า”
ยะมุดติดผนัง ก้มหน้าตัวสั่น เดชมองแปลกใจ
ตำรวจอธิบาย “ตั้งแต่รู้สึกตัวขึ้นมา สามคนนี่ก็เป็นแบบนี้ล่ะครับคุณเดช”
“มันเกิดอะไรขึ้น”
“ผมก็ไม่เข้าใจ ทั้งสามคนเอาแต่โวยวาย ว่าโดนผีหลอก ผีหุ่นนะครับ ท่าทางหวาดกลัวมาก เอ้อที่บ้านคุณเดชมีหุ่นหรือเปล่าครับ”
“มีครับ..แต่ก็เป็นแค่หุ่นปกติ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอกครับคุณตำรวจ”
“ผมก็คิดแบบนั้น ยังไงคงต้องรอผลตรวจปัสสาวะก่อน ถ้าผลออกมาแล้วผมจะแจ้งคุณเดชไปอีกที”
“ครับขอบคุณมาก” เดชมองท่าทางหวาดกลัวอย่างมากของโชค นัย ยะอย่างประหลาดใจ
ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ในมหาวิทยาลัย อัมรากับนุชนารถนั่งคุยกัน สีหน้าอัมราไม่สู้ดี สันติ อาทร จุ๊บเข้ามาสมทบ ท่าทางสันติร้อนใจ “น้องอัมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
อัมรางงๆ อาทรแซว “พี่เล่าเรื่องขโมยเมื่อคืนให้อาร์ตฟัง เขาเลยเป็นห่วงน้องอัมมาก ขนาดพี่บอกว่าน้องอัมไม่เป็นอะไรก็ไม่เชื่อ พออาจารย์ออกจากห้องก็รีบลากพี่มาหาน้องอัมนี่ล่ะ”
อัมรายิ้มให้สันติอย่างขอบคุณ “อัมไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่อาร์ต”
จุ๊บมองหมั่นไส้ รีบขัด “แหม ออย ฉันก็ห่วงน้องอัมไม่เห็นพูดบ้างเลย อยู่มหา’ลัยเดียวกัน รุ่นน้องมีเรื่องก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา”
สันติยังเป็นห่วง “แต่สีหน้าน้องอัมไม่ค่อยดีเลยนะครับ”
นุชนารถรีบเล่าแทน “ยัยอัมเค้าแปลกใจที่ขโมยให้การกับตำรวจนะคะพี่อาร์ต”
อาร์ตมองเป็นเชิงถาม อัมราอธิบาย “คุณพ่อไปชี้ตัวที่โรงพักเมื่อเช้านะคะ แต่พวกขโมยให้การไม่รู้เรื่อง เอาแต่โวยวาย ว่าโดนผีหลอก”