บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 20 หน้า 3

ตายังนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่ ลมกรรโชกอย่างแรงมากจนหน้าต่างกุฏิตีกันเสียงดัง  ประตูกุฏิหลวงตาเปิดผางออกอย่างแรง สันติยืนจังก้าหน้าตาน่ากลัว “เรียกข้ามาทำไม...”

หลวงตาค่อยๆลืมตา มองสันตินิ่งๆ “สิ่งที่ทำอยู่นี่มันบาป ทำไมไม่อยู่ในที่ที่เจ้าควรอยู่”

สันติมองหลวงตาอย่างดุร้าย ก่อนเคลื่อนตัวเข้าหาหลวงตาอย่างน่ากลัว  แต่พอใกล้ถึงสันติผงะเห็นรัศมีเรืองรองสีทองแผ่กระจายจากร่างหลวงตากระทบกับร่างสันติ สันติร้องเจ็บปวด สันติล้มลงไปนั่งมองอย่างตกใจ   มองหลวงตาอย่างหวาดกลัว

“จงไปซะเราไม่ได้ต้องการทำร้ายเจ้า เจ้าเอาชนะพลังแห่งธรรมไม่ได้หรอก”

สันติร้องไห้ ยกมือไหว้ “ข้าก็อยากไปแต่ข้าไปเองไม่ได้”

“ถ้าอย่างนั้นเราจะปลดปล่อยเจ้าเอง” หลวงตาลุกขึ้นเดินเข้าไปหาสันติ ยกมือพนมสวดมนต์พึมพำเบาๆสีหน้าอิ่มเอิบไปด้วยพลังแห่งธรรม ก่อนวางมือลงบนหัวสันติเบาๆ แต่ร่างสันติกลับสะดุ้งเฮือกแล้วทรุดลง ทรุดลงช้าๆ จนล้มลงนอนราบกับพื้น ร่างผีตายทั้งกลมกลิ้งออกจากร่างสันติ ผีรีบลุกขึ้นนั่งพนมมือกราบหลวงตา ก่อนหายไปอย่างรวดเร็ว หลวงตาถอนใจโล่งอก หันมามองสันติที่นอนหายใจรวยริน หลวงตาไปชะโงกที่หัวบันไดตะโกน

“ไอ้หวัง ไอ้ปื๊ด ขึ้นมานี่หน่อยเร็วๆ”

หวัง ปื๊ด สองเด็กวัดวิ่งขึ้นมาชะงักแทนสายตาเห็นสันตินอนอยู่ “อ้าวเฮ้ยทำไมพี่อาร์ตมานอนอยู่ตรงนี้”

“ช่วยกันแบกเจ้าอาร์ตเข้าไปในห้องข้าที”

“พี่อาร์ตเป็นอะไรไปครับหลวงตา”

“ไม่ต้องถามมาก บอกให้ทำอะไรก็ทำ เสร็จแล้วเอ็งไปเก็บดอกบัวแดงในสระหลังวัดมาให้ข้าเก้าดอก เทียนเก้าเล่ม แล้วไปทำกระทงใส่ข้าวตอกดอกไม้มาให้ข้า เก้ากระทง”

“หลวงตาจะทำพิธีอะไรเหรอครับ”

“ก็บอกไม่ต้องถามไง ไปรีบๆไปทำกันเข้า”

ปื๊ดกับหวังรีบช่วยกันแบกร่างสันติประคองเข้าไปในห้องหลวงตา หลวงตามองตามสีหน้าหนักใจ

เวทย์นอนหลับสนิทอยู่มีพิไลนอนอยู่ข้างๆ เสียงกราวใหญ่เหมือนใครสาดกรวดทรายมากมายลงบนหลังคาบ้าน เวทย์ลืมตาทันที พิไลก็ตกใจตื่นทักขึ้น “เสียงอะไร..” ขาดคำเห็นเงาดำใหญ่วูบเข้าร่างพิไลทันที 

เวทย์ตกใจรีบลุกขึ้นนั่งมอง เวทย์เห็นพิไลสะดุ้งเฮือก ลุกพรวดขึ้นหันมาจ้องเวทย์ตาขวาง “แก....” พิไลพุ่งเข้าบีบคอเวทย์ เวทย์ไม่ทันตั้งตัวถูกแรงพิไลดันติดผนังห้อง  

เวทย์ตะโกนสุดเสียง “ไอ้เทิด”

เทิดเปิดประตูเข้ามา “จ้ะพี่...” เทิดชะงักเห็นพิไลกำลังบีบคอเวทย์ “เฮ้ย นังพิไลนั่นแกทำอะไรผีเข้าเหรอวะ”

“หยิบประคำให้ข้าที” เวทย์ชี้มือไปที่หัวเสา เทิดมองตามเห็นสร้อยประคำสร้อยคอทั้งหมดของเวทย์แขวนอยู่ที่เสา เทิดรีบวิ่งไปหยิบมาส่งให้อย่างร้อนรน เวทย์รับประคำมาสวดคาถาก่อนสวมประคำลงบนคอพิไล พิไลกรีดร้องโหยหวนล้มลง ดิ้นพราดๆอยู่กับพื้น  เวทย์จับคอตัวเอง หายใจหอบๆรีบสั่งเทิด “จับตัวมันไว้เร็ว”