บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 6 หน้า 7
พงษ์งงไปครู่หนึ่งก่อนหัวเราะออกมาอย่างขำมากๆ “อย่าพูดให้ขำหน่อยเลยเพื่อน” โชคนิ่ง หยิบคันธนูขึ้นมาใส่ลูกธนู พงษ์พูดต่อ “นี่แกยังไม่เห็นนังพรรณรายมันทั้งขาวทั้งสวยอวบกำลังดี รับรองว่าแกจะเห็นสวรรค์มาลอยอยู่ตรงหน้าเลยละโว้ย” โชคยิงธนูออกไปอย่างรวดเร็ว ลูกธนูผ่านหน้าพงษ์ไปอย่างฉิวเฉียดปักฉึกเข้าที่ผนัง พงษ์ตะลึง เสียงสั่น “กะแกทำอะไร” โชคลุกขึ้นเดินหายออกไปหน้าบ้าน พงษ์งง “มันเป็นอะไรของมันวะ”
พงษ์เดินตามออกมาหน้าบ้าน “ว่าไงวะไอ้โชค ตกลงแกจะทำหรือไม่ทำ” พงษ์ชะงักมองทั่วๆไม่มีเงาของโชค พงษ์แปลกใจ “มันหายไปไหนของมัน” หมาหอนโหยหวนขึ้น พงษ์สะดุ้งพูดตะคอก “เสือกมาเห่ามาหอนอะไรตอนนี้วะ”
หมาหอนไม่เลิก พงษ์โมโห หันรีหันขวาง พงษ์ตะโกน “ไอ้โชค..ไอ้โชค..” ลมพัดแรงขึ้นอย่างกะทันหัน พัดฝุ่นใบไม้ปลิวใส่พงษ์ พงษ์ยกมือป้องหน้า “มันหายไปไหนวะ..ไปเร็วยังกับ....” พงษ์ใจไม่ดี หมาหอนขึ้นมาอีก พงษ์รีบวิ่งออกจากตรงนั้น หุ่นนักยิงธนูปรากฏร่างขึ้น มองตามพงษ์สายตาน่ากลัวมาก
ที่บ้านพิไล พิไลกุลีกุจอปัดฝุ่นเก็บเสื้อผ้าที่โยนๆไว้ รีบเคลียร์พื้นที่อย่างรีบร้อน กอดกองผ้าไว้กับอกหันมาบอกเดช “นั่งก่อนสิจ้ะพี่เดช บ้านมันรกไปหน่อย พี่รู้จักบ้านฉันได้ยังไงจ้ะ”
“จากโรงพยาบาล”
เดชยังยืนนิ่ง พิไลเข้ามากอดแขนเดช “ฉันดีใจจริงๆนะจ้ะที่พี่มาหาฉัน” พิไลยิ้มหวานอ่อย
เดชรีบดึงแขนพิไลออก เดินไปนั่ง ไม่มองพิไล พิไลยิ้มเจ้าเล่ห์ เข้าไปนั่งที่พื้นเกาะขาเดช เดชตกใจรีบถอยหนี “พิไล..”
“ทำไมละจ้ะพี่เดช พิไลคิดถึงพี่เดชทุกวันทุกคืนเลยนะ พี่เดชละจ๊ะ พี่เดชก็คิดถึงพิไลเหมือนกันใช่มั้ย”
พิไลลูบขาเดชเบาๆ เดชรีบลุกพรวด “ฉันมานี่ก็เพราะอยากจะมาขอร้องไม่ให้เธอไปวุ่นวายที่บ้าน”
พิไลอึ้ง น้ำตาซึม “ฉันแค่คิดถึงพรรณราย ฉันอยากเห็นหน้าลูกบ้าง”
“พรรณรายไม่รู้จักเธอ ลูกรู้แต่ว่าอารีย์เป็นแม่อย่ามาทำให้ ลูกสับสนเลย เราจบกันไปนานแล้ว”
“แต่”
เดชรีบหยิบซองเงินออกมา “ถ้าเธอรับปากฉัน ฉันจะให้เงินเธอมันมากพอที่เธอจะไปตั้งเนื้อตั้งตัวได้” พิไลชะงัก เดชดึงเงินปึกใหญ่ออกมาจากซอง พิไลตาโต “เธอจะรับปากฉันได้มั้ย”
“ได้จ้ะได้ฉันรับปากพี่เดช” เดชเก็บเงินใส่ซองยื่นให้ พิไลรีบรับ เดชจะกลับ พิไลวิ่งเข้าไปกอดด้านหลัง เดชตกใจ หันกลับมา “เธอจะทำอะไรพิไล”
“พิไลอยากจะกราบขอบคุณพี่เดชนะจ๊ะ” พิไลกราบที่อกเดช เดชอึ้ง พิไลเงยหน้ายิ้มหวาน อ้อยอิ่ง เดชตะลึง ดันตัวพิไลออก เดชรีบร้อนออกไป พิไลมองตามยิ้มหมายมาด “แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าพี่ยังไม่ลืมฉัน หึ นังอารีย์แกรีบเสวยสุขไปเถอะเพราะอีกไม่นาน ฉันจะทวงผัวฉันคืน”