บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 6 หน้า 8
เดชเข้าบ้านมาเห็นอารีย์รออยู่แล้ว
“กลับค่ำเลยนะคะ”
“พี่ไปทำธุระมานิดหน่อย มีอะไรหรือเปล่าถึงมานั่งรอพี่”
“ฉันอดคิดเรื่องพิไลไม่ได้นะค่ะ”
เดชจับตัวอารีย์ให้หันมาเผชิญหน้า “พี่บอกแล้วไงว่าพิไลจะไม่มีวันเข้ามาวุ่นวายในชีวิตเราอีก” อารีย์สีหน้าไม่แน่ใจ เดชย้ำ “พี่รับรอง”
“ทำไมพี่เดชถึงมั่นใจนักค่ะ”
“ก็พิไลเค้ารับปากพี่แล้ว”
อารีย์ชะงัก “อะไรนะ...นี่หมายความว่าพี่เดชไปเจอพิไลมาเหรอ” เดชอึ้ง อารีย์เสียใจ “พี่รู้ตลอดเวลาว่าพิไลอยู่ที่ไหนใช่มั้ยคะ”
อารีย์ผิดหวังจะเดินหนี เดชรีบอธิบาย “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ คือพี่ขับรถชนพิไลโดยบังเอิญ พี่ก็เลยรู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน”
“แต่พี่ไม่เคยบอกฉันสักคำ”
“พี่ไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ” อารีย์ดึงมือเดชออก เดินเร็วๆออกไป เดชเรียกร้อนใจ “อารีย์..อารีย์...”
อารีย์นั่งร้องไห้อยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชา เดชเคาะประตูเรียกอยู่หน้าห้อง “อารีย์..ออกมาคุยกันก่อน เธออย่าเข้าใจอะไรผิดๆนะ”
อารีย์ในห้องพระ เช็ดน้ำตา ข่มเสียงให้ปกติ “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไหว้พระอย่าเพิ่งรบกวนได้มั้ยคะ”
เดชอึ้ง ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจผละไป ทางด้านอารีย์น้ำตาไหลด้วยความสะเทือนใจ
เช้าวันต่อมา อารีย์กำลังช่วยชิ้นจัดอาหารเช้า อารีย์ชะงักหน้าซีด เอามือกดหน้าอกซ้าย เซจนต้องเกาะโต๊ะไว้
ชิ้นหันมาเห็นตกใจ “ว้าย..คุณผู้หญิง..”
เดชกับอัมราเดินเข้ามาด้วยกัน สองคนมองด้วยความตกใจ
“อารีย์”
“คุณแม่..”
เดชกับอัมรารีบเข้าไปประคองอารีย์ เดชตกใจมาก “อารีย์..อารีย์” เดชอุ้มอารีย์มาวางให้นอนที่โซฟา เดชร้อนรน “ชิ้นไปชงยาหอม อัมตามพรรณมาเร็ว พ่อจะรีบโทรตามรถพยาบาล”
ชิ้น อัมรารีบวิ่งไป เดชวิ่งไปอีกห้อง อารีย์เหมือนจะหายใจไม่ออก พยายามส่งเสียง “ช่วย..ด้วย..” อารีย์มองแทนสายตาอารีย์เห็นหุ่นนางพยาบาลพรรณีมายืนตรงหน้า แต่พร่าเลือนเห็นหน้าไม่ชัด “ฉัน..ฉันหายใจ..ไม่ออก”