บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 13

เดชตกใจตื่นมองไปข้างๆ เห็นอารีย์หลับอยู่ เขามีสีหน้ากังวล เดชล้มตัวลงนอนใหม่ แต่กระสับกระส่ายนอนไม่หลับ สุดท้ายเดชลุกขึ้นค่อยๆย่องออกจากห้องอย่างเบาที่สุด ทันทีที่ประตูปิด อารีย์ลืมตา ลุกขึ้นนั่งมองไปที่ประตูอย่างน้อยใจ น้ำตาไหลเงียบๆ ทำท่าจะหายใจไม่ออก อารีย์รีบลุกไปที่โต๊ะเทยาออกมารีบกิน นั่งลงหายใจหอบๆ

ในห้องหุ่น เดชยืนมองหุ่นเพทายด้วยสีหน้ากังวล ก่อนหันไปมองหุ่นทุกตัวในห้อง เดชพึมพำ “เรากังวลเกินไป มันต้องไม่เกิดขึ้นอีก..ไม่แน่นอน” เดชหันกลับเดินขึ้นบันไดลับไป 

หุ่นทุกตัวหันมองตามเดช  หุ่นชาวนาเอ่ยขึ้น “มันไม่ใช่ความผิดของคุณเดช”

หุ่นทับย้อน “แต่คุณเดชคงโทษตัวเองเหมือนเคย”

หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์สรุป “ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่มีใครหนีกรรมของตัวเองพ้น”

หุ่นทุกตัวสายตาแสดงความเห็นใจเดช

บริเวณวัดตอนกลางคืน หน้าโกดังเก็บศพไม่มีญาติ สัปเหร่อเปิดผ้าห่อศพเพทาย เห็นหน้าเพทายซีด สัปเหร่อปิดผ้าไว้อย่างเดิม สัปเหร่อลุกขึ้น คุยกับมือปืน “น่าเสียดาย ยังสาวยังสวยอยู่แท้ๆ”

ผีเพทายตรงเข้าทำร้ายมือปืนอย่างโกรธแค้น “ไอ้สารเลว แกฆ่าฉันทำไม” มือเพทายผ่านร่างมือปืนวืดไป เพทายตกใจหันกลับมา คร่ำครวญ “นี่ฉันตายแล้วจริงๆเหรอ แก..” เพทายตะโกนใส่แต่ไม่มีใครได้ยิน “แกฆ่าฉันทำไม ฉันไปทำอะไรให้แก”

มือปืนพูดกับสัปเหร่อ “น้าแน่ใจนะว่าที่นี่จะซ่อนศพนังเพทายได้อย่างปลอดภัย”

“แน่สิวะ นี่มันโกดังเก็บศพไม่มีญาติ ไม่มีใครมายุ่งหรอกนอกจากข้า เดี๋ยวถึงเวลาเค้าก็เอาไปรวมๆเผา ใครมันจะไปคิดว่าศพดาราดังอย่างมันจะมาอยู่ที่นี่” สัปเหร่อยกศพเพทายทั้งห่อผ้า จะเอาไปใส่ในซองเก็บศพ 

เพทายมองสุดแค้น “พวกเลว ฆ่าฉันแล้วยังคิดซ่อนศพอีก ฉันไม่ยอมหรอก” เพทายตรงดึงไปศพตัวเอง แต่ทำอะไรไม่ได้ คว้าได้แต่อากาศ  สัปเหร่อยัดศพไว้ในซองเก็บศพ ปิดซอง เพทายคร่ำครวญ “ไม่นะอย่า..อย่าทำกับฉันแบบนี้”

สัปเหร่อหันมาแบมือ มือปืนส่งเงินให้ “ปิดปากให้สนิทนะน้า แล้วอย่าให้ใครมาวุ่นวายที่นี่จนเจอศพล่ะ”

“เออรู้แล้วล่ะน่า บอกลูกน้องแกดีกว่า รีบๆกลับกันไปเถอะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นจะยุ่ง”

มือปืนยกมือไหว้ก่อนรีบออกไปจากโกดัง สัปเหร่อลงมือโบกปูนปิดปากซองเก็บศพโดยมีเพทายพยายามยื้อยุด ฉุดมือไม่ให้ทำ ร้องห้ามไปด้วย “อย่า..อย่าทำกับร่างฉันแบบนี้ ไม่นะ..ไม่”