บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 13 หน้า 2
สัปเหร่อไม่รู้เรื่องฮัมเพลงลูกทุ่งไปทำงานไป เพทายหมดแรงจะห้ามนั่งร้องไห้ฟูมฟาย
สันติเดินหิ้วกระป๋องน้ำมาชะงักเห็นรถกระบะจอดอยู่ไกลๆ ข้างๆมีมอเตอร์ไซค์ ไม่ไกลจากรถผู้ชายยืนอยู่ชะเง้อไปหลังวัด ท่าทางกระสับกระส่าย “รถใคร..มาจอดทำอะไรในวัด”
สันติวางกระป๋องน้ำจะเดินเข้าไปถาม ชะงักเห็นมือปืนเดินเร็วๆออกมาจากหลังวัด ผู้ชายรีบเข้าไปหา สองคนพูดคุยกัน ผู้ชายรีบไปขึ้นรถกระบะขับออกไปอย่างเร็ว มือปืนไปที่มอเตอร์ไซค์ขึ้นขี่ขับตามออกไป สันติเพ่งมองทำท่าคิดภาพมอเตอร์ไซค์ที่ไปซุ่มดูเพทาย กับตอนที่ขับตามเพทายไปแว่บเข้ามาในความคิด
สันตินึกได้ “มอเตอร์ไซค์คันนั้น” สันติรีบวิ่งไปที่รถสองคนจอด มองตามแต่รถกระบะกับมอเตอร์ไซค์ขับออกไปแล้ว สันติมองไปทางหลังวัดท่าทางสงสัยมาก สันติรีบเดินไปทางหลังวัด
สันติเดินสำรวจมาทางหน้าโกดังเก็บศพ ประตูโกดังเปิดออกมา สัปเหร่อหิ้วกระป๋องใส่ปูนออกมาชะงัก ตกใจ
“อ้าวไอ้ติมาทำอะไรแถวนี้วะ”
“ผมเห็นคนแปลกหน้าเดินออกไป ก็เลยเข้ามาดู ลุงล้วนอยู่แถวนี้เห็นมั้ยครับว่าเขามาทำอะไร”
สัปเหร่อหน้าเจื่อนแต่ทำท่าคิด “เอ๋..ก็ไม่เห็นมีใครนี่นา แกตาฝาดหรือเปล่า กลับนอนเถอะไม่มีอะไรหร๊อก”
สันตินิ่ง แล้วมองกระป๋องปูนในมือสัปเหร่อ “ลุงเข้าไปทำอะไรในโกดังละครับ”
สัปเหร่ออึกอัก แล้วรีบตอบ “อ๋อ..ฝาซองศพมันแตก ข้าเลยเข้าไปโบกปูนทับ เดี๋ยวกลิ่นมันจะโชยออกมา”
“ไม่จริง แกโกหก” ร่างเพทายทะลุประตูโกดังออกมา จ้องสัปเหร่อโกรธแค้น “แกร่วมมือกับไอ้หลานเลว ซ่อนศพฉันไว้ต่างหาก” เพทายหันมาเห็นสันติ เพทายมองด้วยความดีใจ “สันตินี่เธอเองเหรอ” เพทายเข้าไปจับแขนสันติ แต่วืดไปอีก เพทายหันกลับมาตื่นเต้น “สันติเธอต้องช่วยฉันนะ ร่างฉันอยู่ข้างใน เธอต้องช่วยเอาร่างฉันออกมาที แล้วไปบอกตำรวจว่าฉันถูกฆ่า”
สันติเฉยๆไม่รับรู้ มองสัปเหร่อ “ถ้างั้นผมกลับล่ะครับลุง”
“เออ ไปเถอะ..”
“อย่าเพิ่งไปสันติ อย่าเพิ่ง โอ๊ย ฉันจะทำยังไงดี”
สันติจะไปแต่สัปเหร่อรีบเรียกไว้ “เดี๋ยวไอ้ติ”
“ครับลุง”
“เอ้อ แกอย่าไปบอกหลวงพ่อล่ะว่าเจอข้าที่นี่”
“ทำไมครับ มีอะไรเหรอ”
“ก็ไม่มีอะไร เดี๋ยวหลวงพ่อจะด่าข้านะสิว่าไม่ดูแล”
“ครับ..”
“เออ ขอบใจ ว่างๆมากินเหล้ากันนะข้าเลี้ยงเอง”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่กินเหล้า”