บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 13 หน้า 3
สัปเหร่อควักเงินให้ร้อยหนึ่ง “เออ จริงด้วย เอ้างั้นเอาเงินไป เผื่ออยากกินอยากซื้ออะไร” สันติมองเงิน แต่ไม่รับรู้สึกแปลกใจ สัปเหร่อพยายามคะยั้นคะยอ “เอาสิ เอาไปเหอะ”
“เงินตั้งร้อยบาทเลยนะครับ”
“เออ ข้าให้เอาไปเหอะ”
“ขอบคุณครับลุง แต่ผมไม่อยากได้อะไรลุงเก็บไว้เถอะ” สันติเดินไป
สัปเหร่อเก็บเงิน ยักไหล่ไม่สน แล้วเดินไปทางที่พักตัวเอง เพทายยืนคิดระหว่างสองคนจะตามใคร แล้วตัดสินใจจะตามสันติ แต่จู่ๆร่างเหมือนโดนแรงดึงจากสิ่งที่มองไม่เห็น เพทายตกใจ “นี่มันอะไรกัน โอ๊ยช่วยด้วย สันติช่วยด้วย” ร่างเพทายถูกพลังลึกลับดึงถอยหลังหายไปในความมืด
ร่างเพทายปรากฏขึ้นในห้องหุ่น เพทายงงๆมองรอบๆแล้วแปลกใจ “ทำไมฉันถึงมาที่นี่..” เพทายตกใจแทนสายตาเห็นหุ่นทุกตัวหันมามอง เพทายผงะ “หุ่น..หุ่นมีชีวิต”
หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์โยกเก้าอี้ช้าๆ “ยินดีต้อนรับสู่ห้องหุ่น”
เพทายถอยกรูดตกใจ “นี่มันอะไรกัน”
หุ่นนางรำหัวเราะ “เธอจะกลัวพวกเราทำไม ในเมื่อตอนนี้เธอก็คือวิญญาณเหมือนเรา”
“จริงด้วย ฉันตายแล้ว ฉันจะกลัวผีพวกนี้ทำไม” เพทายกลับมาเป็นเหมือนเดิม เริ่มซักถามด้วยความสงสัย “ทำไมวิญญาณทุกคนถึงสิงอยู่ในหุ่นล่ะ”
หุ่นนักยิงธนูตอบแทนทุกคน “พวกเราก็ไม่รู้ มันเหมือนมีอะไรดึงดูดให้พวกเรามาที่หุ่นของตัวเอง แล้วเราก็อยู่ในหุ่นมาตลอด”
เพทายนิ่งคิด นึกถึงตอนที่เดชอธิบาย
“คุณคงทราบเรื่องที่ผมเลิกปั้นหุ่นมานานมาก”
“ค่ะ..ฉันถึงต้องการให้คุณปั้นฉันไงคะ”
“ที่ผมไม่ปั้นหุ่นอีกก็เพราะว่า...ผมปั้นใครเสร็จคนนั้นก็จะต้องตายทุกคน”
เพทายนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนหัวเราะอย่างขำมากๆ “ตายจริงไม่อยากเชื่อว่าคุณจะงมงาย เชื่อเรื่องอาถรรพ์อะไรแบบนี้” เพทายจริงจังขึ้น “แต่ฉันไม่เชื่อค่ะ”
“หมายความว่าที่ฉันต้องตายเพราะอาถรรพ์” เพทายวิ่งไปที่หุ่นตัวเอง “พอหุ่นฉันเสร็จ ฉันถึงต้องตายเหรอเนี่ย”
หุ่นทั้งหมดตกใจกับความคิดเพทาย หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์บอกด้วยความตกใจ “เธอกำลังเข้าใจผิด”
เพทายส่ายหน้า คร่ำครวญ “ไม่..ไม่ผิด ฉันเข้าใจแล้วนี่ถ้าฉันไม่ยอมเป็นแบบให้ปั้น ฉันก็คงไม่ต้องตาย ฉันกำลังมีอนาคตที่สดใส ฉันกำลังเป็นดาราดังที่ใครๆก็รู้จัก ฉันกำลังจะมีเงินมีบ้าน มีรถมีทุกอย่างที่เสี่ยจะซื้อให้ โอ๊ยทำไมเรื่องเลวร้ายแบบนี้ต้องเกิดกับฉัน ไอ้เดช เพราะแก แกคนเดียวทำให้ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้” เพทายทำหน้าตาน่ากลัวมากพูดด้วยความโกรธ “แกฉันจะฆ่าแก” เพทายจะออกไปเล่นงานเดช
หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ออกคำสั่งเสียงดัง “ขวางไว้”