บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 13 หน้า 5
“ไอ้เด็กผี กล้าดียังไงมาเรียกฉันป้า” เพทายมองไปทางตู้โชว์ เพทายจ้องตาแดงฉานตู้โชว์ค่อยๆเอนจะล้ม แล้วหยุดอยู่กับที่
หุ่นชาวนาปรากฏร่างขึ้นดันเอาไว้ บ่นเซ็งๆ “มันหนักนะแม่คุณ”
“ดูสิพวกแกจะมีปัญญาช่วยไอ้เดชได้ซักเท่าไร” เพทายหันไปจ้องทางไหนก็กลายเป็นลมพายุข้าวของปลิวว่อน เพทายหัวเราะสะใจ
หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ หุ่นทับ หุ่นนางรำ หุ่นนางพยาบาล ปรากฏร่างขึ้นด้านหลังเพทายมองอย่างโมโห
หุ่นทั้งสี่มองหน้ากันก่อน พยักหน้าให้กัน ร่วมมือกันเข้าจับตัวเพทายไว้จนได้ เพทายโวยวายดิ้น แต่สู้แรงไม่ได้
“ปล่อยฉันนะไอ้หุ่นบ้า ปล่อยสิปล่อย”
เพทายล้มลงที่พื้นหน้ารั้วบ้านเดช เพทายมองแค้น หุ่นทั้งหมดยืนมองเพทาย
หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ยกไม้ตะพดชี้หน้าเพทาย “ไปให้พ้น อย่ากลับมาที่นี่อีก แล้วจำไว้ให้ดีถ้าเธอคิดร้ายกับคุณเดชหรือคนในครอบครัวนี้ พวกเราไม่ยอมแน่”
เพทายเจ็บใจจะทำอะไรก็ไม่กล้า เพราะหุ่นทั้งหมดยืนจ้องถมึงถึงหน้าตาน่ากลัว เอาเรื่อง ค่อยๆพากันเคลื่อนตัวเข้าหาเพทาย เพทายมองเจ็บใจ “ฝากไว้ก่อนเถอะ” เพทายหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
หุ่นทั้งหมดโล่งใจมองกันและกันอย่างเหนื่อยๆ ก่อนค่อยๆพากันหายไป
วันต่อมาผอบถือหนังสือพิมพ์วิ่งอย่างตื่นเต้นเข้ามาในห้องนอรพงษ์ “พงษ์..พงษ์ดูอะไรนี่เร็ว” ผอบกางหนังสือพิมพ์ จะให้ดูแล้วชะงักเห็นพงษ์ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงไม่รับรู้อะไร ผอบฉุน เข้าไปเขย่าตัวพงษ์แรงๆ “พงษ์ตื่นซะทีสิ ตื่นๆๆๆเร็วๆเข้า”
พงษ์งัวเงียพลิกตัวหนี “อะไรกันแม่ โอ๊ยหนวกหูชะมัดคนจะหลับจะนอน”
“นอนบ้านอนบออะไร ตื่นๆๆเร็วเข้า” ผอบกระชากพงษ์ให้ลุกนั่งจนได้
พงษ์รำคาญ “โอ๊ย อะไรกันแม่ จะให้รีบตื่นไปไหนยังเช้าอยู่เลย”
ผอบกางหนังสือพิมพ์ไปตรงหน้าพงษ์ “นี่ๆๆ แกดูนี่สิ”
พงษ์ปัดนสพ.ออก “แม่ก็บอกมาสิผมขี้เกียจดู ง่วงจนลืมตาจะไม่ขึ้นอยู่แล้ว” พงษ์นั่งซวนเซจะล้ม
ผอบส่ายหน้า “ก็แกมันไม่ได้เรื่องแบบนี้ไง ถึงชวดเป็นลูกเขยเศรษฐี”
“เลิกพูดเรื่องยัยอัมราทีน่าแม่ แม่ก็รู้ว่าผมทำไม่สำเร็จก็เพราะไอ้ผีเจ้าที่ มันเล่นงานผมต่างหาก หึแม่ก็โดนเข้ากับตัวเองแล้วนี่”
“เออๆๆๆช่างมัน นี่แต่ตอนนี้แม่มีหนทางแล้วนะ ดูนี่สิ” ผอบพยายามยื่นหนังนสพ.ไปตรงหน้าพงษ์ พงษ์รำคาญ กระชากมาอ่านแบบไม่สนใจ แต่แล้วกลับเปลี่ยนเป็นตั้งใจอ่าน “โอ้โห คุณอาเดชดังใหญ่แล้วนะแม่ เอ๊ะไม่ยักรู้ว่าสนิทสนมกับดาราดังอย่างคุณเพทายด้วย”
“นั่นสิ..มันเลยทำให้แม่คิดอะไรดีๆออก”