บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 14 หน้า 2
ทุกคนหัวเราะกัน อารีย์บ่น “ไม่ไหวมั้งลูก”
พรรณรายเปลี่ยนท่าให้อารีย์ใหม่อีกหลายท่า สี่คนพ่อแม่ลูก อารมณ์ดีกับการจัดท่าทางให้อารีย์ แต่ละท่าอารีย์ส่ายหน้าพากันขำ หุ่นแต่ะละตัวมีปฏิกิริยา ดวงตาเหลือบมองไปทางห้องอัมรา โดยทั้งสี่คนพ่อแม่ลูกไม่ทันสังเกต หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์สายตามองไปที่หุ่นนางรำ หุ่นนางรำมองตอบสายตาเหมือนเป็นการตอบรับ
พิไลเข้ามาในห้องพรรณรายกับอัมราอย่างระวัง พิไลรีบตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้งอัมรา เปิดค้นลิ้นชักทีละอันอย่างรีบร้อน สุดท้ายเจอกล่องเครื่องประดับ พิไลเปิดดูพอใจเห็นสร้อยคอที่อารีย์ให้อัมราวันไปงาน พิไลหยิบออกมาจากกล่อง “ถึงเพชรจะเล็กไปหน่อย แต่น้ำงามขนาดนี้คงหลายหมื่นอยู่ พรรณรายนี่โง่เป็นบ้า แต่ไม่เป็นไรแม่จะเก็บเอาไว้ให้เอง” พิไลกำสร้อยไว้ในมือ ปิดกล่องไว้เก็บไว้อย่างเดิม พิไลหันกลับมาตกใจสุดขีด เห็นอัมรายืนมองนิ่งๆหน้าตาดุๆ พิไลแกล้งไก๋ “ฉัน..เข้ามาทำความสะอาดห้องให้นะ แต่เห็นห้องก็สะอาดดีนะงั้นฉันไปก่อนล่ะ”
พิไลทำท่าจะเดินผ่านไป แต่อัมราเสียงแข็งเรียก “เดี๋ยว...”
พิไลชะงัก แต่ทำหน้าซื่อ “มีอะไรเหรอ”
“เอาของไปเก็บที่เดิม”
“ของอะไร” อัมราจ้องในมือพิไล พิไลทำไม่รู้เรื่องจะเดินไป อัมราจับแขนไว้ “เอ๊ะมาจับฉันไว้ทำไม”
“เอาของไปเก็บที่เดิม”
“ของ..ของอะไร เธอพูดเพ้อเจ้ออะไร ปล่อยฉันนะ” พิไลสะบัดแต่ไม่หลุด พิไลดึงมืออัมราออก แต่อัมราจับไว้แน่น พิไลงง “โอ๊ยทำไมแรงเยอะแบบนี้ นี่ฉันบอกให้ปล่อยฉันไงละ”
“เอาของไปคืนที่เดิม ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้”
“โธ่ แม่หนูน้อย ใครกันแน่ที่จะเจ็บตัว” พิไลจับมืออัมราจะบิด แต่อัมราไม่รู้สึกอะไรมองนิ่งน่ากลัว พิไลงง อัมราจับมือพิไลบิดอย่างแรง พิไลร้อง “โอ๊ย...” พิไลเจ็บจนต้องคลายมือออก สร้อยร่วงลงที่พื้น พิไลตกใจ มองอัมราที่จ้องอยู่อย่างน่ากลัว พิไลรีบละล่ำละลั่ก “ฉันเอ้อฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณอัมราอย่าไปบอกใครนะ ฉันขอร้องล่ะ”
“ครั้งนี้จะยกโทษให้ เอาไปเก็บที่เดิมเดี๋ยวนี้”
“จ้ะๆๆๆฉันจะเอาไปเก็บเดี๋ยวนี้ล่ะ” พิไลรีบหยิบสร้อย หันไปที่โต๊ะเก็บเรียบร้อย หันกลับมาพูดอ้อนวอน “ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันขอร้องคุณอัมอย่าบอกคุณพ่อคุณแม่นะไม่งั้นฉันต้องโดนไล่ออกจากบ้านนี่แน่”
แต่อัมรากลับตะคอกด้วย เสียงดังน่ากลัวมาก “ไป..”
พิไลตกใจ รีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ประตูปิดร่างอัมรากลายเป็นหุ่นนางรำมองตามน่ากลัว
ที่หน้าห้องพิไลมองเข้าไปในห้องอย่างเจ็บใจ “นังอัมรานี่ เห็นมันหงิมๆ เอาเรื่องไม่ใช่เล่นเลย” พิไลมองข้อมือที่เป็นรอยแดงจ้ำ “ตัวแค่นี้ทำไมแรงมันเยอะจัง ฝากไว้ก่อนเถอะแก” พิไลรีบเดินออกไปจากหน้าห้องอย่างหงุดหงิด
อัมราเปิดประตูบ้านให้ พรรณรายขับรถจะออกไป ชะโงกหน้ามา “ไม่ไปกับพี่แน่นะ”
“ไม่ล่ะค่ะ อัมอยากอ่านหนังสือ พี่พรรณรีบกลับนะคะ”