บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 15

สันตินอนสลบอยู่บนศาลาวัด บรรดาเด็กวัด พระพากันมุงดูอยู่ เห็นสัปเหร่ออยู่ในกลุ่มด้วย บรรดาเด็กวัดต่างซุบซิบกัน 

“พี่ติจะตายหรือเปล่าเนี่ย”

“ข้าก็ไม่รู้”

หลวงตาเดินรีบร้อนเข้ามา บรรดาที่มุงต่างรีบแหวกเป็นทางให้  หลวงตาเข้ามามองสันติ หน้าเครียด “เกิดอะไรขึ้น”

“พวกเด็กวัดไปเจอเจ้าสันตินอนสลบอยู่ท้ายวัด เลยช่วยกันพยุงมา นี่ยังไม่ได้สติเลยครับ”

สันติค่อยๆขยับรู้สึกตัว

“พี่ติรู้สึกตัวแล้ว”

สันติลืมตาขยับตัวแล้วกุมท้ายทอยร้องเบาๆ “โอ๊ย...”

หลวงตาถามไถ่ “เป็นยังไงบ้าง เจ้าคงโดนทำร้ายพอจะจำอะไรได้บ้างมั้ยล่ะ”

สันติครุ่นคิด

 สันติแอบมองต่อ สัปเหร่อเปิดประตูโกดัง ทุกคนรีบเข้าไป ที่สันติรีบตามไปอย่างรวดเร็ว สันติแอบมองดูอยู่ที่ประตูเงียบๆ เห็นสัปเหร่อกะเทาะปูนที่ปิดฝาซองศพอย่างชำนาญ ครู่ใหญ่ เรียบร้อย สัปเหร่อเคลื่อนผ้าห่อศพออกมากลิ่นโชย ทุกคนปิดจมูก สันติมองอย่างตกใจ สัปเหร่อวางศพลงกับพื้นแก้ปมผ้าตรงหน้าจะเปิดหน้าให้ดูหน้าเพทาย พวกลูกน้องมองกันแล้วพากันเบือนหน้า

“ถึงจะอืดแล้วแต่ก็ยังมีเค้าหน้าอยู่ พวกแกเห็นแล้วใช่มั้ย”

ลูกน้องพยักหน้า ที่สันติพยายามชะเง้อดูว่าเป็นศพใคร ตัวไปชนประตูโกดังเลื่อนเสียงดัง สันติตกใจ สัปเหร่อ ลูกน้อง มือปืนก็ตกใจหันมา “เฮ้ย...ใครวะ”

สันติวิ่งมาชะงักลูกน้องมาดักหน้ามองสันติอย่างเอาเรื่อง “ไงไอ้หน้าอ่อน คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ”

ลูกน้องคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่สันติ สองคนสู้กัน สันติใช้เชิงมวยวัดที่เหนือกว่าเล่นงานลูกน้องได้ แต่ลูกน้องอีกคนเข้ามาช่วยกันรุม สันติพลาดท่าบ้าง แต่สุดท้ายก็เอาอยู่ ส่งสองคนลงไปนอนหมอบ สันติยืนหอบ แต่แล้วมีไม้ฟาดพลั่กเข้าท้ายทอย สันติล้มทั้งยืน สลบนิ่งอยู่ที่พื้น

สันติจำได้ รีบบอกหลวงตา “ผมเห็น...” สันติชะงักแทนสายตาเห็นสัปเหร่ออยู่ในกลุ่ม มองมาสีหน้าเรียบเฉย สันติชะงัก “เห็นอะไร”

“เอ้อ..เห็นคนเมาทะเลาะกันครับ ผมเลยเข้าไปห้าม สงสัยจะโดนลูกหลงเข้า”