บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 15 หน้า 2
หลวงตาพยักหน้า “แล้วไป ถ้างั้นก็คิดเสียว่าฟาดเคราะห์” หลวงตามองเด็กวัด “พาเจ้าติไปใส่หยูกยาให้เรียบร้อย ถ้าไม่ดีขึ้นก็พาไปหาหมอนะ” หลวงตาเดินไป เด็กวัดกับพระต่างพากันแยกไปเหลือสองคนดูแลสันติ
สัปเหร่อมองสันติยิ้มในหน้า ก่อนผละไปเหมือนคนอื่นๆ สันติมองตามสงสัย
หน้าโกดังเก็บศพ สันติยืนมองซองเก็บศพว่างเปล่า เขาเจ็บใจพึมพำ “เป็นอย่างที่คิดจริงๆ”
“คิดอะไรรึเจ้าติ”
สันติหันขวับ เห็นสัปเหร่อยืนมองนิ่งๆ “ศพหายไปไหนครับลุงล้วน”
“ศพ..ศพอะไร”
“ก็ศพที่อยู่ในซองเก็บศพนี่ เมื่อคืนผมเห็นทุกอย่าง”
“อ้าว ก็ถ้าเอ็งเห็นทำไมเมื่อกี้ไม่บอกหลวงตาไปซะล่ะ”
“ก็เพราะผมคิดอยู่แล้วว่าศพมันต้องหายไป ถ้าหลวงตามาดูก็ต้องไม่เชื่อที่ผมพูด แล้วผมจะบอกไปทำไม”
สัปเหร่อหัวเราะ “เอ็งคิดถูกแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ที่โกดังนี่ไม่เคยมีศพ”
“ลุงล้วน”
สัปเหร่อเดินเข้ามาตบบ่าสันติเบาๆ “เคยได้ยินคำโบราณเค้าพูดบ้างมั้ยว่าอย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยนนะ เอ็งรักเรียนก็ดีแล้ว ไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้จบๆดีกว่า เรื่องอื่นอย่าไปยุ่งเชื่อข้าเหอะ” สัปเหร่อเดินออกไปจากโกดัง ทิ้งให้สันติยืนอึ้ง
เพทายมองเหม่อไปกลางแม่น้ำเวิ้งว้างด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “ทำไมฉันต้องกลายมาเป็นวิญญาณเร่ร่อนแบบนี้ด้วย” เพทายร้องไห้คร่ำครวญ แล้วเปลี่ยนเป็นโกรธแค้น “ไอ้เดช ถ้าฉันไม่ได้แก้แค้นแกฉันต้องตายตาไม่หลับแน่”
เพทายทำท่าจะไปเล่นงานเดช แต่กลับชะงักเพทายรู้สึกแสบร้อนผิว สีหน้าตกใจยกมือลูบแขนสองข้าง ท่าทางร้อนรน “นี่ฉันเป็นอะไรไป..ร้อน..ทำไมมันร้อนแบบนี้” เพทายทรุดฮวบลง ทุรนทุราย “มันเกิดอะไรขึ้น” เพทายเจ็บปวด สีหน้านึกขึ้นได้ “ร่างฉัน..ใคร..ใครทำอะไรกับร่างของฉัน” เพทายหายตัวไปทันที
กองไฟลุกโชนกำลังเผาร่างเพทายในห่อผ้า มือปืน ลูกน้องเมียเสี่ยยืนมองอย่างพอใจ มุมหนึ่งไกลออกไปเพทายปรากฏร่างขึ้นมองกองไฟอย่างตกใจ “ร่างฉัน..ไม่นะ” เพทายจะวิ่งเข้าไป แต่ทรุดลงทุรนทุราย
ลูกน้องหันไปพูดกับมือปืน “ไปกันได้แล้ว ฉันต้องรีบกลับไปรายงานเจ๊อีก”
“ช่วยบอกเจ๊ให้เข้าใจด้วย อย่าให้ส่งใครมาเล่นงานฉันอีกล่ะ”
เพทายเจ็บปวดอยู่แต่ก็ฟัง “เจ๊”
“เออๆๆ อย่าไปโกรธเจ๊เลย มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ ก็เจ๊สั่งให้แกฆ่านังเพทายแล้ว แต่จู่ๆเห็นเสี่ยกวงมาบอกว่ายังเจอนังเพทาย เจ๊ก็คิดว่าแกทำงานพลาดนะสิ ไปๆๆแยกย้ายกันได้แล้ว” ลูกน้อง มือปืนพากันรีบหลบไป
เพทายสีหน้าทั้งเจ็บปวดทั้งแค้นทั้งตกตะลึงคาดไม่ถึง “ที่แท้คนที่ฆ่าฉันก็คือ....”