บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 15 หน้า 3
หน้าบ้านใหญ่โตของเสี่ย เมียเสี่ยวางโทรศัพท์ลงบนแป้นสีหน้ากระหยิ่ม พึมพำ “หมดเสี้ยนหนามตำใจฉันซะที”
เมียเสี่ยอารมณ์ดีเดินมานั่ง ตามองหนังสือพิมพ์ชะงัก เปิดดูรูปเพทายคู่กับเดชสีหน้าแปลกใจ “เอ๊ะ แล้วรูปนี่...มันยังไงกัน...อ๋อคงเป็นรูปเก่าที่ถ่ายไว้ก่อนมันตายแน่ๆ”
เสี่ยเดินเข้ามานั่ง ตะโกนสั่งหงุดหงิด “โอ๊ย ร้อนตับจะแล่บ ใครเอาน้ำมาให้กินหน่อยสิ” เสี่ยมองไปเห็นรูปเดชในหนังสือพิมพ์ ชะงักโมโห กระชากมาดู “ชะไอ้ช่างปั้นหุ่น ทำเป็นหยิ่งยโส อั๊วละเกลียดน้ำหน้ามันชะมัด”
“ไปเกลียดเค้าทำไมคะเสี่ย ใครๆก็อยากได้ตัวคุณเดชกันทั้งนั้น”
“จะไปอยากได้มันทำมาย”
“เสี่ยคงยังไม่เคยเห็นหุ่นที่คุณเดชปั้น ใครๆเขาลือกันว่าแยกแทบไม่ออกว่าไหนหุ่นไหนคนจริงๆ”
“อั๊วเห็นแล้ว อย่างที่ลื้อพูดจริงๆ อั๊วะยังตกกะใจเลยตอนเข้าไปในห้องหุ่นของมัน”
เมียกระซิบมีเลศนัย “ตายจริง เห็นกับตาอย่างนั้นแล้วเสี่ยยังคิดไม่ออกเลยเหรอว่าหุ่นนั้นจะทำเงินให้เสี่ยอย่างมหาศาล”
เสี่ยกระพริบตาเร็วๆอย่างใช้ความคิด “จริงของลื้อ ไอ๊หย๊า ทำไมอั๊วถึงไม่คิดตั้งกะทีแรกหว่า วันก่อนอั๊วะก็ไปทะเลาะกับมันมา”
เมียหมั่นไส้ “ก็เพราะเสี่ยมัวแต่หึงบ้าบอเรื่องนังเพทายนะสิคะ”
เสี่ยหันขวับมองไม่พอใจ เมียรีบพูดเอาใจ “ฉันน่ะแค่ไม่อยากให้เสี่ยเสียรู้ผู้หญิงอย่างนังเพทาย นังนี่ใคร มีเงินก็ซื้อตัวมันได้ทั้งนั้น ตอนนี้มันก็คิดจะตีตัวจากเสี่ยแล้วใช่มั้ยล่ะ”
เสี่ยนิ่งคิด “อั๊วก็คิดอย่างนั้น ตั้งแต่อั๊วะยกบ้านให้อีก็เปลี่ยนไป หาตัวอีไม่ค่อยจะเจอ เหมือนอีคิดจะหลบหน้าอั๊วะ”
เมียรีบยุ “มันอาจจะหนีตามใครที่รวยกว่าเสี่ยไปแล้วก็ได้ คนอย่างมันไม่มีทางจะมาคิดซื่อสัตย์กับคนแก่คราวพ่ออย่างเสี่ยหรอก”
“ที่ลื้อว่าก็น่าจะจิง จนป่านนี้อั๊วะยังหาตัวอีไม่เจอเลยไม่รู้ไปอยู่ไหน”
“อย่าไปสนใจเพทายอีกเลยนะคะเสี่ย ตอนนี้เสี่ยน่าจะคิดหาวิธีกอบโกยเงินทองเข้ากระเป๋าจากหุ่นของคุณเดชดีกว่า”
เสี่ยครุ่นคิดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่างได้ความคิดชั่วๆ
หน้ารั้วบ้านเสี่ย เพทายปรากฏร่างขึ้นมองเข้าไปท่าทางน่ากลัว เพทายจะเดินเข้าไปผงะรังสีสว่างวาบจากประตูสะท้อนออกมา เพทายชะงักจ้องมองเห็นที่เสาประตูรั้วติดแผ่นกระจกแปดเหลี่ยมไว้ เพทายแค้นพึมพำ “บ้าจริง..ฉันเข้าไปไม่ได้”
เพทายมองเข้าไปผ่านรั้วบ้านเพทายชะงักจ้องตื่นเต้นเห็นเมียเสี่ยออกมาเดินเล่นดูต้นไม้อย่างอารมณ์ดี เพทายลืมตัวจะเข้าไปอีก แต่เจอรังสีของกระจกแปดเหลี่ยมเพทายผงะถอย เจ็บใจ เพทายหันรีหันขวาง เห็นรถจักรยานไปรษณีย์ขี่มาจอดหน้าบ้าน ดีดกระดิ่งเรียก “รับจดหมายด้วยครับ”