บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 3
อารีย์เดินตามหาเดช เดินมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้องเก็บของ อารีย์ชะงักเมื่อมองเห็นเดชยืนอยู่หน้าตู้เก็บเครื่องมือปั้นหุ่น มีอุปกรณ์ปั้นหุ่นชิ้นหนึ่งอยู่ในมือ เดชมองสีหน้าครุ่นคิด
“พี่เดชอยากปั้นหุ่นอีกเหรอคะ”
เดชตกใจหันกลับมายิ้มเก้อ “เปล่า..พี่แค่คิดว่าจะเอาออกมาทำความสะอาดนะ”
“แต่ฉันอยากให้พี่กลับไปปั้นหุ่นอีกนะคะ”
“ทำไม”
“ก็เป็นสิ่งที่พี่รัก พี่ทำแล้วมีความสุขฉันก็อยากให้พี่ทำ”
“เธอลืมไปเหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“โธ่ พี่เดช..จนป่านนี้พี่ยังไม่เลิกโทษตัวเองอีกเหรอ ฉันไม่เชื่อเรื่องอาถรรพ์อะไรนั่นเลย ทุกคนที่ตายก็เพราะอุบัติเหตุทั้งนั้น” อารีย์มองให้กำลังใจ “เชื่อฉันสิ”
เดชนิ่ง แต่สุดท้ายเก็บเครื่องมือกลับเข้าที่ อารีย์มองอ่อนใจ
ในห้องหุ่น เดชมองหุ่นทีละตัว เขาพูดกับหุ่นทั้งหมด “ช่วยบอกผมหน่อยได้มั้ยว่าผมควรทำยังไง” เดชเดินไปหาหุ่นทีละตัว “ผมยอมรับว่าผมอยากปั้นหุ่นอีก แต่ถ้าผมปั้นแล้วคนคนนั้นจะตายเหมือนพวกคุณอีกหรือเปล่า” เสียงครืดคราดหุ่นเลื่อน เดชตกใจหันไปมองเห็นหุ่นชาวนาสั่นก่อนจะล้มครืนลงมาแตกกระจาย เดชตะลึง “ลุงทวน..”
หุ่นทับเริ่มสั่นอีกเดชหันไปมอง หุ่นทับล้มลงแตกกระจาย หุ่นตัวอื่นๆสั่นตามก่อนล้มลงแตกหมดทุกตัว เดชผงะ ตกใจสุดขีด ตะโกนออกมา “ไม่..ไม่”
เดชนอนหลับอยู่ที่โซฟาตัวยาว ลุกพรวดขึ้นนั่งร้องเสียงดังทั้งที่ยังหลับตา “ไม่...” เดชลืมตาเหงื่อซึมหายใจหอบๆ มองรอบๆตัว แล้วรีบลุกขึ้นผวาเข้าไปที่หุ่น เดชไล่มองที่ละตัวเร็วๆ รับที่หุ่นทุกตัวปกติ เดชถอนใจโล่งอก “นี่เราแค่ฝันใช่มั้ย...” เดชมองหุ่น สีหน้าไม่แน่ใจพึมพำ “หรือว่านี่คือคำตอบ”
อัมราลงบันไดห้องหุ่นมา “คุณพ่ออยู่ในนี้จริงๆด้วย”
เดชรู้สึกตัว ลูบหน้า ทำปกติ “อัมมีอะไรกับพ่อหรือเปล่าลูก”
“คุณแม่ให้มาตามค่ะเห็นคุณพ่อหายไป”
“พ่อเผลอหลับไปนะ ไปเราขึ้นข้างบนกันเถอะ” เดชโอบอัมราพากันขึ้นบันได “พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า”
“มีค่ะแต่เรียนตอนบ่าย”
“ดีเลยงั้นเช้าเราไปทำบุญกันนะ”
“ดีสิคะ” อัมราหันกลับมามองหุ่นทุกตัว “พรุ่งนี้อัมจะอุทิศผลบุญกุศลให้ทุกๆคนนะคะ”
เดชยิ้มโอบอัมราขึ้นข้างบน หุ่นแต่ละตัวสีหน้าเหมือนมีรอยยิ้มนิดๆ