บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 3 หน้า 2
เช้าวันต่อมา ลานดินหน้าวัด พิไลเข็นรถเข็นเก่าๆขายหมูปิ้งผ่านมา รถตกหล่มดินเข็นไม่ขึ้น พิไลโมโห “โอ๊ยซวยจริงๆ แล้วจะทำยังไงเนี่ย” เด็กวัดหลายคนวิ่งเล่นมา พิไลเรียก “นี่ๆๆไอ้หนูมาช่วยเข็นรถให้หน่อยสิ” เด็กวัดมองแล้วไม่สน พากันวิ่งไปเล่นที่อื่นต่อ พิไลแค้น “ไอ้เด็กบ้า ช่วยหน่อยก็ไม่ได้”
“ให้ผมช่วยมั้ยครับ”
พิไลหันมาเห็นหน้าสันติ พิไลทึ่ง มองการแต่งตัวเห็นใส่ชุดนักศึกษาสะอาดสะอ้าน “ได้ก็ดีสิ..แต่ชุดคุณจะเปื้อนหมดนะ”
สันติส่งหนังสือให้พิไล “ไม่เป็นไรครับ ผมฝากหนังสือหน่อย” สันติพับแขนเสื้อทะมัดทะแมง ตรงเข้าเข็นรถเข็นครู่เดียว รถเข็นเคลื่อนขึ้นจากหล่มดิน พิไลดีใจ วิ่งเข้ามา สันติหันไปบอก “เรียบร้อยแล้วครับ”
“แหมขอบใจมากนะคุณ ว่าแต่มาทำอะไรที่วัดละจ้ะมาทำบุญเหรอ”
“เปล่าครับ ผมเป็นเด็กวัด”
“เด็กวัด..” พิไลทำหน้ารังเกียจ ส่งหนังสือคืนให้ กระชากเสียง “เอ้า..เอาคืนไป” พิไลรีบเข็นรถร้องขายหมูปิ้งต่อ
สันติไม่ได้ใส่ใจท่าทางพิไล รีบออกจากวัดไป
เดช อารีย์ พรรณราย อัมราออกมาจากโบสถ์ พรรณราย อัมราแต่งชุดมหาวิทยาลัย
อารีย์มองเดช “สบายใจขึ้นหรือยังคะพี่เดช”
เดชพยักหน้า พรรณรายหาวท่าทางยังง่วงหันมาถาม “ที่คุณพ่อมาทำบุญเพราะไม่สบายใจเหรอคะ”
“จ้ะคุณพ่อฝันเห็นหุ่นล้มลงมาแตก”
พรรณรายหัวเราะ “แตกจริงๆก็ดีสิคะ บอกตรงๆพรรณไม่ชอบห้องหุ่นเลย มันดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเป็นพรรณ พรรณจะขายไปให้หมดเลย”
เดชหันขวับ เสียงดุ “พรรณรายอย่าพูดแบบนี้อีกนะพ่อไม่ชอบ”
พรรณรายไม่พอใจเถียง “ทำไมละคะ คนที่คุณพ่อปั้นไม่ใช่ญาติเราสักหน่อย จะเก็บไว้ทำไม ทีญาติพวกเขาเองยังไม่มาเอาไปเลย”
“หุ่นทุกตัวเปรียบเสมือนคนในครอบครัวของเรา พ่อคิดเสมอว่าเขาเป็นเหมือนญาติ” พรรณรายทำหน้าเซ็ง เดชพูดอย่างจริงจัง “แล้วก็จำไว้นะถ้าพ่อตายห้ามใครขายหุ่นอย่างเด็ดขาด”
พรรณรายทำท่าจะเถียง อัมราจับแขนไว้รีบเปลี่ยนเรื่อง มองไปที่คนกำลังรุมซื้อหมูปิ้งพิไล “อุ๊ยนั่นเขาขายหมูปิ้งนี่ คนรุมซื้อกันเยอะเชียว เมื่อกี้พี่พรรณบ่นหิวไม่ใช่เหรอ ไปดูกันเถอะท่าทางจะอร่อย” อัมรารีบลากพรรณรายที่ไม่พอใจไป
อารีย์พูดกับเดชอย่างเกรงใจ “พี่เดชก็พูดกับลูกแรงเกินไปนะคะ”
“ขอทีอย่าให้ท้ายผิดๆหน่อยเลย เธอก็ได้ยินที่พรรณรายพูดหึจะขายหุ่น” เดชมองตามไม่พอใจ“ลูกคนนี้ยิ่งโตความคิดก็ยิ่งเหมือน...”
“พี่เดช..” อารีย์ขัดเสียงแข็ง
เดชได้แต่ถอนใจ “พี่จะไปรอที่รถ” เดชเดินอ้าวๆไป อารีย์เป็นฝ่ายถอนใจบ้าง
พิไลส่งถุงหมูปิ้งให้ลูกค้ารายสุดท้าย “ขอบใจนะจ้า..”
อัมราดึงพรรณรายมาถึงหน้ารถเข็น พรรณรายมองรังเกียจ “ไม่เห็นอยากกินเลย”
“ของเขาน่ากินออก..ขายยังไงคะแม่ค้า”
พิไลมองพรรณรายหมั่นไส้ “ไม่อยากกินแล้วจะถามทำไมละคู๊ณ..”